 |
| Ι.Μ. ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ (ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΛΗΨΗ) |
 |
| Ι.Μ. ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ(ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ) |
.JPG)
ΣΗΜΕΡΑ ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ,ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ Β.ΡΟΥΦΟΥ 88, ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ( ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ),ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ π.ΙΩΣΗΦ ΜΗΛΙΑ,ΑΔΕΛΦΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΜΠΛΟΥ,ΜΕ ΘΕΜΑ «ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΛΛΟΝ,Η ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΕΟΝ»(ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ).
Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ,ΜΕΛΗ,ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ.
ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ 6 Μ.Μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΣ ΘΑ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ :
ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ π.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΑΡΣΙΝΟ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓ. ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΟΗΣ ΠΑΤΡΩΝ,ΜΕ ΘΕΜΑ : " ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ ". ΕΝΑ ΘΕΙΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΩΣΗ,ΖΩΝΤΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.
ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΠΑΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 5.00 Μ.Μ. ΑΠΟ ΤΗΝ Ι.Μ.Μ. ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΝΕΟ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΤΡΩΝ,
Η ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΔΕ ΩΣ ΕΞΗΣ:
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023
ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΗ ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ π.ΝΙΚΟΛΑΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΗ ΕΦΗΜΕΡΙΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΠΑΤΡΩΝ.ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΚΑΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΤΑΙΝΙΑΣ :
" ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ",ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 65 ΛΕΠΤΩΝ.ΕΝΑ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ,ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΝΤΟΥΤΟΥ "ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ".
ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ π.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΑΡΣΙΝΟ ΠΡΟΪΣΤΆΜΕΝΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓ. ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΟΗΣ ΠΑΤΡΩΝ,ΜΕ ΘΕΜΑ : " ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ ". ΕΝΑ ΘΕΙΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΩΣΗ,ΖΩΝΤΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.
ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΟΜΠΛΟΥ ΑΧΑΪΑΣ π.ΙΩΣΗΦ ΜΗΛΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ: " ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΟΝ ΘΕΟΥ ΜΑΛΛΟΝ Η ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΕΟΝ "(ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ,ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ,ΚΑΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ).
ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΛΕΠΤΩΝ,ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ.ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΟΛΔΑΒΟΥ ΜΙΡ ΠΡΙΚΛΙΟΥΣΤΕΝΪΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ,ΤΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ.
ΕΠΕΤΑΙ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ ΜΕ ΕΠΑΝΕΝΑΡΞΗ ΣΤΙΣ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024.
ΕΚ ΤΟΥ Δ.Σ.
ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ,Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΙΣ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ 6 Μ.Μ.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00Μ.Μ.
ΕΝΑΡΞΗ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΕ ΑΓΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ π.ΠΕΡΙΚΛΗ ΡΙΠΙΣΗ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΠΑΤΡΩΝ.ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΘΕΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΚΕΡΑΣΜΑ.
ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
.jpg)
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ " ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ",ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 65 ΛΕΠΤΩΝ.ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ,ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΝΤΟΥΤΟΥ "ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ".
ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 6.00 Μ.Μ.
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΛΕΠΤΩΝ,ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ.ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΟΛΔΑΒΟΥ ΜΙΡ ΠΡΙΚΛΙΟΥΣΤΕΝΪΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ,ΤΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ.
ΕΠΕΤΑΙ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ ΜΕ ΕΠΑΝΕΝΑΡΞΗ ΣΤΙΣ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024.
ΕΚ ΤΟΥ Δ.Σ.
Η έναρξη της φετινής περιόδου θα πραγματοποιηθεί στις 6 Νοεμβρίου ημέρα Δευτέρα και ώρα 6.00 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του συνδέσμου μας στην οδό Β.Ρούφου 88 στο ισόγειο.
Το πλήρες πρόγραμμα της έναρξης των εκδηλώσεων θα ανακοινωθεί την ερχόμενη εβδομάδα.
Εκ του Δ.Σ.
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΑΠΟ 17 ΕΩΣ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023
ΓΕΝΙΚΟ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ : Αναχώρηση ώρα 06.00 από την Πλατεία Γεωργίου Α΄ (άνω μέρος) για Ουρανούπολη μέσω Εγνατίας οδού, με στάση για καφέ στα Ιωάννινα. Στην συνέχεια μετάβαση καί στάση στην Θεσσαλονίκη στον Ι.Ν.Αγίου Δημητρίου γιά προσκύνημα καί ξενάγηση καθώς καί παραμονή για μεσημεριανό φαγητό(προαιρετικά). Κατόπιν το μεσημέρι επίσκεψη για προσκύνημα στην Ιερά Μονή Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή όπου υπάρχει ο τάφος του Aγίου Παϊσίου . Τέλος αργά το απόγευμα άφιξη στην παραλία Ουρανούπολης στο ξενοδοχειακό συγκρότημα << Ακτή Ουρανούπολη >> όπου και θα διαμείνουμε γιά διανυκτέρευση με δείπνο (μπουφέ).
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ : Πρωïνό (μπουφέ) και κατόπιν είσοδος στο Άγιον Όρος από την Ουρανούπολη με το πλοίο της γραμμής ( ώρα 9.45 ) και με το σύνολο των προσκυνητών (48 άτομα) χωρισμένο σε τέσσερις (4) ομάδες των δώδεκα (12) ατόμων εκάστη, που με τον αρχηγό της κάθε ομάδα θα εισέλθει στο Άγιον Όρος σε διάφορες Ιερές Μονές και Προσκυνήματα γιά διαμονή η επίσκεψη όπως είναι προγραμματισμένα.(Το αναλυτικό πρόγραμμα κάθε ομάδας γιά κάθε ημέρα θα δοθεί εντός τού λεωφορείου). Οι διανυκτερεύσεις εντός του Αγίου Όρους θα είναι τέσσερις (4) και θα γίνουν ως ακολούθως:
ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΟΝΩΝ( ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΛΛΑΓΕΣ):
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Α΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Κωνσταμονίτου
Β' ΟΜΑΔΑ: Ι. Μ.Κουτλουμουσίου+ Ι.Μ.Ιβήρων
Γ' ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Ζωγράφου
Δ´ ΟΜΑΔΑ : Ι.Μ.Γρηγορίου+ Ι.Μ.Διονυσίου
ΤΡΙΤΗ 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Α΄ ΟΜΑΔΑ: Ι. Μονή Κουτλουμουσίου+Ι.Μ.Σταυρονικήτα
Β΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μονή Φιλοθέου+ Ι.Μ.Καρακάλλου
Γ΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μονή Παύλου+Ι.Μ.Διονυσίου
Δ΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Παντελεήμονος
ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Α΄ ΟΜΑΔΑ: Ι. Μ.Φιλοθέου(6)+Ι.Μ.Καρακάλλου(6)
Β΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μονή Διονυσίου
Γ' ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Παντοκράτορος
Δ' ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Μ.Λαύρας
ΠΕΜΠΤΗ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Α΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ. Ξενοφώντος
Β΄ ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Δοχειαρίου
Γ' ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Παντελεήμονος
Δ' ΟΜΑΔΑ: Ι.Μ.Παντοκράτορος
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΘΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΝ ΣΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ ΤΟ ΠΡΩΤΑΤΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ Ι. ΣΚΗΤΗ ΑΓ. ΑΝΔΡΕΟΥ (ΣΑΡΑΪ), ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ.ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΩΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΒΑΔΗΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΝΕΙ ΚΑΘΕ ΟΜΑΔΑ,ΣΕ ΚΟΝΤΙΝΕΣ ΚΑΛΥΒΕΣ, ΣΚΗΤΕΣ Η ΜΟΝΕΣ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ: Αναχώρηση των ομάδων και έξοδος από το Άγιον Όρος προς Ουρανούπολη με ταχύπλοο ( ώρα 11.45 )και επιστροφή με το πούλμαν στην Πάτρα, αργά το βράδυ (περίπου 10.30 μ.μ.),με προγραμματισμένες στάσεις καθ'οδόν καί τερματισμό στο κάτω μέρος της πλατείας Τριών Συμμάχων.Λεπτομερές καθημερινό πρόγραμμα, κατατοπιστικές πληροφορίες και καθορισμός της θέσης στο πούλμαν του κάθε επιβάτη θα λάβει κάθε προσκυνητής σύμφωνα με την ομάδα που συμμετέχει σε προγραμματισμένη συνάντηση την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου ώρα 6.00μ.μ. στην αίθουσά μας Β.Ρούφου 88.
Κόστος: Μέλη και Φίλοι του Συνδέσμου ενιαία τιμή : € 250.
Στην τιμή δεν περιλαμβάνεται το κόστος του διαμονητηρίου( κόστος €25 για Χριστιανούς Ορθοδόξους,€10 για ειδικές περιπτώσεις προσκυνητών [μαθητές -φοιτητές-στρατιώτες-ανάπηρους,τρίτεκνους,]και δωρεάν για πολύτεκνους 4 τέκνων και άνω).
Στην ανωτέρω τιμή περιλαμβάνονται:
1. Διαδρομή με σύγχρονο πούλμαν Πάτρα – Θεσσαλονίκη – Σουρωτή – Ουρανούπολη – Πάτρα.
2. Το βραδινό δείπνο (μπουφέ) στο ξενοδοχείο.
3. Η διανυκτέρευση σε δίκλινο δωμάτιο και το πρωινό (μπουφέ).
4. Εισιτήρια θαλασσίων διαδρομών με τα πλοία της γραμμής,το ταχύπλοο επιστροφής και
μεταφορές στην ξηρά με ειδικά μισθωμένα αυτοκίνητα ( 12 θέσια
μικρά λεωφορεία ).
5. Φάκελος με πληροφοριακό υλικό, χάρτες διαδρομών κλπ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι επικεφαλής των ομάδων θα πράξουν το καλύτερο δυνατόν ώστε να τηρηθεί το πρόγραμμα όπως αυτό αναγράφεται, χωρίς καθυστερήσεις. Υπάρχει όμως περίπτωση, όχι από πρόθεση, αλλά από λόγους ανωτέρας βίας πχ. αλλαγή καιρού, δρομολογίου, αδυναμίας της Μονής κτλ, να επέλθουν ορισμένες διαφοροποιήσεις στο πρόγραμμα επίσκεψης των Μονών. Όλες οι επιλογές που έχουν γίνει για φιλοξενία στις Μονές είναι οι καλύτερες από άποψη διαμονής.
EK TOY Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΑ ΤΗΛ. 2610277925 KAI 6974414981
κ. ΑΝΔΡΕΑ ΤΕΣΤΕΜΠΑΣΗ
Ο Όσιος Θεόφιλος γεννήθηκε στη Ζίχνη της Μακεδονίας περί το 1460 μ.Χ. από γονείς φιλόθεους, φιλάγαθους και φιλάρετους. Στην πατρίδα του έμαθε τα πρώτα γράμματα κι έδειξε πως τα αγαπούσε ιδιαίτερα και πρόκοπτε και προόδευε μελετώντας και εντρυφώντας στις ιερές γραφές. Μάλιστα επιδόθηκε στην καλλιγραφία και έγινε άριστος καλλιγράφος.
«Απαρνηθείς πατρίδα και συγγένειαν και πλούτον και πάσαν κοσμική ματαιότητα, έγινε μοναχός· μετ’ ολίγον δε καιρόν έλαβε και το αξίωμα της ιερωσύνης· έκτοτε δε περιεπάτει εις διαφόρους τόπους διδάσκων και ωφελών τους Χριστιανούς δια του λόγου και του παραδείγματος της εαυτού ζωής». Κατόπιν γνωρίσθηκε και συνδέθηκε πνευματικά με τον ενάρετο κι ευλαβή επίσκοπο Ρενδίνης Ακάκιο, τον όποιο είχε χειροτονήσει αρχιερέα ο άγιος Νήφων, όταν ήταν μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1482 – 1486 μ.Χ.). Δια του Ακακίου συνδέθηκε με τον άγιο Νήφωνα και ο άγιος Θεόφιλος.
Αξίζει σύντομα και παρενθετικά να σημειώσουμε πως η μεγάλη μορφή του αγίου Νήφωνος, εκτός των δύο οσιομαρτύρων μαθητών του Μακαρίου (+1507) και Ιωάσαφ (+1516) που αναφέραμε και του εδώ αγίου Θεοφίλου, συνδεόταν και με άλλες μορφές Αγιορειτών αγίων, όπως των οσιομαρτύρων Γέροντος Ιακώβου, Ιακώβου διακόνου και Διονυσίου μοναχού (+1519), που συμμαρτύρησαν στην Αδριανούπολη, Θεωνά μητροπολίτου Θεσσαλονίκης (+1541-2), των αυταδέλφων Αψαράδων Θεοφάνους (+1544) και Νεκταρίου (+1550) κτιτόρων της ιεράς μονης Βαρλαάμ Μετεώρων και Μαξίμου του Γραικού και Βατοπαιδινού (+1556).
