Χριστός Ανέστη Αληθώς

Γράφει η Νίκη Τσάγγου στην Romfea.gr
Κλινική ψυχολόγος και θεολόγος

Ας πούμε και κάτι ευχάριστο: Τα ευαγγέλια ζυμώνουν την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αγάπη με τον τρόπο του Θεού.
Για μας τα κτίσματα, τους ανυποψίαστους περαστικούς από αυτή την ζωή, ο θεϊκός τρόπος θα παραμένει ασύλληπτος.
Εμείς είτε συνειδητά πιστοί με μυστηριακή ζωή εντός εκκλησίας, είτε ολιγόπιστοι χλιαροί τη πίστει, εθιμοτυπικά προσερχόμενοι, είτε άπιστοι δογματικά άθεοι, πρέπει να περάσουμε από μια οδυνηρή διαδικασία μετά-νοιας, επιστροφής προς το αρχικό ζητούμενο, τον θεό δημιουργό, το κατ εικόνα, ώστε να μπορέσουμε λίγο να κοντέψουμε, να οσμιστούμε αυτό που έχει μέσα η ιερή καρδιά του Χριστού, (son sacré coeur).
Διαβάζοντας το ευαγγέλιο δεν καταλαβαίνουμε όλοι τα ίδια πράγματα.
Αλλά και η ανάγνωση του ευαγγελίου από τον ίδιο πιστό ακόμη και καθημερινά, εξαρτάται πάντα από την πνευματική του κατάσταση, όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας.
Η ορθόδοξη θεολογία είναι αλήθεια αποκάλυψης. Όχι απόδειξης και πειράματος.
Η πίστη που δεν είναι επιστημονικό εργαλείο είναι απαραίτητη, προηγείται, για να συμβεί η αποκάλυψη.
Ακόμη και η δίψα για Θεό, που έχει έντονα ένας άθεος εμβληματικού τύπου ως ο μεγάλου διαμετρήματος λογοπλάστης Καζαντζάκης, υποβόσκόντας σε κάθε δείγμα γραφής του, μετράει για τον Θεό. Πόσο μάλλον για την εκκλησία Του.
Εκ των υστέρων και διαβάζοντας πολλές αντίθετες και αντικρουόμενες απόψεις κληρικών, Αγιορειτών βασανίστηκε η σκέψη μου και θεωρώντας πως όλοι υποπτευόμαστε έναν διχασμό που μας αποθαρρύνει, μας αγριεύει, μας τρομάζει, μας μπερδεύει, περνώντας από ένα φίλτρο μετανοίας την ίδια μου την σκέψη, κατέληξα ταπεινά στα εξής: Εάν η διοικούσα Εκκλησία Ελλάδος αλλά και όλων των πατριαρχείων, αρχής γενομένης του οικουμενικού συνειδητά επέλεξαν αυτή την υπακοή, τον εκούσιο εξευτελισμό, την ταπείνωση μες από αυτήν την υποτιθέμενη αρμονική συνεργασία με την πολιτεία;
Η σιωπή της Διοικούσας Εκκλησίας (διότι μόνον γι αυτό κατηγορήθηκε) δεν θα ερμηνεύονταν ως φόβος. Αλλά ως συνειδητή θέση. Παράδοξη πλην όμως συνειδητή και οπωσδήποτε εμπνευσμένη.
