Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

 O Όσιος Εφραίμ ο Σύρος τιμάται κάθε χρόνο από την Εκκλησία μας στις  28 Ιανουαρίου. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους και Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων και στην Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Ἤκουσε γλῶτταν ψαλμικῶς, ἣν οὐκ ἔγνω,

Ἐφραίμ, ἄνω καλοῦσαν, ὁ γλῶσσαν Σῦρος.

Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Νόες Ἐφραὶμ θυμὸν ἀπηῦρον.

Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 – 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.

Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 – 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.

Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἐφραίμ Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ρεῖθρον ἄυλον, ἐν τὴ ψυχή σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι, ὅθεν ἠμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοὶς ἱεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Τήν ὥραν ἀεί, προβλέπων τῆς ἐτάσεως, ἐθρήνεις πικρώς, Ἐφραίμ δάκρυα κατανύξεως· πρακτικός δέ γέγονας, ἐν τοῖς ἔργοις διδάσκαλος ὅσιε· ὅθεν Πάτερ παγκόσμιε, ῥαθύμους ἐγείρεις πρός μετάνοιαν.

Κάθισμα

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν θησαυρὸν τῆς σοφίας τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, τὸν κρατῆρα τὸν θεῖον τῆς κατανύξεως, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· φερωνύμως γὰρ ἀεί, τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, εὐφραίνει ἔπεσι θείοις, Ἐφραίμ, ὡς πράκτωρ καὶ μύστης, τῶν τοῦ Κυρίου ἀποκαλύψεων.

Το ιερότατο κειμήλιο της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου

 

Στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου Αγίου Όρους, της οποίας ο κτίτωρ, Άγιος Σάββας της Σερβίας, εορτάζει σήμερα, αποθησαυρίζεται ένα σπάνιο και ιερότατο κειμήλιο. Εντός τρίπτυχης σταυροθήκης βρίσκεται ένας κρυστάλλινος σταυρός που περιέχει Αίμα Χριστού από τον Γολγοθά, αλλά και άλλα κειμήλια.

Σύμφωνα με την Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, η λειψανοθήκη περιέχει επίσης τρεις ιερές άκανθες από τον Ακάνθινο Στέφανο, καθώς και τμήμα από τα σπάργανα του Χριστού. Τα κειμήλια προέρχονται από τα Ιεροσόλυμα και ανήκαν στον Όσιο Σάββα της Σερβίας, που τιμάται στις 14/27 Ιανουαρίου εκάστου έτους.

 

Η Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, στη βόρεια πλευρά του Αγίου Όρους, αποτελεί το πνευματικό κέντρο και καύχημα του σερβικού λαού εδώ και εννιά αιώνες.

Η ιστορία της Μονής Χιλανδαρίου αρχίζει το 10ο αι., αλλά μετά την ερήμωσή της παραχωρήθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ το 1198 στους Σέρβους ηγεμόνες Στέφανο Νεμάνια και το γιο του Ράστκο, οι οποίοι έγιναν μοναχοί (Συμεών και Σάββας αντίστοιχα) και προέβησαν στην ανοικοδόμηση νέων κτηρίων.

Τόσο κατά το 14ο αι. όσο και τους επόμενους, η μονή γνώρισε μεγάλη ακμή και συγκέντρωσε πλούτο και κειμήλια από αυτοκρατορικές και ιδιωτικές δωρεές.

Είναι από τις μεγαλύτερες σε έκταση και πλουσιότερες σε κειμήλια μονές του Αγίου Όρους. Εκτός από το Καθολικό, που τιμάται στη μνήμη των Εισοδίων της Θεοτόκου, υπάρχουν πλήθος παρεκκλησίων (του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και του Αγίου Τρύφωνος), η Τράπεζα και οι πτέρυγες με τα κελλιά των μοναχών και άλλα βοηθητικά κτήρια (Ξενώνας, Βιβλιοθήκη κ.λ.π.).

Εκτός από τον πλούτο των τοιχογραφιών (πύργος Αγίου Γεωργίου, Καθολικό, παλαιά και νέα Τράπεζα κ.λ.π.) η μονή διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες σλαβικών αλλά και ελληνικών χειρογράφων.

Η σημερινή μοναχική αδελφότητα διατηρεί ακμαίες τις σχέσεις της με το σερβικό λαό, που την ενισχύει σημαντικά, ιδιαίτερα μετά τις καταστροφές που είχε η μονή από διάφορες πυρκαγιές. Μάλιστα, στην τελευταία φωτιά του Αυγούστου του 2012, το σερβικό Κράτος έστειλε δεκάδες πυροσβέστες για να προστατέψει επιτυχώς το μοναστήρι.