Ο άγιος Νήφων, ως πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατόπιν επιστολών που έλαβε, εμπιστευόμενος τον Θεόφιλο για τη σοφία και την αρετή του, τον έστειλε το 1486 μ.Χ. με τον ομόφρονα Γέροντά του επίσκοπο Ακάκιο στην Αίγυπτο, για να διαπιστώσουν τα γενόμενα θαύματα υπό του μακαρίου πατριάρχου Αλεξανδρείας Ιωακείμ, ότι μετακίνησε δια προσευχής το όρος Ντουρ Νταγ και ήπιε φαρμάκι δίχως να πάθει κανένα κακό, ύστερα από πρόκληση Ιουδαίων και μουσουλμάνων. Ο πατριάρχης Ιωακείμ «τον Όσιον πολλά ηγάπησε και ηυλαβήθη ως σοφόν και ενάρετον». Διαπίστωσαν τα υπερφυή αυτά θαύματα ως αληθινά γεγονότα και αναχώρησαν για το θεοβάδιστο όρος Σινά, τα Ιεροσόλυμα και την Δαμασκό. Στα Ιεροσόλυμα ο επίσκοπος Ακάκιος ανεπαύθη κατόπιν ασθενείας και τον εκήδευσε ο Θεόφιλος. Με επιστολές από τους πατριάρχες Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας μετέβη στην Κωνσταντινούπολη ο Θεόφιλος. Ο άγιος Νήφων όμως είχε εκθρονισθεί και παρέδωσε τις επιστολές στον διάδοχό του Παχώμιο, που ήταν από την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ο πατριάρχης Παχώμιος «εχάρη μεγάλως ως συμπατριώτης, και ευλογήσας αυτόν και ευχηθείς, παρεκάλεσεν, ίνα μείνη εις το Πατριαρχείον δια βοήθειαν, ως λίαν χρήσιμος δια την σοφίαν αυτού και την αρετήν. Υπακούσας δε κατά την ώραν εις την παράκλησιν του πατριάρχου ο Όσιος έμεινεν. Όθεν και διωρίσθη Νοτάριος και Έξαρχος της Μεγάλης Εκκλησίας, και έμεινεν εκεί ικανόν καιρόν εις αυτό το διακόνημα, αγαπώμενος και τιμώμενος υπό πάντων».
Αλλά η φιλέρημη και φιλήσυχη ψυχή του δεν αναπαυόταν στις τιμές και τις δόξες. Κατεφρόνησε τα μεγαλεία και ήλθε στο Άγιον Όρος, για να απολαύσει τα μεγαλεία του Θεού. Στον ιερό και ευλογημένο Άθωνα «πρώτον μετέβη εις την Μονήν του Βατοπεδίου, και κατώκησε μετά του αγιωτάτου Επισκόπου Μεθύμνης, εκεί τότε ευρισκόμενου, και υπετάχθη εις αυτόν μετά πάσης προθυμίας και ταπεινώσεως· αφού δε εκείνος ετελεύτησεν, απήλθεν».
Από τη μονή Βατοπαιδίου, όπου δεν γνωρίζουμε τον χρόνο παραμονής του, που δεν νομίζουμε όμως ότι ήταν μικρός, μετέβη το 1511 μ.Χ. στη μονή Ιβήρων, όπου ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αντιγραφή χειρογράφων και την καλλιγραφία. Αναδείχθηκε έμπειρος βιβλιογράφος και αρκετά έργα του, περίπου τριάντα, λειτουργικού κυρίως περιεχομένου, σώζονται στην πλούσια βιβλιοθήκη της μονης Ιβήρων. Η φήμη της αρετής του είχε φθάσει μακριά. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Θεόκλητος τον ζητούσε με τρόπο να μεταβεί πλησίον του, με σκοπό να τον χειροτονήσει μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Ο φυγόδοξος Αγιορείτης κατανοώντας τον λόγο της προσκλήσεως, για να αποφύγει την προαγωγή, παραιτήθηκε της ιερωσύνης. Εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός, δήλωσε ασθένεια και αδυναμία, και αποσύρθηκε σε καλύβη, κοντά στον ενάρετο Προηγούμενο Διονύσιο Ιβηρίτη στο Κελλί του Τιμίου Προδρόμου, το 1522 μ.Χ., ύστερα από δωδεκαετή παραμονή στη μονή Ιβήρων, κατά ιδιόγραφό του σημείωμα σε κώδικα. Κατόπιν μετέβη σε συνοδεία του επίσης ενάρετου Γέροντος Κυρίλλου στις Καρυές. Εκεί απέκτησε στενό πνευματικό σύνδεσμο με τον φιλόθεο Πρώτο του Αγίου Όρους Σεραφείμ, τον λάτρη και υμνητή της Θεοτόκου του Άξιον Έστι, τον μετέπειτα βιογράφο του, που κάποτε υπογράφει· «Ο πρώτος του Αγίου Όρους Σεραφείμ ο θυηπόλος και ηγούμενος των ηγουμένων και πατήρ πατέρων και μέγας πρωτοσύγκελλος πατριαρχικός».
Ο θείος Θεόφιλος επιθυμώντας μεγαλύτερη και ακριβέστερη ησυχία, αναχώρησε και από τις Καρυές. Μετέβη στην πλησιόχωρη ησυχαστική περιοχή της Καψάλας, που ανήκε στη μονή Παντροκράτορος, και με τη συνδρομή του φιλάδελφου Πρώτου Σεραφείμ, παρέλαβε το Κελλί του Αγίου Βασιλείου, το όποιο και ανεκαίνισε. Είχε μαζί του και ένα μοναχό ονομαζόμενο Ισαάκ. Συχνά τον επισκεπτόταν και ο Πρώτος Σεραφείμ ανταλάσσοντας πνευματικές εμπειρίες και νουθεσίες.
Ο φιλόθεος Θεόφιλος πάντοτε, και ιδιαίτερα τώρα, ασκούσε συστηματικά τη νοερά προσευχή. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο όποιος αργότερα θα ησκείτο στην δια περιοχή, γράφει: «Αφού ησύχασεν ο Όσιος, τότε δη τότε εμεταχειρίσθη την νοεράν προσευχήν, ήτις είναι ανωτέρα της θεωρίας της έξω φιλοσοφίας… Ο Άγιος Θεόφιλος έχοντας παντοτινόν έργον, εις την ησυχία ευρισκόμενος, να προσεύχεται αδιαλείπτως και να μελετά με όλον του τον νουν και τον ενδιάθετον λόγον τον εν τη καρδία λαλούμενον και με όλην την θέλησιν και αγάπην της ψυχής του, την μονολόγιστον προσευχήν, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», καθώς οι νηπτικοί θείοι Πατέρες διδάσκουσι. Και με την νοεράν ταύτην εργασίαν και ιεράν προσευχήν και με το πένθος και τα δάκρυα καθαρτικά, όπου γεννώνται εκ ταύτης της νοεράς προσευχής, εκαθάρισε την καρδίαν του από τα πάθη και εκατέκαυσε τας προσβολάς των πονηρών λογισμών και ελυτρώθη από τας κακάς προσλήψεις, απόκτησε ταπείνωσιν, πραότητα, ειρήνην και τας λοιπάς αρετάς και άναψεν από θεϊκόν πυρ θεϊκής και του πλησίον αγάπης…
Καταφλεγόμενος από την θείαν αγάπην δεν ήτο πλέον με τον εαυτό του, αλλά με τον ηγαπημένον του Θεόν και άλλο δεν εφαντάζετο παρά μόνο τον Ιησούν… ανέβη εις την θείαν θεωρίαν και επλουτίσθη από τα ύπερφυή χαρίσματα αξιωθείς του θείου φωτισμού· και ού μόνον διάκρισιν απόκτησε και διόρασιν, αλλά και προόρασιν των μελλόντων· και συντόμως ειπείν ως ασώματος έγινεν άγγελος και εις όλα τέλειος ώφθη».
Προείδε το τέλος του, έγραψε ομολογία πίστεως, ιδιόχειρη διαθήκη, τέλεσε ευχέλαιο, ζήτησε και έδωσε συγχώρηση από όλους και σε όλους, μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, ευχαρίστησε ολόψυχα και ολόθερμα τον Θεό και ζήτησε από τον αγαπητό και υπάκουο μαθητή του Ισαάκ: «Όταν αποθάνω, μη ομολογήσης τούτο εις ουδένα, αλλ’ ουδέ τα έθιμα της ταφής εκτελέσης, μόνον δέσε σχοινίον εις τους πόδας μου και σύρε με και ρίψε με εις το δάσος εις μέρος κρύφιον, ίνα με φάγωσι τα θηρία· πλην λειτουργίας και μνημόσυνα ποίησον όσα δυνηθής». Ο άγιος από τη μεγάλη του ταπείνωση δεν ήθελε να τιμάται ούτε μετά θάνατον. Οι τελευταίοι λόγοι του ήταν: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου».
Ο καλός υποτακτικός του έπραξε όπως του μήνυσε ο όσιος Γέροντάς του και απόθεσε το τίμιο λείψανο σε απόκρυφο μέρος του δάσους. Πολλοί όμως το ζητούσαν. Όταν κάποτε βρέθηκε, η μονή Παντοκράτορος θέλησε να το κρατήσει. Τελικά αποφασίσθηκε να κρατήσει το χέρι του, το όποιο υπάρχει ως σήμερα σε στάση ευλογίας, και να δοθεί το σώμα στον υποτακτικό του Ισαάκ, που το έθεσε στην Εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Από τότε άρχισε ο άγιος να μυροβλύζει και ο άγιος να ονομάζεται Μυροβλύτης. Γράφει πάλι χαρακτηριστικά και γι΄ αυτό ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Τούτο το θαύμα οπού έδειξεν ο Θεός εις το Άγιον Λείψανον του Οσίου Πατρός ημών Θεοφίλου, δεν είναι ολίγον και παραμικρόν, αλλά είναι μέγα και εξαίσιον, επειδή το θαύμα τούτο της μυροβλύσεως σπανίως γίνεται εις ολίγους Αγίους. Διότι πολλά Αγίων Λείψανα Μαρτύρων και Οσίων ευρίσκονται, αμή ουχί και αναβλύζουσι μύρον διότι το μυροβλύζειν είναι μία απόδειξις και σημείον βεβαιότατον μιας άκρας καθαριότατος και παρθενίας και αγνείας, όχι μόνον από εμπαθείας μολυσμών, αλλά και από ηδυπαθείας λογισμών ακαθάρτων του νοός· και εάν η χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν κατοικήση έτι ζώντος του ανθρώπου εις όλον τον νουν και ψυχήν και καρδίαν και εις όλα τα μέλη του σώματος, να τα καθαρίση και αγιάση έως μέσα εις αυτά τα κόκκαλα και τους μυελούς, αδύνατον είναι να ευωδιάση το σώμα μετά θάνατον».
Την βιογραφία του Οσίου Θεοφίλου επηύξησε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο όποιος είναι και συνθέτης της Ακολουθίας του. Ο άγιος Θεόφιλος θεωρείται ένας από τους διασημότερους αντιγραφείς χειρογράφων του Αγίου Όρους του 16ου μ.Χ. αιώνα. Το έργο αυτό συνέχισε ως το τέλος του βίου του.
Το AthosPhones.pdf είναι ένας Δωρεάν Τηλεφωνικός Κατάλογος σε μορφή pdf με όλα τα τηλέφωνα, fax , και email που θα χρειαστείτε για τις επικοινωνίες σας με τις Ιερές Μονές, Σκήτες και Κελιά του Αγίου Όρους.
Μπορείτε εύκολα από το Ευρετήριο ή τον χάρτη που έχει ο Κατάλογος να βρείτε τα τηλέφωνα της Μονής / Σκήτης / Κελιού / Περιοχής που θέλετε όποια από αυτά είναι με μπλε γράμματα μπορείτε κάνοντας κλικ επάνω τους να κάνετε άμεσα κλήση.
Μπορείτε να κατεβάσετε Δωρεάν αυτόν τον Κατάλογο κάνοντας κλικ παραπάνω στο όνομά του ή στην φωτογραφία που ακολουθεί ή σκανάρετε το Qr code.
Προσοχή για να λειτουργούν σωστά τα λινκς που περιέχει αυτός ο Κατάλογος πρέπει να ανοιχτεί με το Adope Acrobat Reader.
ΠΗΓΗ:agionorosroutes.blogspot.com
ΠΗΓΗ:agionorosroutes.blogspot.com
Το Διαμονητήριο Εκδίδεται από την Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους, με αυτό καθορίζεται ο χρόνος Παραμονής του Κατόχου του στο Άγιον Όρος και είναι κάτι σαν Διαβατήριο που πρέπει όπου πάτε να το έχετε πάντα μαζί σας.
Έτσι αντίστοιχα υπάρχουν:
α) Το κοινό Διαμονητήριο που εκδίδεται για παραμονή σε όποιο από τα Ιερά Καθιδρύματα (Ιερές Μονές, Ιερές Σκήτες, Ιερά Κελιά) του Αγίου Όρους έχει κανονίσει να φιλοξενηθεί ο Προσκυνητής και έχει διάρκεια 4 ημερών (τρείς διανυκτερεύσεις και την τέταρτη μέρα Έξοδος).
β) Το Ειδικό Διαμονητήριο το οποίο ισχύει για φιλοξενία αυστηρά μόνο για ένα Καθίδρυμα (Μονές / Σκήτες / Κελιά) και έχει μεγαλύτερη διάρκεια αλλά θα πρέπει το Καθίδρυμα να κάνει Αίτηση για αυτό στην Ιερά Επιστασία στο Γραφείο Προσκυνητών.
γ) Το Διαμονητήριο για τους Εργαζομένους στο Αγιον Όρος που μπορεί να έχει μέχρι και ένα χρόνο διάρκεια.
Οι Προσκυνητές για να διασφαλίσουν την Έκδοση του Διαμονητήριου τους πρέπει 1 μήνα πριν την ημέρα Εισόδου που προγραμματίζουν να πάνε στο Άγιον Όρος να επικοινωνήσουν με το Γραφείο Προσκυνητών στην Θεσσαλονίκη τηλ. Ημεδαπών 2310-252575 & Αλλοδαπών 2310-252578 Ωράριο Γραφείου Δευτέρα – Παρασκευή 09:00 – 14:00. & Σαββάτο 09:00 – 12:00.