Εάν η πολιτεία συνειδητά επέλεξε την ευκαιρία της επιβεβαιωμένης μεταδοτικότητας, ώστε να νοικοκυρέψει ένα τοπίο που ήταν κατά κοινή ομολογία τοπίο προχειρότητας (τραγωδία στο Μάτι, σύνορα αφύλαχτα, εμπόριο κάθε είδους ανεξέλεγκτο, τραγική ασέβεια στον δημόσιο χώρο, υψηλή εγκληματικότητα και βία σε κάθε δελτίο ειδήσεων) αυτό εγκατάλειψη και παρακμή ενός ολοκλήρου λαού και μιας χώρας;
Εάν και οι δυο θεσμοί όρισαν την μετάνοια και την υπακοή (ακόμη και με ακραία απαγορευτικότητα, η πολιτεία με εξοντωτικά πρόστιμα και sms, και η Εκκλησία θυσιάζοντας ακόμη και την μετοχή του λαού στην θυσία του Χριστού, μετοχή που την συνιστά μυστικό Του σώμα, μόνο και μόνο για να επιτελεστεί ένα θαύμα;
Σε εποχή κρίσης κάποιοι πληρώνουν πρόστιμα χωρίς πρόβλημα, και καθώς πρώτα ανοίγουν κομμωτήρια και ινστιτούτα ομορφιάς, επιτρέπεται να σκεφτούμε πως ο νεοέλληνας συνεχίζει να βρίσκει τρόπους επιβίωσης και απόλαυσης υλικής και πνευματικής.
Άνθρωποι συνέχισαν να εργάζονται κρυφά, να κουρεύονται κρυφά, να κοινωνούν κρυφά (Δόξα τω Θεώ)! Η πολιτεία μπόρεσε να βάλει τάξη στις μετρήσεις της..
Έχουν αναπτυχθεί όχι μόνο στην χώρα αλλά και παγκόσμια θεωρίες και τάσεις συνομωσιολογίας, παράνοιας (προσωρινά) που μένει να αποδειχθεί ή να απορριφθεί η εγκυρότητα της. Φύλαγε τα ρούχα σου για ναχεις τα μισά.
Εάν όμως η Εκκλησία δεν έκλεισε την αγκαλιά της, εάν οι πιστοί δεν πήγαν στην Ανάσταση διότι δεν είναι όλοι το ίδιο δυναμικοί αποδέκτες του χαρούμενου μηνύματος της δεν έχουν εύρος πνευματικότητας, και η Εκκλησία επιχειρεί για πρώτη φορά το αυτοκοίταγμα της, συκοφαντούμενη αδίκως, διαπομπεύομενη και αυτοτραυματιζόμενη, έχοντας όμως, πλήρη επίγνωση των ενεργειών της;
Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε, όχι το σύνολο των αρχιερέων. Μετρούσε κι αυτή την υπακοή της, αλλά και την γνησιότητα του ευγενούς ζήλου των διαφοροποιημένων.
Αυτό θα ήταν το απόλυτο και επιζητούμενο θαύμα. Η πλήρης ανατροπή των δεδομένων.
Η μετάνοια ενός ολοκλήρου λαού η ακόμη ολόκληρων λαών (για την νοοτροπία μιλάμε), ή αλλιώς η οικουμενική διάσταση της ορθοδοξίας που συνιστά πολύ μεγάλο ζήτημα.
Με απλά λόγια, είναι γεγονός πως οι νεοέλληνες έχουμε ξεφύγει από την τάξη της Εκκλησίας, το ταπεινό ήθος που πρέπει να κυριαρχεί, φαίνεται στον τρόπο που γίνονται τα μυστήρια του γάμου, της βάπτισης, της κηδείας, του χρίσματος, της Θείας Κοινωνίας και της εξομολόγησης με προχειρότητα και ανετοιμότητα και ανεπάρκεια.
Όλα μπερδεύονται, το πνεύμα με το εμπόριο, η βιασύνη με την υπομονή, όχι όλοι, όχι πάντα.
Για ν' αφήσουμε τον θρησκευτικό τουρισμό ο οποίος οχι μόνο συνιστά σκάνδαλο εδώ και δεκαετίες, ήταν και πέτρα σκανδάλου εφέτος: από την Αγία Ιερουσαλήμ ξεκίνησαν τα κρούσματα.
Το μόνο που θα ήθελα να πω, είναι πως η Θεία Λειτουργία άλλοτε στο Ναό της Αναστάσεως και άλλοτε παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Φανάρι, είχε καταντήσει σκάνδαλο από τις ορδές και την απρέπεια των τουριστών.