Επίσης, η Μονή Χιλανδαρίου έχει στην κατοχή της πλήθος ιερών εικόνων όλων των εποχών από το 12ο αι. μέχρι σήμερα, με πιο γνωστή αυτή της Παναγίας Τριχερούσας.

Η Ιερά Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας

Μετά από ένα θαύμα της Παναγίας που ίασε το χέρι του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, ο Άγιος αποφασίζει να γίνει μοναχός στη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μαζί του είχε και την εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας.

Το έτος 1217 ο Άγιος Σάββας ο Χιλανδαρηνός, υιός του Βασιλέως της Σερβίας Στεφάνου Νεμάνια, του μετέπειτα ονομασθέντος Συμεών, περνώντας από την Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, πήρε μαζί του την Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσης και τη μετέφερε στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους, όπου η Αγία Εικόνα παρέμεινε μέχρι το έτος 1347. Τότε έρχεται στο Άγιον Όρος ο Σέρβος Κράλης Δρούσαν, ο οποίος αναχωρών για την πατρίδα του, πήρε την Εικόνα της Τριχερούσης ως ευλογία. Η Εικόνα φιλοξενήθηκε στην Ιερά Μονή Στουντενίτσης της Σερβίας.

Όταν στις αρχές του 15ου αιώνα οι Σέρβοι πληροφορήθηκαν ότι κινδυνεύουν να υποδουλωθούν στους Τούρκους, αμέσως παίρνουν την Αγία Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας από το Σερβικό Μοναστήρι και την τοποθετούν στη ράχη ενός γαϊδαράκου και αφήνουν το ζώο ελευθερο να το οδηγήσει όπου η Παναγία θελήσει.

Και πράγματι, κατά θαυματουργικό τρόπο, το ήσυχο αυτό ζώο διέσχισε όλη τη Σερβία, την Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας και ήρθε στο Άγιον Όρος, στη Μονή Χιλανδαρίου, όπου οι μοναχοί την υποδέχτηκαν με τιμές και λιτανείες. Το ευλογημένο αυτό γαϊδουράκι, σύμφωνα με την ιερή παράδοση, μόλις τοποθετήθηκε η Εικόνα στο Ιερό του Μοναστηριού, έπεσε νεκρό.

Μέχρι σήμερα η Αγία αυτή Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας θεωρείται ως η Ηγουμένη – Πολιούχος της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου και η Προστάτης του σερβικού λαού. Εορτάζει στις 12/25 Ιουλίου.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ

 Ένα απόγευμα καθόταν στο μπαλκόνι κοιτάζοντας προς την θάλασσα ο Γέρο Γελάσιος. Είχε εκπλαγεί από την φανταστική ομορφιά της Δημιουργίας του Θεού και αναφωνούσε: Τί ωραία είναι τα πάντα μπροστά μου, η θάλασσα, ο ουρανός, τα δάση, τα πουλιά, τα λουλούδια!! Γιατί Χριστέ μου έφτιαξες ένα τέτοιο θαυμαστό κόσμο; Και άκουσε φωνή να του λέγει δυνατά; Γισ σ'ένα τα έφτιαξα Γέροντα. Και αμέσως Ο παππούς τον ερώτησε: Και εγώ τι να κάνω για Σένα, Χριστέ μου; Να με αγαπάς σαν Πατέρα και να μέ φοβάσαι σαν Θεό".

Ο Γέρο Αντώνιος έφθασε στα 87 και στενοχωριότσν διότι δέν μπορούσε να κάνει τον κανόνα της προσευχής του. Ένα βράδυ ξαπλωμένος και άρρωστος έκλαιγε μέ τό πρόβλημά του. Και τότε άκουσε από την οροφή μία δυνατή φωνή: “Δεν θέλω Γέροντα τώρα την προσευχή σου, αλλά την υπομονή σου”.

Άλλος γέροντας πού τώρα εκοιμήθη μου ειπε: Σαν νέος μοναχός είχα πόθο να γίνω παππάς, όπως εγένοντο και άλλοι. Έκλαιγα γιατί πέρασε η σειρά μου και έγιναν νεώτεροι από μένα. Οπότε ένα μεσημέρι ακούω στα αυτιά μου μία βροντερή φωνή: “Εσύ δεν θα γίνης ιερεύς”.

Ένας νέος υποτακτικός έγινε παππάς και στην πρώτη Λειτουργία του ντρεπόταν να ευλογήσει τον Γέροντα του πού στεκόταν έξω στο στασίδι του μέ τούς άλλους μοναχούς. Τότε άκουσε μία φωνή πού του είπε δυνατά: Δεν ευλογείς εσύ. Εγώ ευλογώ”.