Για την κράτηση του Διαμονητήριού θα σας ζητηθεί όνομα Επώνυμο Πατρώνυμο και Αριθμός Ταυτότητας, Ημερομηνία Γεννήσεως και ένα τηλέφωνο Επικοινωνίας που επιθυμείτε να μπείτε στο Άγιον Όρος όπως και Ημερομηνία Εξόδου.
Αν υπάρχει διαθεσιμότητα Διαμονητήριών για τις Ημερομηνίες που σας ενδιαφέρουν τότε μπορείτε μετά να επικοινωνήσετε με τις Ιερές Μονές άμεσα που επιθυμείτε να φιλοξενηθείτε για να δείτε αν αυτό είναι εφικτό για τις Ημερομηνίες που κλείσατε, αλλιώς θα πρέπει να κανονίσετε με κάποια άλλη Μονή για φιλοξενία.
Σε κάθε Μονή μπορείτε να φιλοξενηθείτε μόνο μια μέρα.
Αν δεν υπάρχει διαθεσιμότητα Διαμονητηρίων για τις Ημερομηνίες που θέλετε ρωτάτε ποτέ υπάρχει και Προγραμματίζετε ανάλογα το ταξίδι σας.
Δεν μπορείτε να πάρετε νωρίτερα από ένα Μήνα για Κράτηση.
Η παραλαβή των Διαμονητήριών γίνεται από το Γραφείο Προσκυνητών στην Ουρανούπολη την ημέρα που θα ταξιδέψετε για το Άγιον Όρος και όχι νωρίτερα (τηλ. 23770-71421 & 23770-71422) Στοιχίζει 25€ για Χριστιανούς Ορθόδοξους, 30€ για τους Ετερόδοξους – Αλλόθρησκους και 10 € για Ειδικές ομάδες Προσκυνητών (Μαθητές, Φοιτητές, Στρατιώτες, Ανάπηροι).
Για τους Πολύτεκνους το Διαμονητήριο είναι Δωρεάν. Αν για κάποιο λόγο Ακυρώσετε το Ταξίδι σας πρέπει να ενημερώσετε το Γραφείο Προσκυνητών.
Τα Διαμονητήρια είναι προσωπικά και ΔΕΝ μεταβιβάζονται σε άλλους.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Τις Περιόδους με αυξημένη κίνηση Προσκυνητών (Εορτές, Αργίες. Πάσχα, Χριστούγεννα κ.λπ.) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην βρείτε Διαμονητήριο στις Ημερομηνίες που επιθυμείτε για αυτό καλύτερα είναι πρώτα να κλείσετε το Διαμονητήριο και αφού πια ξέρετε σίγουρα πότε θα πάτε στο Άγιον Όρος τότε να κλείσετε στις Ιερές Μονές για φιλοξενία. Έτσι δεν θα χρειαστεί να ξαναπάρετε στις Ιερές Μονές για Αλλαγή Ημερομηνίας κάτι που είναι δύσκολο και μπορεί να μην μπορέσετε να βρείτε.
Εξάλλου και το Γραφείο Προσκυνητών συνιστά
” Ιδιαίτερα σημαντικό, για την Εξυπηρέτηση όλων των Προσκυνητών, είναι να εξασφαλίζουν πρώτα το Διαμονητήριο από το Γραφείο Θεσσαλονίκης και κατόπιν να Επικοινωνούν με τις Ιερές Μονές για την Φιλοξενία τους. Επίσης κάθε ομάδα δεν θα πρέπει να ξεπερνά τον αριθμό των πέντε Ατόμων και αυτό για την καλύτερη Εξυπηρέτηση των ίδιων των Προσκυνητών, στις μετακινήσεις και στην φιλοξενία τους”.
Από <https://www.agioritikiestia.gr/el/grafeio-proskinitwn>
 |
| Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου |
Στο πλαίσιο διδακτορικής εργασίας που εκπονείται στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και συγκεκριμένα στο Τμήμα Διοίκησης Τουρισμού με θέμα: «Ο θρησκευτικός τουρισμός στο Άγιο Όρος: Νομικό καθεστώς, Θρησκευτική παράδοση, Προοπτικές Ανάπτυξης».
Η παρούσα Έρευνα απευθύνεται σε άνδρες που έχουν επισκεφθεί έστω και μία φορά το Άγιο Όρος.
Η συμπλήρωση του Ερωτηματολογίου είναι Ανώνυμη και τα Στοιχεία που θα προκύψουν θα χρησιμοποιηθούν Αποκλειστικά για Ερευνητικούς σκοπούς.
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSesfQNWPqRhZBgt6oBwC0sh2fUp7zGReifolWesaXZh552v0Q/viewform?fbclid=IwAR1agAsfhgGigmbsBQbnR4hRfYtpjitJGrPWcoeyCHHh_fbt6ZlWHxGZ4Bo&pli=1
Από την Κόνιτσα ως το όρος Σινά και από την Σουρωτή ως το Άγιον Όρος θα ταξιδέψουν οι συντελεστές της τηλεοπτικής σειράς “Άγιος Παΐσιος – από τα Φάρασα στον Ουρανό” (β κύκλος), για να ζωντανέψουν και πάλι τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, γύρω από την ζωή του Αγίου Παϊσίου σε μια παραγωγή του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, το οποίο τα τελευταία χρόνια επιδίδεται και σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές ειδικού περιεχομένου.
Στις 13 Ιουλίου τα φώτα θα πέσουν πάνω στην γενέτειρα του Αγίου Παϊσίου όπου θα μαγνητοσκοπηθούν οι πρώτες σκηνές για την σειρά και ο σκηνοθέτης Στάμος Τσάμης, ο σεναριογράφος Γιώργος Τσιάκκας, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Άγιο, Προκόπης Αγαθοκλέους αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί θα κατοικοεδρεύσουν, για όσο διαρκέσουν τα γυρίσματα.
Ήδη έχει σημάνει συναγερμός στην ντόπια κοινωνία όπου και την πρώτη φορά που γυρίστηκε ο πρώτος κύκλος, είχε συμμετάσχει με την ψυχή της σε αυτή την παραγωγή, βοηθώντας ουσιαστικά να νιώσουν οι συντελεστές την αγάπη που έχουν στον Άγιο.
Γυρίσματα θα πραγματοποιηθούν σε όλη την περιοχή της Κόνιτσας, αλλά και στο σπίτι του Αγίου Παϊσίου, ενώ ο Προκόπης Αγαθοκλέους που υποδύεται τον Άγιο έχει ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία για την διαδρομή του, πατώντας στα βήματα του Αγίου.
Η εκτελέστρια εταιρεία παραγωγής Foss Productions έχει ήδη προετοιμάσει αυτό το μεγάλο ταξίδι με ότι αυτό συνεπάγεται ενώ ο δεύτερος κύκλος φαίνεται ότι θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Επόμενος σταθμός γυρισμάτων θα είναι το όρος Σινά όπου κι εκεί θα είναι ένα μεγάλο τόλμημα της παραγωγής από κάθε άποψη ενώ τα γυρίσματα στο Άγιον Όρος θα δώσουν στην σειρά μια αυθεντικότητα της ζωής του Αγίου.
Στην Σουρωτή όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου και προσωπικά του αντικείμενα, η αδελφότητα θα ανοίξει τις πύλες της Ιεράς Μονής για να πραγματοποιηθούν οι σκηνές που αφορούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του εκεί ενώ ένα μεγάλο πέρασμα θα γίνει και από την πόλη των Αθηνών ώστε να αποτυπωθει η περίοδος που ο Άγιος βρισκόταν στα νοσοκομεία.
Η εποχή στην οποία θα διαδραματίζεται η σειρά θα αφορά το 1958 ως το 1994 ενώ θα υπάρχουν σκηνές και μετά την κοίμησή του.
Οι τοποθεσίες των γυρισμάτων αναμένεται να ελκύσουν τους τηλεθεατές αφού πολλές από αυτές είναι δύσβατες αλλά έχουν μια μοναδική ομορφιά αφού τα πέτρινα σπίτια, τα μονοπάτια, τα ποτάμια και οι εκκλησίες της περιοχής θα είναι μέρος των γυρισμάτων ως ένα φυσικό σκηνικό για την τηλεοπτική σειρά.
Ικανό ποσοστό παρουσίας στην τηλεοπτική σειρά θα έχει και η έρημος του Σινά, η Θήβα, η Θεσσαλονίκη, η Παναγούδα όπου βρίσκεται το κελί του Αγίου, η Καψάλα ενώ για τις ανάγκες της παραγωγής θα κατασκευαστούν και 2 επιπλέον κελιά.
Οι βασικοί ρόλοι θα είναι είκοσι, οι δεύτεροι ρόλοι θα είναι πενήντα και περίπου 800 βοηθητικοί ηθοποιοί θα πάρουν μέρος στον δεύτερο κύκλο.
Τουλάχιστον έξι ηθοποιούς θα τους δούμε νέους αλλά και ηλικωμένους στην σειρά ενώ η ηλικία του Αγίου θα καλύψει το 33ο έτος ως και το 70ο έτος.
Η παραγωγή του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός όπως και στον πρώτο κύκλο τον οποίο εκτέλεσε η Green Olive αλλά και στον δεύτερο κύκλο τον οποίο θα εκτελέσει η Foss Productions αναμένεται να κερδίσει και πάλι τα βράδια του τηλεοπτικού Χειμώνα.
 |
| Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής |
Το Άγιον Όρος έχει αναδείξει στους κόλπους της μεταξύ άλλων δύο σύγχρονους οσίους Γέροντες, τον Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ο οποίος συμπλήρωσε 50 έτη από την οσιακή κοίμησή του (159-2009) και τον πρόσφατα κοιμηθέντα όσιο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό και ανακαινιστή της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου.
Ο Μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1921, ημέρα εορτής των Αγίων Αναργύρων. Κοιμήθηκε την ίδια ημέρα, ήτοι 1 Ιουλίου 2009. Αποτελεί μια από τις σύγχρονες Αγιορείτικες ορθόδοξες μορφές, τις οποίες οι Άγιοι Ανάργυροι, ως φαίνεται, είχαν υπό την σκέπη τους. Η μητέρα του Γέροντα, όταν κυοφορούσε σε αυτόν, επισκέφθηκε ένα μικρό μοναστήρι αφιερωμένο στους Αγίους Αναργύρους στην περιοχή Γιόλου στην Κύπρο, προκειμένου να προσευχηθεί για την εγκυμοσύνη της. Εκεί στην αυλή του μοναστηριού, 7 μηνών έγκυος, αισθάνθηκε πρόωρα τους πόνους του τοκετού και έτσι γεννήθηκε ο μικρός Σωκράτης, που αποτελεί το κοσμικό όνομα του Γέροντα.
Οι Άγιοι Ανάργυροι δεν έπαψαν να τον ευεργετούν. Όταν ήταν υποτακτικός στο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ζούσε κάτω από πολύ δύσκολες και σκληρές συνθήκες. Όμως ούτε η αυστηρότητα του προγράμματος, ούτε οι στερήσεις των απαραίτητων αναγκών, ούτε το αφιλόξενο του τόπου τον πτοούσαν, καθώς δοξολογούσε καθημερινά το Θεό γα τη Θεία Χάρη Του και τις ευχές των Γερόντων.
Με το πέρασμα των χρόνων ο Γέροντας ασθένησε, ταλαιπωρούμενος από αιμοπτύσεις και γαστρορραγίες. Και πάλι η Θεία Χάρις τον συνόδευε στον αγώνα αυτό, καθώς ο άνθρωπος αυτός – πρότυπο για εμάς βάσιζε τα πάντα στην πίστη και όχι στη λογική. Οι αλλεπάλληλες αντιλήψεις της θείας αγαθότητας, η συνεχιζόμενη μυστηριώδης σκέπη της Χάριτος και το αδιάκοπο αίσθημα ασφάλειας, που του προσέφερε η μοναστική ζωή, έδιναν στο Γέροντα εσωτερική ανάταση και σθένος να αγωνιστεί.
Όταν η κατάστασή του επιδεινώθηκε η Συνοδεία του Γέροντα μεταφέρθηκε στη Νέα Σκήτη, όπου το κλίμα ήταν ηπιότερο και μικρότερες οι αχθοφορίες. Έπρεπε να προχωρήσει σε επέμβαση. Τότε έμενε μαζί με το Γέροντα Θεοφύλακτο στο κελί των Αγίων Αναργύρων. Και γράφει σχετικά ο Γέροντας Ιωσήφ: «για μένα, ο Γέρων Θεοφύλακτος, όταν έσπασε το στομάχι μου, παρακάλεσε πολύ τον Άγιο Παντελεήμονα και τον είδε στο Ναό του και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μην κάνω εγχείρηση, την οποία είχαν αποφασίσει οι θεράποντες ιατροί μου. Είχα έλκος προχωρημένης μορφής και καμία δίαιτα, ούτε φάρμακο μου προσέφεραν τίποτα. Μετά από την αποχή από όλα όσα με έβλαπταν περισσότερο από δύο χρόνια, δεν υπήρχε άλλη λύση από την εκτομή. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυρας του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων και παρήγγειλε στο Γέροντα Θεοφύλακτο να μου πει επιτακτικά να μην κάνω εγχείρηση, αλλά να το αφήσω στην πρόνοια της Παναγίας μας. Αμέσως θεραπεύτηκα τελείως, για να το διαπιστώσω δε και πρακτικά επισκέφτηκα τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνώριζαν την ασθένειά μου σε όλη της την έκταση για να μου πουν τώρα σε ποια κατάσταση βρίσκομαι. Μου έκαμαν ακτινοσκόπηση και δεν βρήκαν απολύτως τίποτα, παρά μόνο μια μικρή ουλή παλιάς επουλωμένης πληγής».
 |
| Όσιος Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός |
Την παραμονή της κοίμησής του ο Γέροντας εξομολογήθηκε στο διακονητή του ότι αισθάνεται το θάνατο να έρχεται. Η εξάντληση που ένιωθε επέφερε πτώση της πίεσης και πνευμονικό οίδημα. Οι Άγιοι Ανάργυροι τον πήραν από κοντά μας ξημερώματα Τετάρτης 1 Ιουλίου, οπότε πήρε τρεις αργές αναπνοές και έτσι ήσυχα έφυγε για την αιωνιότητα.