Όχι όλων, όχι πάντοτε. Όμως με ποιόν τρόπο θα μπει οικουμενικά μια τάξη, εάν όχι από την αλλαγή της νοοτροπίας, δια του ταπεινώς φρονείν και φέρεσθαι; Χάθηκε η τάξη και μαζί το νόημα.
Εάν η Εκκλησία επιθυμεί ξαφνικά να θυσιάσει μια μεγάλη βδομάδα για να συνταράξει τον κόσμο οικουμενικά, θα είναι Μέγα θαύμα.
Γι' αυτό ακούμε συχνά πως έχει τεράστιο έργο διαποίμανσης που λείπει σήμερα, ιερείς συνειδητοποιημένους και οχι υπαλλήλους του κράτους, λειτουργούς του Θεού ταπεινούς που δεν βιάζονται να τελειώσουν, δεν έχουν συνέχεια το μυαλό στην τσέπη, το ίδιο Αρχιερείς που δεν επείγονται να φανούν και οπωσδήποτε το καλοχτενισμένο ποίμνιο της Κυριακής που κατακρίνει λίγο πριν κοινωνήσει σπρώχνοντας κ.λ.π
Οραματίζεται λιτότητα και μεγαλοπρέπεια στα του οίκου της. Και μεις μαζί της.
Οι συνομωσιολόγοι που βλέπουν οικουμενιστική διάσταση, όπως διαφαίνεται σε λεγόμενα και γραφόμενα τούτη την εποχή, θα αποδειχτούν μια προσωρινή εκτροπή νοός προς την παράνοια.
Εάν όμως οι συνομωσιολόγοι επαληθευτούν, θα διαφανεί πως η Εκκλησία δεν υφίσταται όπως την επιθυμούμε Σώμα Χριστού, έχει πλανηθεί αυτή η ίδια και δεν διαθέτει προσευχή γνήσια όπως υποστηρίζει.
Έχουμε εκτεθεί ανεπανόρθωτα αυτές τις μέρες όσοι εκφράσαμε δημόσια άποψη για τους κλειστούς ναούς και την κατάργηση των Ακολουθιών, της Θείας Λατρείας, της Θείας Ευχαριστίας, για να παρηγορήσουμε, παρηγορούμενοι εν μέσω τέτοιας οδυνηρής και βέβηλης απαγορευτικότητας την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου.
Άκουσα σήμερα τον κ. Γανωτή να λέει: όταν οι πιστοί δεν πηγαίνουν στην Ανάσταση, πηγαίνει Αυτή σ' αυτούς.
Ας αποφύγουμε για μια φορά τους χαρακτηρισμούς πλάνη.. βεβήλωση (δικοί μου οι χαρακτηρισμοί και η κατάκριση εναντίον της εκκλησίας) κι ας ονειρευτούμε.
Ο π.Βασίλειος Γοντικάκης έχει δίκιο: οι άπιστοι περιεργάζονται την πίστη μας, εμείς οι πιστοί πρέπει ν' ανοίξουμε αγκαλιά σε όλους. Οικουμενικά.
Είναι παρά πολύ μεγάλη υπόθεση, να χωράει η καρδιά, όλους τους αλλόγλωσσους ορθόδοξους αρχικά (δεν φτάσαμε ακόμη στους εχθρούς), όπως ήδη γίνεται στο Άγιον Όρος, ή στο μοναστήρι του Εσσεξ ή σε άλλες Μονές στην ενδοχώρα που απαρτίζονται από πολλές εθνικότητες γύρω από το Ορθόδοξο φρόνημα και πίστη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο που αγκαλιάζει πολλές φυλές ορθοδόξων, ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος απευθύνεται πλέον στα έθνη όπως λένε τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας, ο Απόστολος Παύλος μεταστραφείς αυτή την εργασία επιτελεί, διατρέχοντας την Μεσόγειο και την μικρά Ασία, η ορθόδοξη ιεραποστολή, όλοι προσπαθούν, να φτάσει το φως Χριστού, το Ευαγγέλιο Του παντού.