Μετά την κοίμησή του επήλθε και το πρώτο θαύμα του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού. Την ώρα της κοίμησής του είχε μείνει με το στόμα μισάνοιχτο. Όταν ήρθε η ώρα να ετοιμαστεί σύμφωνα με το μοναχικό τυπικό, ο Γέροντας Εφραίμ έδωσε εντολή να αφήσουν το πρόσωπο ακάλυπτο. Οι πατέρες προσπάθησαν να κλείσουν το στόμα του, όμως αυτό δεν έκλεινε. Τον έραψαν στο μοναχικό μανδύα, όπως είθισται και στη συνέχεια έκοψαν το ύφασμα γύρω από το πρόσωπό του, κατά την εντολή του Γέροντος Εφραίμ και τότε βρήκαν, μιάμιση ώρα μετά την κοίμησή του, τον Γέροντα Ιωσήφ χαμογελαστό! Αυτό αποτελεί θαύμα, που η Θεία Χάρις επενεργεί και δεν μπορεί να ερευνηθεί και να εξηγηθεί επιστημονικά. Όμως μόνο βιωματικά μπορεί κάθε ευσεβής και ταπεινός Χριστιανός να αισθανθεί και να κατανοήσει το μέγα αυτό γεγονός.
Όσο και αν δεν το ομολογεί κανείς είναι αναμφισβήτητη η περίεργη έλξη που ασκεί στην κοινή συνείδηση το «άβατο» του Αγίου Όρους, η ιδέα του μοναχισμού σ’ έναν επίγειο παράδεισο μέσα στα όρια της επικράτειας, η οριστική απόδραση στο «περιβόλι της Παναγίας», ο οργανωμένος αναχωρητισμός σ’ έναν «απόκρυφο» τόπο, μακριά από τα εγκόσμια. Και όχι μόνο στη χώρα μας ή σε άλλα προπύργια της Ορθοδοξίας.
Θυμάμαι τον Κένταλ Ρόι, επιφανές μέλος της συναρπαστικά δυσλειτουργικής δυναστείας που πρωταγωνιστεί στη διάσημη τηλεοπτική σειρά «Succession», να δηλώνει, μεταξύ αστείου και σοβαρού, στο πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, ότι είχε σκεφτεί να τα παρατήσει όλα και να πάει να γίνει μοναχός στο «Όρος Άθως».
Κι όλα αυτά, παρά τις έντονες σκιές που έχουν κυκλώσει κατά καιρούς τον ιερό τόπο, είτε πρόσφατες (οι σκληροπυρηνικοί καταληψίες της Μονής Εσφιγμένου, το Βατοπαίδι, ο Εφραίμ, οι θάνατοι αρκετών μοναχών μέσης ηλικίας από τον κορωνοϊό, η Μονή Παντελεήμονος των «ζυμώσεων», οι δεσμοί με τον ρωσικό μηχανισμό προπαγάνδας) είτε αρχέγονες (με πιο χαρακτηριστική φυσικά τον αυστηρό αποκλεισμό των γυναικών σε όλο το μήκος και πλάτος της χερσονήσου, σύμφωνα με το άρθρο 186 του Καταστατικού Χάρτη Αγίου Όρους).
Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ένα από τα σουξέ του «ελληνικού» Netflix τον τελευταίο καιρό είναι ένα γερμανικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2016 (χρονιά της τελευταίας επίσκεψης του Πούτιν στο Άγιον Όρος) με τον τίτλο Athos, σε σενάριο και σκηνοθεσία των Peter Bardehle Andreas Martin και με την πολύτιμη συμβολή ελληνο-γερμανικού συνεργείου (διευθυντής φωτογραφίας ο Γιάννης Φώτου και υπεύθυνος ήχου ο Χρήστος Παπαδόπουλος).
Μία από τις πηγές έμπνευσης για το ελκυστικό αυτό οδοιπορικό στην Αθωνική Πολιτεία είναι το ντοκιμαντέρ του 2005 με τίτλο Into Great Silence («Μέσα στη μεγάλη σιωπή») σε σκηνοθεσία του επίσης Γερμανού Philip Gröning, μια αντίστοιχου ύφους απεικόνιση της καθημερινής ζωής των Καρθουσιανών μοναχών του Grande Chartreuse, ενός μοναστηριού στις γαλλικές Άλπεις.
Μια άλλη είναι το βιβλίο Der Mönch in mir («Ο μοναχός μέσα μου») του Αυστριακού δημοσιογράφου και συγγραφέα Heinz Nußbaumer, ο οποίος επισκεπτόταν για χρόνια το Άγιον Όρος, αρχικά ως περιηγητής και κατόπιν ως προσκυνητής. Εκεί βρήκε, όπως έγραφε, το σθένος και την ευδαιμονία που προέρχεται από τη σιωπή και την ενδοσκόπηση, μακριά από εγχειρίδια αυτοβοήθειας και σεμινάρια ευζωίας.
Πρόκειται για μια διακριτική ταινία που όμως προσφέρει μοναδική πρόσβαση στο τοπίο, στις τελετουργίες, στη διαστολή του χρόνου που μοιάζει να συντελείται εκεί πάνω, απαλλαγμένη από τις περιδεείς εντυπώσεις, την κατανυκτική πόζα, τον ματαιόδοξο σχολιασμό του αφηγητή/ρεπόρτερ, όπως συμβαίνει σε κάποιες ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές που έχουμε δει με φόντο τα ίδια μέρη, αλλά και τα ίδια πρόσωπα.
Ανάμεσα στα πορτρέτα των μοναχών, την καθημερινότητα των οποίων μας παρουσιάζει η ταινία, το πιο «κοσμικό» ίσως ανήκει στον Γέροντα Επιφάνιο, γνωστότερο σε εμάς τους «λαϊκούς» ως τον περίφημο «αρχιμάγειρα του Αγίου Όρους», διάσημο για τη διάδοση της αγιορείτικης μαγειρικής μέσω βιβλίων που έχουν γίνει διεθνή μπεστ σέλερ.
Ο Επιφάνιος έφυγε από την ζωή (ή «εκοιμήθη», όπως αρμόζει στην περίπτωση) το 2020 κατόπιν πολυετούς μάχης με τον καρκίνο, σε ηλικία 64 ετών. Τέσσερα χρόνια πριν όμως, εμφανίζεται ακμαίος και ευτυχής σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ, προσφέροντας μάλιστα και μια απλή αλλά περιεκτική απάντηση στο ερώτημα «τι συνδέει εν τέλει τους ανθρώπους (τους άνδρες ουσιαστικά) που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους και πηγαίνουν να ζήσουν για πάντα σ’ αυτό το παράλληλο σύμπαν».
«Το Άγιον Όρος κατοικείται από ανθρώπους που έχουν την επιθυμία να φύγουν από τον κόσμο, να συγκεντρωθούν εδώ και να μονάσουν» λέει, αρνούμενος προφανώς ότι πρόκειται για κάποιο πολύπλοκο μυστήριο. «Ο μοναχός “απογαλακτίζεται” από τον κόσμο, δηλαδή φεύγει για πάντα από τη ματαιότητα», λέει, χωρίς να κοιτάζει την κάμερα, ένας άλλος γέροντας.
ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΜΑΣ
Στην ταραγμένη εποχή του 20ου αιώνα, με τα συγκλονιστικά γεγονότα τόσο καθοριστικά για την ανθρώπινη ιστορία, ένα λαμπρό αστέρι πρόβαλε στο στερέωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος που υπήρξε μια από τις σημαντικότερες θρησκευτικο-πολιτικές προσωπικότητες της σύγχρονης ιστορίας της Πάτρας.
Γράφει ο Αλέξανδρος Χριστοδούλου, Θεολόγος
Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1877, στο χωριό Νυμφασία (Γρανίτσα) Γορτυνίας. Γονείς του ήταν ο Χαράλαμπος και η Βασιλική Παρασκευοπούλου, την οποία και έχασε στην ηλικία των 3 ετών. Ο πατέρας του ήταν γεωργός και κτηνοτρόφος της περιοχής και λόγω αδυναμίας του να εργάζεται και να παρέχει τα απαραίτητα στην οικογένειά του, παντρεύτηκε ξανά. Η μητριά όμως του Γεωργίου, του φερόταν βάναυσα πολλές φορές, με αποτέλεσμα τόσο η φτώχεια και η ανέχεια, όσο και η κακομεταχείριση, να πλαισιώνουν μια δύσκολη παιδική ηλικία.
Ο Γεώργιος από την παιδική του ηλικία ήταν ιδιαίτερα εργατικός, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε ιδιαίτερη έφεση στα γράμματα, με αποτέλεσμα να πρωτεύσει στο Δημοτικό σχολείο της περιοχής. Περνώντας την ηλικία των 12 ετών, λόγω των έντονων οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του, υποχρεώνεται να εργάζεται σε διάφορες δουλειές για να αποκομίσει τα προς το ζην. Ο ίδιος όμως επιθυμεί να φοιτήσει στο σχολείο, τη στιγμή που ήδη είχε αρχίσει να δείχνει κλίση προς την εκκλησιαστική ζωή που θα ακολουθούσε, θέλοντας να γίνει μοναχός. Έτσι θέλοντας να συνδυάσει και τις δύο ιδιότητες εισάγεται στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κερνίτσης ως υποτακτικός, ενώ την ίδια στιγμή επιδίδεται στη μελέτη των γραμμάτων, τόσο των εκκλησιαστικών, όσο και της θύραθεν παιδείας. Τρία χρόνια παρέμεινε εκεί.
Ποθώντας τη μόρφωση σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε για την Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, όπου υπήρχε και Σχολαρχείο, έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τη γραμματική και πνευματική του πρόοδο, ενώ πλέον γίνεται και δόκιμος μοναχός. Η άφιξή του έγινε με περιπετειώδη τρόπο καθώς αναγκάστηκε να ταξιδέψει από το Μοναστήρι στην Κερνίτσα ως το Μέγα Σπήλαιο στα Καλάβρυτα, περπατώντας μέσα στο κρύο, με αποτέλεσμα να αρρωστήσει σοβαρά πριν φτάσει στον προορισμό του. Εν τέλει παραμένει για να αναρρώσει στη Μονή του Αγίου Αθανασίου Κλειτορίας, όπου τον περιέθαλψε ο Μοναχός Βησσαρίων. Όταν συνήλθε από την ασθένεια, προσήλθε στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Ήταν η Διακαινήσιμος εβδομάδα του 1894.
Στο Μοναστήρι όμως αδιαφόρησαν για την καλλιέργειά του και έτσι αναγκάστηκε να φύγει από εκεί, καθώς το ζητούμενό του ήταν να συνεχίσει τη μελέτη των γραμμάτων κάτι που δεν συνέβη στη Μονή. Έτσι με νέα οδοιπορία πηγαίνει στη Μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας, που είχε επίσης σχολαρχείο. Εκεί τον υποδέχθηκαν και τον περιέβαλαν με ιδιαίτερη αγάπη. Στο σχολαρχείο της Μονής ο δόκιμος μοναχός Γεώργιος αρίστευσε, αλλά λόγω των επιδόσεών του και της διαγωγής του, έστρεψε σε βάρος του πολλούς μοναχούς μέσα στη Μονή, με αποτέλεσμα, να συκοφαντηθεί. Όμως δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αποκαλυφθούν οι ραδιουργίες σε βάρος του. Τότε, όταν πλέον καθάρισε το όνομά του, αποφάσισε να φύγει από το Μοναστήρι και οδηγήθηκε σε νέα Μονή, λίγο έξω από την Πάτρα, τη Μονή Γηροκομείου, σε μια πόλη που δέσποζε η μορφή του Μητροπολίτου Ιεροθέου Μητρόπουλου. Έτσι το 1897 έφτασε στη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γηροκομείου, στην οποία και έμεινε ως το τέλος της ζωής του. Το 1899 στρατεύτηκε και πλέον εισήλθε στο ιερατικό σχήμα.
Φοιτητική ζωή και Ιεροσύνη
Στις 27 Αυγούστου του 1903 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Θεοτοκίου Άρτης, μετονομαζόμενος σε Γερβάσιος, ενώ στις 2 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους χειροτονείται ιεροδιάκονος από τον Μητροπολίτη Άρτης Γεννάδιο. Το 1905 αποφοιτεί από το Σχολαρχείο και εισάγεται στη Ριζάρειο σχολή. Την εποχή εκείνη Διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής ήταν ο Πενταπόλεως Άγιος Νεκτάριος, τον οποίο ο π. Γερβάσιος βαθειά αγάπησε και μιμήθηκε.
Ο άγιος Νεκτάριος εξετίμησε τον ευσεβή και φιλομαθή διάκονο και πολλά τα αγαθά είπε περί αυτού. Διασώζει ο συμμαθητής του στη Ριζάρειο Τάκης Κωνσταντόπουλος: «Ο Νεκτάριος μας εδίδασκε «Ποιμαντικήν», την οποίαν διήνθιζε με ποιήματά του προς την Θεομήτορα, μελοποιημένα από τον ίδιον και τα οποία υπό την καθοδήγησίν του ψάλλαμε. Σ’ ένα μάθημά του, σχετικό με τα καθήκοντα του «Ποιμένος», εγείρεται ο νεαρός Γερβάσιος και ζητεί ευλαβώς την άδεια να μιλήσει.
…«Ποιμήν καλός -λέγει- είναι όχι ο κατ’ επάγγελμα τυπικώς ενασκών τα καθήκοντά του, αλλά ο ολοψύχως και ενσυνειδήτως αφιερωμένος εις την Εκκλησίαν, που αδιάκοπα αγωνίζεται να κάμει βίωμα του ποιμνίου του τας υποθήκας του Ευαγγελίου και των Γραφών, υπεισερχόμενος εις τας ουσίας και εκλαϊκεύων αυτάς. Ο στηλιτεύων τας αντιδράσεις και αντιμετωπίζων τον φαρισαϊσμόν με το μαστίγιον, όπως ο Κύριος εις τον Ναόν του Σολομώντος. Να είναι υπόδειγμα λιτότητος και αφιλοχρηματίας. Στοργικός προς φίλους και εχθρούς και εαυτόν, προσφέρων θυσίαν προκειμένου να περισώση απολωλός πρόβατον. Εν μια λέξει, να είναι αδιάβλητος εν παντί και πάντοτε και υπό πάντων».
Με συγκίνησιν ο Νεκτάριος τον καλεί κοντά του, τον ευλογεί και μας λέγει: «Τοιούτος εμπρέπει ημίν ποιμήν». Και ανυψών τους δακρυβρέκτους οφθαλμούς του προς τον Ουρανόν, προσθέτει προφητικά: …«Εις το πρόσωπόν του βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας μας. Τον πραγματικόν ποιμένα του Χριστεπωνύμου πληρώματος. Ο Κύριος μετ’ αυτού». Και η προφητεία του Αγίου Νεκταρίου επαλήθευσε.
Στη Ριζάρειο φοίτησε ως εξωτερικός μαθητής ως το 1907, ενώ Απολυτήριο έλαβε στις 23-6-1909 από το Α΄ Γυμνάσιο Αθηνών με τον βαθμό «Άριστα». Στη συνέχεια (11-9-1909) ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία έλαβε πτυχίο διδάκτορα με τον βαθμό «Λίαν καλώς» στις 19-3-1914. Από τον Ιούλιο του 1906 ως το πέρας των σπουδών του υπήρξε υπότροφος του κληροδοτήματος Αθηνάς Γ. Μαντζώνη.
Σε ηλικία 33 ετών χειροτονείται ιερέας από τον Μητροπολίτη Πατρών Αντώνιο. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα ο Μητροπολίτης Θεόκλητος Μηνόπουλος εκτίμησε πολύ την προσωπικότητα και τη μόρφωση του Γερβασίου και γι´ αυτό τον τοποθέτησε στη θέση Πρωτεκδίκου της Μητροπόλεως των Αθηνών.
Στρατιωτικός ιερέας στους βαλκανικούς πολέμους
Το 1912, ο π. Γερβάσιος είχε διακόψει τις σπουδές του. Ο λόγος ήταν η εισαγωγή του στον στρατό ως ιερέας, στο «Ανεξάρτητο Ευρυζωνικό Απόσπασμα Κωνσταντινόπουλου», από όπου συνέβαλε στο νικητήριο απελευθερωτικό αγώνα εμψυχώνοντας και μεταδίδοντας το θείο λόγο και την ελπίδα στο ελληνικό στράτευμα, για την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών.
Ο Μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης, Διονύσιος Παπανικολόπουλος, Αρχιμανδρίτης ακόμα θα γράψει τότε για το γέροντα: «…Τον ενθυμούμαι με φορτωμένον τον σάκκον με τας αποσκευάς του, διάβροχον και μέχρι λαιμού λασπωμένον να βαδίζει δρόμον μέσα στις λάσπες του πεδίου της μάχης των Γρανιτσών δίπλα εις τους αερόποδας ευζώνους μας. Και εγώ δεν ήμουν εις καλυτέραν κατάστασιν. Αντηλλάξαμεν θερμόν αδελφικόν ασπασμόν και έκαστος ακολουθήσαμεν τον δρόμον του. Δια δευτέραν φοράν πάλιν συναντήθημεν την 15η Ιουλίου 1913 στα υψώματα του τζαμί Τεπέ, εντός βουλγαρικού εδάφους. Ήτο τότε κατάκοπος και νήστις. Ως μου είπε, είχε τρεις ημέρες να βάλει κάτι εις το στόμα του. Είχα κάποιο ξεροκόμματον εγώ εις το σακκίδιον μου. Του το προσέφερα. Το εδέχθη. Με ησπάσθη και έφυγε ακολουθών τους ευζώνους του προς Μέτσοβον».
.jpg)
Η δράση του στην Πάτρα
Μετά το 1917, ο π. Γερβάσιος εισήλθε στην εποχή των ειρηνικών αγώνων του. Έμενε μόνιμα στην Πάτρα. Άρχισε εντός της πόλεως πλέον και στις φτωχότερες συνοικίες της να κρούει το «τάλαντον» και «εκ νυκτός ορθρίζων προς τον Κύριον…»
Επέστρεψε στην Μονή της μετανοίας του, την Ιερά Μονή Παναγίας Γηροκομητίσσης Πατρών, αφ’ ενός μεν για να ασκηθεί στην περισυλλογή και την πνευματική κατάρτιση και αφ῾ ετέρου για να συνεχίσει την αγαπημένη του μελέτη. Με εντολή του Μητροπολίτου άρχισε την ανακαίνιση της Μονής. Εργάσθηκε σκληρά για την πνευματική ανύψωσή της με βάση την Εκκλησιαστική Πατερική Μοναχική παράδοση.
Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και αγωνίσθηκε με όλες του τις δυνάμεις για τους νέους. Κήρυττε καθημερινώς με άκαμπτη σταθερότητα την Ευαγγελική αλήθεια. Εξομολογούσε ακούραστα τον λαό του Θεού οδηγώντας τον με πατρική στοργή στην εν Χριστώ μετάνοια.
Λειτουργούσε συχνά, διότι πίστευε ότι η Θεία Λειτουργία «κύριον και μοναδικόν σκοπόν και έργον έχει την θέωσιν ημών…». Μεριμνούσε για τους φυλακισμένους και τους ενδεείς και είχε γίνει ο προστάτης των προσφύγων.
Το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στην Πάτρα θα βρουν καταφύγιο περισσότεροι από 7000 πρόσφυγες. Πολλοί πατρινοί και ιδίως οι πιο ευκατάστατοι δεν αποδέχονται εύκολα την είσοδο στην πόλη των προσφύγων. Έτσι οι πρόσφυγες δέχονται την κατακραυγή και αποστροφή πολλών πατρινών. Ο ίδιος την ίδια εποχή θα γράψει: «…απομονώνονται εις ένα γκέτο από την υπόλοιπη Πατραϊκή κοινωνία και για κάθε αναταραχή, πολιτική ή κοινωνική, τους θεωρούν ύποπτους και υπεύθυνους, με συνέπεια συλλήψεις, εφορίες, φυλακίσεις».
Μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση ο Γέροντας θα σταθεί δίπλα στους πρόσφυγες. Θα τους περιθάλψει με αγάπη, θα διαδώσει το μήνυμα της ελπίδας και του θάρρους. Περιέχεται στους καταυλισμούς, ενδιαφέρεται ένθερμα γι´ αυτούς, τους ενισχύει ηθικά και υλικά, με όσες δυνάμεις έχει και όσους λιγοστούς πολίτες συντάσσονται στο πλευρό του.
Ζούσε και κήρυττε ως Ορθόδοξος κληρικός, χωρίς να απομακρύνεται ούτε στο ελάχιστο από την αγία Παράδοση και τους ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας. Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να διωχθεί.
Οι πρώτες συκοφαντίες άρχισαν με αφορμή τις νυκτερινές Θείες Λειτουργίες που τελούσε χάριν των εργαζομένων. Κι αυτό ήταν η αρχή ενός απηνούς πολέμου κατά του Αγίου Πατρός. Για πολλούς ήταν «βαρύς και βλεπόμενος». Έπρεπε να φιμωθεί ο λόγος της αληθείας.
Έπρεπε να εξουδετερωθεί ο άνθρωπος του Θεού, για να παύσει ο έλεγχος των αμαρτωλών συνειδήσεων. Το 1931 η υπόθεση έφθασε στο Συνοδικό Δικαστήριο. Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν, με πλειοψηφία μιας μόνο ψήφου, εξάμηνη αργία και περιορισμός στην Ιερά Μονή Γηροκομείου. Η συμπαράσταση όμως του λαού, ο οποίος σύσσωμος υπερασπίσθηκε τον πνευματικό του πατέρα, ήταν συγκινητική. Τελικά, η αθωότητα του Αγίου Γέροντος αποδείχθηκε περίτρανα και όχι μόνον διατάχθηκε ενωρίτερα η άρση της ποινής του, αλλά και τιμήθηκε να υπηρετήσει ως Πρωτοσύγκελλος στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών.
Το 1939 καλείται από τον Αθηνών Χρύσανθο να αναλάβει τα καθήκοντα του Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Κατόπιν πολλών πιέσεων δέχθηκε. Κι απ᾿ την θέση αυτή εργάσθηκε με σθένος για την εξυγίανση των εκκλησιαστικών πραγμάτων προχωρώντας σε βαθιές τομές. Δεν λύγιζε μπροστά σε τίποτε. Ουδέποτε εργάσθηκε για το ατομικό του συμφέρον. Έλαμψε και στην περίοδο αυτή της πρωτοσυγκελλίας του με το άριστο παράδειγμα και την ασκητική ζωή του.
Το 1941 απαλλάχθηκε των καθηκόντων του Πρωτοσυγκέλλου και επέστρεψε στην Πάτρα. Μετά από λίγο καιρό ο νέος αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τον κάλεσε πάλι στην Αθήνα, αλλά αυτή την φορά δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση. Παρέμεινε έκτοτε κοντά στο ποίμνιό του, που με τόσο πόνο είχε αποχωρισθεί.
Ο π. Γερβάσιος ζούσε και εκινείτο εν Αγίω Πνεύματι. Η καθαρή του ψυχή ήταν πλημμυρισμένη από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Οι ίδιοι οι εξομολογούμενοι γνώριζαν το προορατικό του χάρισμα. Ήταν «πόλις επάνω όρους κειμένη». Επίσης, το χάρισμα της θαυματουργίας – που λίγοι από τους Αγίους αξιώθηκαν να λάβουν απ’ αυτή την ζωή – μαρτυρείται και σήμερα από τους ανθρώπους που έζησαν κοντά του.
Ο π. Γερβάσιος λειτουργούσε 4 με 5 φορές την εβδομάδα. Ο ναός της Αγίας Αικατερίνης στη λεγόμενη περιοχή των προσφυγικών, πάντοτε ήταν πλήρης. Η προσφορά του στους πρόσφυγες, αλλά και η φωτισμένη μορφή του είχε αρχίσει να διαφαίνεται μέσα στα δύσκολα χρόνια της φτώχειας και πλήθος πιστών συνέτρεχε στον π. Γερβάσιο, που η φήμη του εξαπλωνόταν διαρκώς πέρα από τα στενά όρια της Πάτρας. Η φιλανθρωπική του δράση, η μειλίχια παρουσία του, η ανιδιοτελής προσφορά του, η ακούραστη διακονία του τον έκαναν υπόδειγμα κληρικού, παράδειγμα χριστιανού. Πολλοί στο πρόσωπο του έβλεπαν ένα πατέρα να τους νουθετήσει, άλλοι ένα φίλο να μοιράσουν τα προβλήματά τους. Ο π. Γερβάσιος όμως, είχε και ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Την επαφή με τους νέους ανθρώπους. Η διορατικότητά του, του επέτρεπε να ενεργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ελκύει το ενδιαφέρον τους. Μόνο τυχαίο άλλωστε δε μπορεί να χαρακτηρισθεί το πλήθος ιερέων που χειροτονήθηκε επί εποχής του.
Η προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο, ανεκτίμητη. Χαρακτηριστικά το 1923 ανέγειρε το Ναό του Αγίου Δημητρίου Πάτρας, το 1931 ίδρυσε τη σχολή βιοτεχνίας και χειροτεχνίας, το 1932 ίδρυσε νηπιαγωγείο, το 1934 ίδρυσε τη Νυκτερινή σχολή αναλφάβητων καθώς και εκκλησιαστική κατασκήνωση. Το 1948 ίδρυσε σχολή χειροτεχνίας. Η εκκλησιαστική προσφορά του επίσης σημαντική. Το 1923 ίδρυσε και οργάνωσε τα κατηχητικά της πόλεως της Πάτρας, το 1934 ίδρυσε εκκλησιαστική κατασκήνωση «Ο προφήτης Ηλίας», το 1938 ίδρυσε το θρησκευτικό σωματείο «Κατηχητικός Όμιλος Ορθοδόξων Πατρών» το 1954 ίδρυσε νέα εκκλησιαστική κατασκήνωση στα Συχαινά Αχαΐας. Παράλληλα δεν πρέπει να λησμονείται η μεγάλη φιλανθρωπική προσπάθεια με εράνους προς ενίσχυση των φτωχών Πατρινών και ιδίως η οργάνωση των συσσιτίων κατά την περίοδο της κατοχής.