Να μην μείνει κανείς ανενημέρωτος, αφώτιστος. Αυτό είναι και η αγιότητα και καρδιακότητα της Ορθοδοξίας. Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών αρχικά σημαίνει πως ελπίζω σε κάτι αναπόδεικτο.
Εκτός από την πίστη στους Αγίους, στην θαυμαστή παρουσία και επέμβασή τους μετά τον θάνατο τους, δεν έχουμε άμεσα πρόσβαση στην Ανάσταση του Χριστού. Αυτοί τον έχουν δει, εμείς είμαστε ανάξιοι.
Για μια φορά ας προτείνουμε μια φωτεινή ελπίδα σε μια εποχή απαγορεύσεων, αντιφάσεων, ταχύτατης πληροφόρησης σε τόσο διευρυμένο πεδίο που δεν ξέρουμε πως να την διαχειριστούμε υγιώς, εποχή αβεβαιότητας όπου η πίστη ζυγιάζεται (για να μην πω αντιπαρατίθεται) με τις πιθανότητες των στατιστικών μοντέλων και αυτή την στιγμή επιχειρείται σύγκλιση τους με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο, πίστη και επιστήμη επιχειρούν να συμπορευτούν, χωρίς να καταφέρουν να πείσουν πάντοτε.
Ωστόσο για να διατηρηθεί η ελπίδα χρειάζεται αγαθός λογισμός. Εαν όλο αυτό επιχειρείται εκ του πονηρού, ο Ίδιος ο Θεός δεν θα του επιτρέψει να πάει μακρυά. Αυτή είναι η αρχική συμφωνία.
Ο πειρασμός που είναι πάντοτε ευλογημένος ζητάει άδεια από τον Θεό να πειράξει τον άνθρωπο για να τον διδάξει, να του δώσει γνώση αληθινή, πνεύμα άγιο και φωτεινό.
Αυτή την στιγμή ο πειρασμός είναι των εθνών, ολόκληρα κράτη, έθνη, χώρες απειλούνται χωρίς εξαίρεση.
Πρώτη φορά κρίνεται ο θάνατος πολιτών μιας χώρας σε σύγκριση με άλλων χωρών καθημερινά, δημοσιευμένος σε στατιστικούς, διαδραστικούς πίνακες και δημιουργεί τέτοιο εύρος συμπόνοιας πλανητικά.
Κι αν είναι ο τρόπος για να φέρει όλους αυτούς ο Θεός κοντά Του, εις επίγνωσιν Του;
Σύντομα θα φανεί, διότι ποτέ ο Θεός δεν αφήνει τον πειρασμό να πειράξει το πλάσμα Του περισσότερο απ' ό,τι αντέχει.
Κατά τα άλλα, δεν θα μπούμε στον πειρασμό των κριμάτων του Θεού. Στην λογική της σκέψης Του. Συνιστά την μεγαλύτερη αμαρτία όλων.
Στην άβυσσο των κριμάτων Του χανόμαστε. Ας καθίσουμε στην όχθη, στον γιαλό, κι ας παραμονεύουμε... με αγαθό λογισμό προσευχόμενοι. Εν αγία υπακοή.
Ο Γέροντας Πορφύριος αγίασε υπακούοντας σε δυο γέροντες που διαφωνούσαν μεταξύ τους! Η απόλυτη παραδοξότητα. Και μάλιστα όταν ήταν έφηβος...
Σύντομα, νόημα πολιτείας και εκκλησίας θα διαφανεί. Στόχοι θα επιτευχθούν, τρόποι θ' αλλάξουν.
Με αγαθό λογισμό θα ξαναμπούμε στην εκκλησία, οχι με μάσκα, αυτό είναι τερτίπι.