Το 1944 η φήμη του για τις ικανότητές του, αλλά και για την προσωπικότητά του η οποία ξεπερνούσε τα αυστηρά θρησκευτικά και πολιτειακά σύνορα, τον φέρνουν επικεφαλής επιτροπής η οποία προσπάθησε να συμφιλιώσει τους ηγέτες Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ. Επιτυχία του θεωρήθηκε η αποτροπή σφαγών και διωγμών στην ευρύτερη περιοχή των Πατρών.
Πολλοί στο πρόσωπο του έβλεπαν ένα πατέρα να τους νουθετήσει, άλλοι ένα φίλο να μοιράσουν τα προβλήματά τους. Ο π. Γερβάσιος όμως, είχε και ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Την επαφή με τους νέους ανθρώπους. Η διορατικότητά του, του επέτρεπε να ενεργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ελκύει το ενδιαφέρον τους. Ακόμη και τις τελευταίες στιγμές του στη ζωή αυτή έλεγε: «Σας εμπιστεύομαι τα παιδία μου, τα νήπιά μου, το αύριον του Εθνους, τας χρυσάς ελπίδας του αιωνίου μελλοντός μου…»
Ζώντας ο π. Γερβάσιος ουράνια ζωή κατόρθωσε να αποκτήσει τέτοια παρρησία προς τον Θεό, ώστε να καταστεί πηγή αστείρευτη θαυμάτων πολλών, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά το πνευματικό του παιδί, ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος.
Θαύματα
Ο ολυμπιονίκης του πνεύματος π. Γερβάσιος που έχει τον «χριστόν ένδον μεμορφωμένον» χαριτώθηκε από την Αγία Τριάδα και επιτελούσε θαύματα εν τη ζωή. Δαιμονόπληκτοι, βασανιζόμενοι από ακάθαρτα πνεύματα, ελυτρώθησαν κατά την ομολογία αυτών , τούτων των πρώην ασθενών. Δαιμονόπληκτοι που κραυγάζουν «Γερβάσιε μ’ έκαψες», τον αποκαλούσαν καψάλη» και «Γεράσιμο». Είναι άπειρα τα θαύματα τα οποία διηγούνται πολλοί οι οποίοι είδαν το πρόσωπο του γέροντα, να ζει μέσα στο άκτιστο φως «το γαλάζιο» που λέμε, «ωσεί πρόσωπον αγγέλου» (πραξ.6.15).
Από το πλήθος των θαυμάτων παλαιών και νέων, τα οποία κυκλοφορούν θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε ένα από τα θαύματα που κατέγραψε και ο κοσμικός τύπος των Πατρών, το οποίο είναι μοναδικό εις την καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο γέροντας, ο οποίος αγωνιζόταν δια το ουράνιο πολίτευμα, για τη βασιλεία του Θεού, και του οποίου η αθωότητα ήτο κυριολεκτικά απίστευτη, δεν ονειρεύεται πλούτη, δόξα, δύναμη και δεν τον συγκινούσαν τα εγκόσμια. Σφοδρός του πόθος ήταν η σωτηρία του ποιμνίου του. Ο αγνός και παρθενικός άνθρωπος που έχει συνείδηση της αποστολής του, νύχτα και ημέρα αγωνιζόταν για το έργο του Θεού και κατάρτιζε στρατό σωτηρίας, αγνό σώμα εκκλησίας για να το παραδώσει στην Κεφαλή, στο Χριστό, ενσάρκους αγγέλους για να δοξάζεται το όνομά Του. Ο γνήσιος φίλος των παιδιών π. Γερβάσιος που εκδήλωνε με ποικίλους τρόπους την αγάπη του για το παιδί και ανάλωσε τη ζωή του για να γίνουν πράξη τα λόγια του Κυρίου, τις ημέρες των απόκρεω συνήθιζε να πηγαίνει τα παιδιά των κατηχητικών σχολείων εις τον μικρόν κήπο της περιοχής του προφήτη Ηλία όπου υπάρχει ομώνυμος ναός – παρεκκλήσιο τότε της Ιερά Μονής κοιμήσεως Θεοτόκου Γηροκομείου- και κατασκηνωτικός χώρος των κατηχητοπαίδων. Στις 17 Φεβρουαρίου 1929 ο μακάριος Γέροντας, φύτευσε δένδρα στο αγροκήπιο βοηθούμενος από τα μικρά αρνάκια του Χριστού, της Εκκλησίας που αποτελούν την αυριανή ελπίδα. Ο ίδιος αφού διάβασε ειδική ευχή, φύτευσε ένα πεύκο. Αργότερα, το 1934, στην συνέλευση της αδελφότητος ο Γέροντας είπε μεταξύ άλλων ότι «εις αυτόν ως αδελφόν της Ι.Μ. Γηροκομείου εξεχωρήθη από του έτους 1925 έκτασις εκ τριών στρεμμάτων εκ του παρά τον προφ. Ηλίαν αγρού της Μονής προς εμφύτευσιν κατά Νόμον. Αποβλέπων όμως εις τας ανάγκας των Κατηχητικών Σχολείων εφύτευσε την έκτασιν ταύτην δια μωρεών, ακακιών, ελαιών, αμυγδαλών, πιτύων κλπ με σκοπόν την εξυπηρέτησιν του έργου».
Στις 26 Φεβρουαρίου 1929 η συνέλευση της αδελφότητος με πρόταση του Διευθυντού των Κατηχητικών Σχολείων και προέδρου της συνελεύσεως π. Γερβασίου εγκρίνει εις τον Προφ. Ηλία «το περίφραγμα του αγροκηπίου του Κατ. Σχολείου και τα δια το δενδροφύτευμα εν αυτώ απαιτηθέντα έξοδα, ανελθόντα εις ποσόν των δραχμών τεσσάρων χιλιάδων …»
Μετά από 31 και πλέον χρόνια, το 1960, όταν έκοψαν το πεύκο, διαπίστωσαν ότι εις κάθε κυκλική φέτα του ξύλου του κορμού του πεύκου που είχε φυτέψει ο Γέροντας είχε πλαγίως σχηματισθή θαυματουργικώς το σύμβολο, το τρόπαιο της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, «το σημείον του Υιού του ανθρώπου», το ιερό σύμβολο και όπλον της πίστεώς μας, ο Τίμιος Σταυρός, στον οποίον απλώθηκε το πανόλβιο σώμα του αρχηγού της πίστεώς μας. Εις τα τέσσαρα άκρα του αχειροποιήτου Σταυρού, διαπιστώθηκε με κατάλληλο όργανο, ότι είναι θαυματουργικώς αγιογραφημένες η Γέννηση, η Βάπτιση, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Κυρίου. «Είναι ο μόνος γνωστός αχειροποίητος Σταυρός εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν» γράφει ο πολυσέβαστος βιογράφος του αγίου μας, μακαριστός Μητροπολίτης Ύδρας κυρός Ιερόθεος.
Ο ιερός πατέρας που έσπειρε τον σπόρο της Ορθοδοξίας και δημιούργησε μια μεγάλη εποχή, αγαπούσε τον Τίμιο Σταυρό, ο οποίος κατατροπώνει αιρετικούς και αθέους. Ο π. Γερβάσιος, ο οποίος διακρινόταν για την μεγάλη του αγάπη προς την Αγία Γραφή, στα νοήματα της οποίας κολυμπούσε δια της αυταπαρνήσεως ήταν η ουσιοποίησης του ευαγγελικού ζυγού. Και τούτο διότι ο Σταυρός είχε σχηματιστεί πρώτα μέσα στην καρδιά του. Ένας αιματοβαμμένος Σταυρός ήτο η καρδιά του.
Ο αχειροποίητος Σταυρός του π. Γερβασίου, θεωρηθείς ως ουράνιο σημείο, τιμήθηκε και καθαγιάστηκε υπό του αειμνήστου μητροπολίτου Πατρών κυρού Κωνσταντίνου, ο οποίος μετά του κλήρου και πλήθους λαού και μετά από λιτάνευση, το απόγευμα της Κυριακής 4 Σεπτεμβρίου 1960, τον τοποθέτησε στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Συχαινών, όπου είναι και οι παιδικές κατασκηνώσεις της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών, ανακηρύσσοντας αυτόν ιερό κειμήλιο. «Ο Σταυρός ούτος διαρκώς ποιεί θαύματα και δι΄ αυτού ζημούται το πρόσφορον της θείας Ευχαριστίας, χρησιμοποιούμενος υπό ευσεβών».
Συγγραφικό έργο
Ο Γέροντας δεν ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή, «παρά το εύχυμον εις τούτο τάλαντόν του». Προτιμούσε να ομιλεί, παρά να γράφει. Εδημοσίευε ανελλιπώς σε εφημερίδες και περιοδικά -των Πατρών και των Αθηνών- άρθρα επί θεμάτων «αμέσως ενδιαφερόντων τον ευαγγελισμόν του λαού». Συλλογές τέτοιων άρθρων αποτελούν τα εκδοθέντα βιβλία του. Το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε ονομαζόταν «Ευσεβείς μελέται» (1945) και πραγματευόταν υπομνηματισμούς πάνω σε Κυριακά ευαγγελικά αναγνώσματα. Το 1948 εκδίδει νέο βιβλίο που ονομάστηκε «Επίκαιρα προβλήματα» πραγματευόμενο καθημερινά ζητήματα υπό το φως των ιερών κανόνων. Το 1958 εκδίδει τρίτο σύγγραμμα που ονομάζεται «Ερμηνευτική επιστασία επί της θείας Λειτουργίας».
Η κοίμηση του
Όμως, η αγιασμένη ύπαρξή του έφθασε στο τέλος της επίγειας πορείας της. Στις 30 Ιουνίου 1964, σε ηλικία 87 ετών, εκοιμήθη με το όνομα της Παναγίας στα χείλη του. Ο θρήνος του λαού, οι κραυγές των παρακολουθούντων την εξόδιο ακολουθία «Άγιος, Άγιος», κατά την εκφορά του Αγίου Λειψάνου του, φανερώνουν περίτρανα το λυτρωτικό έργο που συντελέσθηκε στην πόλη των Πατρών από τον Αρχιμανδρίτη Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Ετάφη στην εκκλησιαστική κατασκήνωση Συχαινών.
Η ακλόνητη πίστη του προς τον Τριαδικό Θεό, η ασκητική του ζωή, ο μαρτυρικός του αγώνας για την Εκκλησιαστική αλήθεια, η άπειρη αγάπη του για τον άνθρωπο οδήγησαν τον ίδιο στην Αγιότητα, αλλά και τον λαό του Θεού στην θεογνωσία. Η παρουσία του και η ζωή του στην Πάτρα ήταν η ευλογία του Θεού στην πόλη του Πρωτοκλήτου. Έζησε ο λαός τότε ημέρες πρώτων χριστιανικών αιώνων. Όταν αναχώρησε από την επίγεια ζωή, τον θρήνησε γοερώς.
Εκταφή
29 Ιουνίου 2014. Ημέρα Κυριακή, αναστάσιμη ημέρα και ημέρα χαράς για όσους γνώρισαν και αγάπησαν τον Γέροντα των Πατρών π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Την ημέρα αυτή ορίστηκε και πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του οσίου γέροντος Γερβασίου. Ετελέσθη Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στις παιδικές κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου, όπου βρίσκεται και ο τάφος του Γέροντα, χοροστατούντων των Μητροπολιτών Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ.κ. Εφραίμ, Κυθήρων και Αντικυθήρων κ.κ. Σεραφείμ, Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ.κ. Ιερεμία και Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου. Εν συνεχεία ετελέσθη η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του οσίου Γέροντος. Πλήθος κόσμου, από πολλά μέρη της Ελλάδας παρευρέθησαν τη μέρα εκείνη για να τιμήσουν τη μνήμη του π. Γερβασίου. Ακόμα και στις ταράτσες των οικοδομημάτων ανέβαιναν! Ευωδία πλημμύριζε τον τόπο όλο, ιδιαίτερα κατά το άνοιγμα του τάφου και όταν ο Μητροπολίτης Πατρών κράτησε και ευλόγησε τον κόσμο με την τιμία κάρα του, οι πιστοί αναφωνούσαν «άγιος, άγιος» και τα δάκρυα χαράς έρρεαν ποτάμι! Άφθαρτο το δέρμα, πύρινες οι οφθαλμικές του κόγχες!
Ακολούθησε λιτάνευση των λειψάνων εντός των κατασκηνώσεων έως το κελλί του Γέροντα και τέλος τοποθέτησή τους στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής όπου φυλάσσονται μέχρι και σήμερα.
Τώρα ζητά να πανηγυρίσει με δοξολογίες προς τον Θεό την επίσημη διακήρυξη της αγιότητός του και την αγιοκατάταξή του στην χορεία των Αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Στην πραγματικότητα αυτές οι αρχαίες μορφές της μοναστικής ζωής εμφανίστηκαν στο Όρος πολύ νωρίτερα από τη Μεγίστη Λαύρα, το πρώτο αθωνικό κοινόβιο, που ιδρύθηκε το 963.
Θωρώντας τρεις εμβληματικές μορφές του πρώιμου αθωνικού αναχωρητισμού, τον Όσιο Πέτρο τον Αθωνίτη, τον Άγιο Ευθύμιο τον Νέο και τον Ιωάννη Κολοβό, συνειδητοποιούμε ότι κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα μια ριζική αλλαγή έλαβε χώρα στη συμπεριφορά των αθωνιτών ασκητών. Ο Πέτρος απαρνήθηκε τον κόσμο, εφαρμόζοντας διά βίου μια σκληρή άσκηση αυστηρά μοναχική. Ενώ ο Ευθύμιος και ο Ιωάννης, ιδρυτές μοναστηριών και οι δυο τους, ακολούθησαν το παράδειγμα του Πέτρου για μια μεταβατική περίοδο αυστηρά ατομικής άσκησης, ως ένα σκαλοπάτι προς την οργάνωση μιας από κοινού ζωής υπό την προστασία του κράτους και του ανώτατου κλήρου.
Αυτό το σκαλοπάτι μερικές δεκαετίες αργότερα άνοιξε τον δρόμο στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη και τη δική του Μεγίστη Λαύρα.
Η ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας πυροδότησε μια ζωηρή αντιπαράθεση ανάμεσα στους δύο τρόπους αναχωρητισμού στην αυγή του αθωνικού μοναχισμού. Η έκδοση του πρώτου αθωνικού Τυπικού (972) συμφιλίωσε τα δύο μέρη, αναγνωρίζοντας εμμέσως τους νεωτερισμούς του Αθανασίου, και έτσι έκτοτε όλα τα αγιορείτικα μοναστήρια που ιδρύονταν ακολουθούσαν το πρότυπο της Λαύρας του Αθανασίου. Στην ουσία, η επικύρωση του πρώτου αθωνικού Τυπικού εξέφραζε τη στήριξη του κράτους προς τα οργανωμένα κοινόβια μάλλον και λιγότερο στους μοναχικούς ερημίτες. Παρ’ όλ’ αυτά, το πρότυπο του μοναχικού αναχωρητισμού δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στην Αθωνική χερσόνησο, παράλληλαμε τον κοινοβιοτισμό, αν και έκτοτε ο πρώτος προοδευτικά περιορίστηκε στις πιο απόμακρες και δυσπρόσιτες περιοχές.
Βιγλίζοντας το Αιγαίο
Αυτή η διαδικασία της μετάβασης από τους μοναχικούς ασκητές στα οργανωμένα κοινόβια στον Άθω πρέπει να ερμηνευθεί στη βάση των γεωπολιτικών και στρατιωτικών συνθηκών της εποχής. Μετά την τελευταία αναλαμπή της Ιουστινιάνειας περιόδου (527-610), η Μεσόγειος παύει να είναι μια ρωμαϊκή λίμνη. Και καθώς οι αραβικές φυλές εξαπλώνονται ορμητικά αποσπώντας εδάφη από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αναδύεται η στρατηγική σημασία του Άθω, που διατρυπά το Βόρειο Αιγαίο και ελέγχει τις θρακικές ακτές, δηλαδή τη χερσαία επικοινωνία Κωνσταντινούπολης – Θεσσαλονίκης, και τα Δαρδανέλια, τον θαλάσσιο δρόμο που οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη και τη Μαύρη Θάλασσα.
Σύντομα μια αλυσίδα φρουρίων εκτείνονταν κατά μήκος όλης της ανατολικής ακτής της χερσονήσου. Ήταν ή έγιναν εξαρτήματα των μεγάλων μοναστηριών αυτής της πλευράς, ή τα ίδια τα μοναστήρια χτίστηκαν με τη μορφή πραγματικών κάστρων. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε στη δυτική ακτήτης χερσονήσου 3-4 αιώνες μετά την ίδρυση της Λαύρας, ξεκινώντας από τον 14ο αιώνα, δηλαδή όταν η βυζαντινή επικράτεια στη Μακεδονία περιορίστηκε στο Παλαιολόγειο Δεσποτάτο της Θεσσαλονίκης, αποτελούμενο από την πόλη της Θεσσαλονίκης και τις δύο χερσονήσους Κασσάνδρα και Άθω, ενώ η μεσαία, η Σιθωνία, είχε ήδη καταληφθεί από τους Τούρκους.
Όλα τα μοναστήρια του Όρους απέκτησαν τη σημερινή τους μορφή μετά από διαδοχικές οικοδομικές επεκτάσεις διαμέσου των αιώνων. Μερικά είχαν χτιστεί εξαρχής στη μορφή μεγάλων συγκροτημάτων, υπό την προστασία κάποιων ισχυρών δωρητών, ενώ άλλα συνδέθηκαν εξαρχής με μονήρεις ασκητές, και η σημερινή μορφή του καθενός είναι αποτέλεσμα διαδοχικών προσθηκών σε έναν αρχικό πυρήνα μαθητών συγκεντρωμένων γύρω από τον πνευματικό οδηγό τους. Σε άλλες περιπτώσεις οι τοποθεσίες των αρχικών ασκητικών εγκαταστάσεων δεν βρήκαν τις πρόσφορες συνθήκες για την ανάπτυξή τους ως κυρίαρχων μονών (π.χ. Καυσοκαλύβια) ως την εποχή που παγιώθηκε η σημερινή αγιορείτικη ιεραρχία. Αυτό οφείλεται είτε σε αντίξοες συνθήκες είτε στις θέσεις των οικισμών αυτών, για τους οποίους δεν εκτιμήθηκε ότι είχαν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία.
Καυσοκαλύβια
Συχνά συναντούμε τον αυστηρά ασκητικό χαρακτήρα που είχαν οι αγιορείτες ερημίτες σε περιγραφές προσκυνητών του 17ου και 18ου αιώνα. Η ελληνική Σκήτη της Αγίας Τριάδος, γνωστή ως Καυσοκαλύβια, βρίσκεται στο νότιο άκρο της χερσονήσου, σε ένα στενό και τραχύ έδαφος που κρέμεται σε ταράτσες 120 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Ο Άγιος Μάξιμος, ένας φημισμένος αθωνίτης ασκητής του 14ου αιώνα, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην περιοχή, συνήθιζε να καίει τις αχυροκαλύβες του και μετά να περιφέρεται ως «διά Χριστόν σαλός», εξ ου και το παρώνυμό του, «Καυσοκαλύβης», και το όνομα με το οποίο έγινε γνωστός ο τόπος.
Ο οικισμός των Καυσοκαλυβίων σχηματίστηκε όταν μερικοί ερημίτες προσελκύστηκαν από την ισχυρή ασκητική μορφή του Αγίου Ακακίου και συγκεντρώθηκαν γύρω του. Ο Ακάκιος ζούσε σε μια στενή σπηλιά που κρέμεται στην άκρη ενός απότομου γκρεμού, και πάνω από την σπηλιά είχε κάνει έναν μικρό πετρόχτιστο ξενώνα. Ο Ακάκιος πέθανε το 1730/1740 σε ηλικία περίπου εκατό ετών και σύντομα μετά τον θάνατό του ο οικισμός αναγνωρίστηκε επισήμως ως ιδιόρρυθμη σκήτη.
Ο ρώσος προσκυνητής Βασίλι Μπάρσκι κατά τη διάρκεια του πρώτου ταξιδιού του στο Άγιον Όρος, το 1725, επισκέφθηκε τα Καυσοκαλύβια. Τον φιλοξένησε ο Ακάκιος στον μικρό ξενώνα του. Ο Μπάρσκι είδε τα Καυσοκαλύβια τη στιγμή που σχηματίζονταν και περιέγραψε τον τόπο: «Οι μοναχοί εκεί διαβιούν χωριστά ο ένας από τον άλλο, και ο καθένας έχει στο κελλί του έναν μικρό ναΐσκο για να προσεύχεται κατά μόνας. […] Οι καλύβες τους είναι από ξερολιθιά πάνω από απόκρημνα και τρομερά βάραθρα, ανάμεσα σε βράχια, πάνω από την θάλασσα, σαν φωλιές πουλιών. Τρέφονται μόνο από τα χειροτεχνήματά τους, κάνουν σταυρούς και κουτάλια».
Πίσω από την Καλύβη της Κοιμήσεωςτης Θεοτόκου, μια στενή σκάλα οδηγεί στη σπηλιά του Ακακίου, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το σπίτι. Η σπηλιά είναι ένα στενό άνοιγμα στον βραχώδη γκρεμό. Η βακτηρία του και το κρεβάτι του, φτιαγμένο από τρία χοντροκομμένα κλαδιά ελιάς και ένα τέταρτο για προσκεφάλι, διατηρούνται σ’ αυτό το πρωτόγονο καταφύγιο. Πάνω από τη σπηλιά, κρυμμένος πίσω από το σπίτι, διατηρείται και ο πετρόχτιστος ξενώνας. Μερικά ασκηταριά παρόμοιας κατασκευής από την εποχή των πρώτων κατοίκων σώζονται στα περίχωρα του οικισμού. Είναι όλα από ξερολιθιά σαν κι αυτά που περιγράφει ο Μπάρσκι.
Μπροστά από τον ξενώνα του Ακακίου χτίστηκε αρχικά το παρεκκλήσι της Κοιμήσεως, το 1759, και από τότε με συνεχείς προσθήκες δημιουργήθηκε η σημερινή καλύβη. Ο τωρινός κάτοικος, ο πατήρ Πατάπιος, Πειραιώτης, είναι εικονογράφος, βιβλιοθηκάριος της Σκήτης και μελετητής των αρχείων της. Κατάγεται από εύπορη οικογένεια και οι νεωτερισμοί του σπιτιού ανακαλούν τα μεσοαστικά σπίτια των ελληνικών πόλεων.
Άγιος Βασίλειος
Κατά το δεύτερο ταξίδι του στο Άγιον Όρος, το 1744, ο Μπάρσκι επισκέφθηκε και περιέγραψε τον πρόσφατα τότε σχηματισμένο οικισμό του Αγίου Βασιλείου, κάτω από τον ορεινό όγκο του Προφήτη Ηλία. Οι πρώτοι ερημίτες είχαν έρθει από την Καππαδοκία, περιοχή Καισάρειας. Ο Μπάρσκι τους είδε που ζούσαν στο δάσος, πίνοντας βρόχινο νερό και να «τους ξεπερνούν όλους σε νηστεία, ταπεινότητα κι ευλάβεια».Επτά καλύβες υπήρχαν τότε, τόσο στενές που μέσα «δεν μπορεί να κατακλιθεί άνθρωπος», πολύ φτωχικές, «έχουν μόνο μία ψάθα, ένα ξύλινο προσκέφαλο και κάποια εργαλεία». Όταν πέρασε ο Μπάρσκι από εκεί, η κοινή εκκλησία τους, αφιερωμένη στον Άγιο Βασίλειο τον Μέγα, ήταν υπό κατασκευή.
Ένα στενό καλύβι χτισμένο από γκρίζα πέτρα, ξερολιθιά, στέκει κοντά στην εκκλησία του 1744, μαρτυρεί τη μορφή των αρχικών καταλυμάτων που έχτισαν οι πρώτοι καραμάνοι ασκητές. Είναι ένα απλούστατο ορθογώνιο πέτρινο κουτί, με καθαρό ύψος περίπου 1,90 μ., χωρίς ανοίγματα, παρά μόνο μία είσοδο ανοιχτή στη μία πλευρά και χωρίς στέγη, ωφέλιμου εμβαδού περίπου ενός τετραγωνικού μέτρου, που χωράει μόνο έναν άνθρωπο, όρθιο ή μισοξαπλωτό. Μια στέγη ξύλινη φτιαγμένη από πουρναρόξυλα και ξερό χορτάρι, και μια ξύλινη τάβλα για πορτόφυλλο να κλείνει την είσοδο, θα συμπλήρωνε την εικόνα μιας από τις επτά καλύβες που είδε ο Μπάρσκι.
Συναπτόμενο στον ναό του Αγίου Βασιλείου, ένα απλό συγκρότημα αποτελούμενο από δωμάτια και βοηθητικούς χώρους κατασκευάστηκε τα τελευταία χρόνια. Μια μικρή συνοδεία τριών ή τεσσάρων μοναχών ζουν στο κελλί του Αγίου Βασιλείου. Ο γέροντας, Κρητικός, που ζει εδώ από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ενώ ως λαϊκός ασκούσε τη δικηγορία, είναι ο συγγραφέας διαφόρων πονημάτων θεολογικού περιεχομένου. Ό,τι έχει γίνει σ’ αυτό το σπίτι έγινε με τα χέρια τα δικά του και των υποτακτικών του. Αρνήθηκε πάντα να αποκτήσει μοντέρνα υλικά της αγοράς, δημιουργώντας χρηστικά αντικείμενα μόνος του και χτίζοντας με υλικά σε δεύτερη χρήση, που έχουν πεταχτεί ή περίσσεψαν από τις ανακαινίσεις των μοναστηριών.
Καρούλια
Στο νοτιότερο σημείο της χερσονήσου, σε έναν ξερό κάθετο βράχο, ασκηταριά είναι διάσπαρτα σε όλες τις φυσικές κοιλότητες των βράχων. Ο τόπος ονομάζεται Καρούλια και χωρίζεται στο Μέσα και στο Έξω Καρούλι. Η πρόσβαση από το Έξω στο Μέσα Καρούλι γίνεται με αλυσίδες. Στην αυγή του 20ού αιώνα τριάντα ασκητές ζούσαν εδώ, σήμερα ο αριθμός τους κυμαίνεται μεταξύ δέκα και είκοσι.
Τα περισσότερα από τα κελλιά των Καρουλίων είναι ερημητήρια που δημιούργησαν οι ίδιοι οι ασκητές με ευκαιριακά υλικά, ανακυκλώνοντας τα απόβλητα άλλων μοναχών ή λαϊκών.Το ορατό τμήμα μιας τέτοιας κατασκευής συνήθως κρύβει τις πραγματικές διαστάσεις του ερημητηρίου, το οποίο απλώνεται στο βάθος μιας σπηλιάς ή κατά μήκος των φυσικών κοιλοτήτων του γκρεμού. Η οργάνωση του χώρου στο εσωτερικό αυτών των ασκηταριών αποδεικνύει μια εξαιρετικά ορθολογική χρήση του χώρου.
Ένα από τα χαρακτηριστικά κελλιά της περιοχής είναι των Αγίων Αρχαγγέλων, στο Μέσα Καρούλι. Τη δεκαετίατου ‘50 το κελλί ήταν γνωστό ως «ασκηταριό του Χωροφύλακα», από τον ασκητή Γαβριήλ τον «κατσαρομάλλη», πρώην χωροφύλακα.Τα τελευταία χρόνια ζει εκεί ένας ρώσος ασκητής. Το κελλί και σήμερα δεν παρουσιάζει ριζικές αλλαγές, κάτι που ισχύει και για τα περισσότερα ασκηταριά της περιοχής, που διατηρούν αυτόν τον ασκητικό χαρακτήρα.Το κελλί των Αγίων Αρχαγγέλων αποτελείται από ένα παρεκκλήσι, πέντε μικρά κελλιά και μία αποθήκη. Όλοι οι χώροι έχουν πρόσβαση από έναν φιδωτό διάδρομο, του οποίου το κεντρικό τμήμα είναι φαρδύτερο δημιουργώντας έναν όγδοο χώρο που χρησιμοποιείται τόσο ως καθιστικό όσο και ως νάρθηκας του ναού.
Αυτοί οι οκτώ χώροι μαζί με τον διάδρομο, ένα εμβαδόν συνολικά περίπου 70 τετραγωνικών μέτρων, αναπτύσσονται κατά μήκος των φυσικών κοιλοτήτων του κάθετου βράχου, αξιοποιώντας τα στενά επίπεδα σε διάφορες στάθμες σε ένα συνολικό μήκος περίπου 23 μέτρων και ένα μέσο πλάτος 3,5.
Όλοι οι τοίχοι είναι από ξύλο, μπαγδατότοιχοι, όπως ξύλινα είναι και τα περισσότερα ταβάνια. Μόνο ο αποθηκευτικός χώρος είναι μερικώς λιθόστρωτος, και εκεί βρίσκονται μία χτιστή στέρνα για τη συλλογή του βρόχινου νερού και πήλινα κιούπια για το λάδι.
Αυτοί οι οκτώ χώροι μαζί με τον διάδρομο, ένα εμβαδόν συνολικά περίπου 70 τετραγωνικών μέτρων, αναπτύσσονται κατά μήκος των φυσικών κοιλοτήτων του κάθετου βράχου, αξιοποιώντας τα στενά επίπεδα σε διάφορες στάθμες σε ένα συνολικό μήκος περίπου 23 μέτρων και ένα μέσο πλάτος 3,5.
Όλοι οι τοίχοι είναι από ξύλο, μπαγδατότοιχοι, όπως ξύλινα είναι και τα περισσότερα ταβάνια. Μόνο ο αποθηκευτικός χώρος είναι μερικώς λιθόστρωτος, και εκεί βρίσκονται μία χτιστή στέρνα για τη συλλογή του βρόχινου νερού και πήλινα κιούπια για το λάδι.
 |
| Κατουνάκια |
Κατουνάκια
Ψηλότερα από το Έξω Καρούλι, ένα συγκρότημα από ερημητήρια διάσπαρτα στις απότομες πλαγιές του βουνού είναι τα Κατουνάκια. Τα Καρούλια και τα Κατουνάκια μοιράζονται την ίδια τσιμεντένια προβλήτα, που κατασκευάστηκε την τελευταία εικοσαετία. Αυτή είναι η αφετηρία και το τέρμα και σταθμός ανάπαυσης των καραβανιών με τα μουλάρια που συνδέουν την απόκοσμη έρημο με τον υπόλοιπο κόσμο. Δύο μικρές αποθήκες από οπλισμένο σκυρόδεμα στη δεξιά άκρη της αποβάθρας χρησιμεύουν για την αποθήκευση εργόχειρων και θυμιάματος για εξαγωγή, προμηθειών και πρώτων υλών για εισαγωγή για τις ανάγκες των ερημιτών, έως ότου μεταφορτωθούν στο φεριμπότ τα πρώτα, στα μουλάρια τα δεύτερα που θα τα μεταφέρουν στα διάφορα σπίτια της περιοχής.
Το κελλί του Οσίου Εφραίμ είναι ένα από τα φημισμένα πνευματικά κέντρα του Αγίου Όρους, καθώς είναι το ασκηταριό του γέροντος Εφραίμ, μιας μεγάλης ασκητικής μορφής του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Η σημερινή συνοδεία αποτελείται από τον γέροντα Ιωσήφ και δύο ασκητές, μαθητές και οι τρεις του κεκοιμημένου Εφραίμ. Το κτιριακό συγκρότημα είναι το αποτέλεσμα διαδοχικών επεκτάσεων που έλαβαν χώρα αυθόρμητα στις τελευταίες πέντε ή έξι δεκαετίες, ξεκινώντας από έναν αρχικό πυρήνα με παρεκκλήσι του ύστερου 19ου αιώνα, και ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων ερημητηρίων της περιοχής.
Ένας από τους τρεις μοναχούς της συνοδείας στις μοναχικές ώρες του περισυλλογής και προσευχής θέλησε να ζήσει κατά τον τρόπο των αρχαίων δενδριτών – μια κατηγορία ασκητών που ζούσαν πάνω στα δέντρα. Πρώτα κατασκεύασε ένα ξύλινο πατάρι στο μεγαλύτερο κλαδί ενός δέντρου, το οποίο στην άλλη μεριά είναι στερεωμένο σε έναν κάθετο βράχο που υψώνεται από πίσω. Η κατασκευή αργότερα επεκτάθηκε, δημιουργώντας ένα χαριτωμένο μικρό διαμέρισμα, εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από τον ίδιο τον πατέρα Προκόπιο, ο οποίος χρησιμοποίησε ως επί το πλείστον απόβλητα υλικά που είχαν πεταχτεί κατά τις ανακαινίσεις μεγάλων μοναστηριών.
 |
| Κατουνάκια |
Παράδοση και ανανέωση
Παρόλο που σε όλα τα αγιορείτικα μοναστήρια το κοινοβιακό σύστημα -όπου όλες οι όψεις της ζωής είναι κοινές- έχει σήμερα επικρατήσει, ο τρόπος που οι μοναχικοί ασκητές ζουν τη ζωή του αναχωρητή έχει επιβιώσει στο Όρος ως τις μέρες μας. Ας σημειώσουμε ότι οι σύγχρονοι αναχωρητές είναι φορείς του σύγχρονου τρόπου ζωής, που τον φέρνουν μαζί τους από τον κόσμο. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα μοναστήρια. Όταν συζητούμε σήμερα για τη διατήρηση της παράδοσης στο Άγιον Όρος, εννοούμε δύο πράγματα: λατρεία και χτιστό περιβάλλον. Στο πέρασμα των αιώνων η λατρεία παραμένει αναλλοίωτη, αλλά το κτιστό περιβάλλον αλλάζει, καθώς εξαρτάται και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες: ιστορικούς, κοινωνικούς, αισθητικούς, τεχνολογικούς.
Μία από τις πρώτες επαγγελματικές εμπειρίες μου ως αρχιτέκτονα αναστηλωτή στο Άγιον Όρος σχετίζεται με αυτό το ζήτημα. Όταν το 1983 είχα μεταβεί στις Καρυές για να κάνω αυτοψία σε ένα κελλί για το οποίο υπήρχε αίτημα της μονής, το βρήκα πεσμένο από χρόνια, αλλά παρ’ όλ’ αυτά αποτύπωσα τα ερείπια, καθώς σκέφτηκα ότι σύντομα θα τα κατάπινε κι αυτά ο καιρός. Ένας γεροκαλόγερος, που με παρατηρούσε καθώς δούλευα, μου πιάνει την κουβέντα και μου λέει ότι ματαιοπονώ, αφού το κελλί είναι πλέον πεσμένο, και καλύτερα θα ήταν να προλάβω να μην πέσουν κι άλλα. Κι όταν του απάντησα ότι το έκανα επειδή αργότερα θα χρειαστεί η αποτύπωσή μου στην αναστήλωση του μνημείου, μου λέει: «Μνημείο είναι το ράσο που φοράω, επειδή,αν εγώ σήμερα χτίσω ένα τσιμεντένιο κουτί, μετά από 300 χρόνια θα έρθει ένας τρελός επιστήμονας σαν και σένα και θα βαλθεί να το αναστηλώσει». Ξαφνιάστηκα, γιατί ο απλοϊκός γέροντας, δίχως να το ξέρει, είχε διατυπώσει μία από τις βασικές αρχές της αναστήλωσης, που είναι η διατήρηση της μνήμης. Από την άλλη, αυτό που είπε ενέχει σήμερα έναν μεγάλο κίνδυνο, καθώς ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Σε παλαιότερες εποχές οι ξένες επιδράσεις που έφταναν στο Όρος ενσωματώνονταν δημιουργικά, ήταν σαν το λίπασμα που πλούταινε τις ντόπιες κουλτούρες. Για παράδειγμα, όταν τον 17ο-18ο αιώνα τα κεντροευρωπαϊκά καλλιτεχνικά κινήματα (μπαρόκ, ροκοκό) έφταναν στα Βαλκάνια φιλτραρισμένα μέσα από το χωνευτήρι της Κωνσταντινούπολης, οι ντόπιοι μαστόροι έπαιρναν αυτά τα νέα άγνωστα πρότυπα και δουλεύοντας με ντόπια υλικά και παραδοσιακή τέχνη δημιουργούσαν νέα τέχνη που έφερε τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Αντιθέτως,σήμερα η παγκοσμιοποιημένη αγορά απαιτεί ομοιομορφία υλικών, τεχνικών, απαιτεί ίδιες μεθόδους κατασκευής, από το Χονγκ Κονγκ ως το Ρίο ντε Τζανέιρο, από το Ελσίνκι ως το Ναϊρόμπι, από τη Νέα Υόρκη ως τις Καρυές. Σήμερα η παγκοσμιοποίηση απειλεί τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου.
 |
| Περπατώντας στα βράχια των Καρουλιών |
Όταν το 1963 εορταζόταν η χιλιετηρίδα από την ίδρυση της Λαύρας και του αθωνικού κοινοβιοτισμού, η λειψανδρία των μοναχών, η γήρανση του πληθυσμού και η εγκατάλειψη των κτιρίων άφηναν μια γενική αίσθηση ότι επίκειται το τέλος της Αθωνικής Πολιτείας. Αυτό άλλαξε ριζικά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Σήμερα ο μοναχικός πληθυσμός είναι σταθερά αυξανόμενος και το Άγιον Όρος αντιμετωπίζει την πρόκληση της προσαρμογής στις μοντέρνες τεχνολογίες, διατηρώντας ταυτοχρόνως τον παραδοσιακότου χαρακτήρα. Όσον αφορά στην αρχιτεκτονική, αυτή η ισορροπία δεν είναι πάντα εύκολη. Περισσότεροι μοναχοί διακατέχονται από ένα πνεύμα ανανέωσης και επιλέγουν να ζήσουν μια ζωή λιγότερο αυστηρή από άλλες εποχές. Περισσότερα φεριμπότ μεταφέρουν μεγαλύτερες νταλίκες και νέα υλικά, επομένως χρειάζονται μεγαλύτερες προβλήτες, υπάρχουν περισσότερα αυτοκίνητα που χρειάζονται περισσότερους δρόμους, υπάρχουν περισσότερα χρήματα και περισσότερα απόβλητα. Κατά την άφιξη και αναχώρηση των φεριμπότ η Δάφνη γίνεται ένα πολυσύχναστο λιμάνι, και στις Καρυές υπάρχει μάντρα σύγχρονων οικοδομικών υλικών. Οι σημερινοί επισκέπτες έχουν την αίσθηση ότι τα αγιορείτικα μοναστήρια διανύουν μια περίοδο ακμής,που από την άλλη συνοδεύεται από ανεξέλεγκτες χωματερές, διάσπαρτες πλέον παντού.
Από την άλλη, η ανακύκλωση ετερόκλητων υπολειμμάτων καταναλωτικών προϊόντων και οικοδομικών υλικών σε δεύτερη χρήση, που χαρακτηρίζει την αρχιτεκτονική των ασκηταριών, δείχνει πιστεύω έναν δρόμο. Μακριά από τις ανέσεις και τα απόβλητα των προϊόντων μίας χρήσης, τα ασκηταριά της αθωνικής ερήμου αποτελούν αυθόρμητα δημιουργήματα μιας ανώνυμης λαϊκής αρχιτεκτονικής, οργανωμένα σε παλίμψηστα μιας μοναδικής και απροσδόκητης λαϊκής αισθητικής, που στοχεύει στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών. Αντίθετα από τους απόβλητους κατοίκους των παραγκουπόλεων του Τρίτου Κόσμου, οι σύγχρονοι αναχωρητές του Άθω συνειδητά και ηθελημένα απαρνούνται την καταναλωτική κοινωνία.