Άλλος παππούς υπέφερε από πόνους στην ωμοπλάτη του. Παρακαλούσε τον Άγιο Λουκά της Κριμαίας Ρωσσίας. Εκείνος ήλθε και του ειπε: Εγώ θέλω να σε θεραπεύσω, αλλά δεν με αφήνει ο Χριστός. Και μου ειπε να σου ειπώ να κάνεις υπομονή”.

Άλλος έκλαιγε μέ την αρρώστια του και τότε άκουσε φωνή να του λέγει: Δεν θα σε κάνω καλά, αλλά δεν θα πονάς πολύ. Κάνε υπομονή για να σωθείς.

Άλλος μοναχός περπατούσε για τις Καρυές να κάνει μία υπακοή του Γέροντά του. Στον δρόμο τόν έπιασαν λογισμοί ότι ταλαιπωρείται στα βουνά και.μονοπάτια του Όρους. Θα ήταν καλύτερα να ζούσε έξω με οικογένεια. Και τότε άκουσε φωνή δυνατή από τον ουρανό: Όποιος υπομένει τον ζυγόν της υπακοής όχι μόνο θα σωθη, αλλά θα στεφανωθή μέ μαρτυρικό στεφάνι”. 

Από Αγιορείτικα Μηνύματα. Μον.Δαμασκηνός  Γρηγοριάτης

Ένας ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ στα ΦΡΙΚΤΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

 

Ιερομόναχος Παρθένιος Καρουλιώτης – Το πριγκιπόπουλο που για την αγάπη του Χριστού έγινε φτωχός, ερημίτης, σπηλιώτης…

Του κατά κόσμον Παύλου Ιβανιώφ του Αλεξάνδρου και της Βάσιας η πατρίδα ήταν η Μόσχα, στην οποία γεννήθηκε το 1881. Η κατα­γωγή του ήταν από πριγκιπική οικογένεια της Ρωσίας, την τσαρική δυ­ναστεία των Ρωμανώφ.

Λέγεται πως η κτηματική του περιουσία ήταν σε έκταση όση της Μακεδονίας μας. Μόλις 18 ετών ήλθε να μονάσει στο Άγιον Όρος. Προς τούτο πήγε στο Χιλανδαρινό Κελλί του Αγίου Νικολάου – Μπουραζέρη, παρά τις Καρυές, που το κατοικούσαν πολλοί Ρώσοι. Στο Κελλί αυτό εκάρη μοναχός το 1906 και ασκήθηκε στην υπακοή, στην ταπείνωση και στην εξουθένωση της κοινοβιακής ζωής. Αργό­τερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Λόγω της μορφώσεώς του τον έθεσαν στη γραμματεία του Κελλιού, που τότε ανοικοδομείτο και είχε μεγάλη αλληλογραφία.

Μία ημέρα, μεταξύ των επιστολών που έλαβε ήταν και μίας γυναί­κας, που έγραφε πως πληροφορήθηκε για την ανοικοδόμηση ναού και έστειλε προς τούτο λίγα χρήματα,

γιατί ήταν φτωχή. Μάλιστα, όπως έγραφε, και αυτά τα λίγα χρήματα τα εξοικονόμησε, κόβοντας τις κο­τσίδες των μαλλιών της και πουλώντας τες στις αρχόντισσες, που τα φορούσαν, κατά τη μόδα της εποχής, στις δεξιώσεις … Το γεγονός αυτό τον συγκλόνισε και τον έκανε ν’ αναχωρήσει για τα φρικτά Καρούλια.

Λίγο προ του τέλους του έλεγε σ’ ένα μοναχό πως συγκλονίσθηκε από εκείνη την επιστολή. Μία γυναίκα έκοψε και πούλησε τα μαλλιά της κι έστειλε από το υστέρημά της τον όβολό της κι εκείνος να κάθεται στην πολυθρόνα, να πίνει τσάι, να τρώει καλά και να έχει όλες τις ανέσεις; Έτσι, αποφάσισε να πάει στα Καρούλια, να υποφέρει κάτι για την αγάπη του Εσταυρωμένου Χριστού, για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής του. Στο Μπουραζέρη, έλεγε, λόγω της οικογενειακής καταγωγής του, ποτέ δεν θα τον έβαζαν σε βαρύ διακόνημα.

Περί το 1920 πήγε και κατοίκησε στην Καλύβη του Αγίου Ιννοκεντίου στα Καρούλια. Ο διακαής πόθος της ησυχίας τον οδήγησε εκεί. Έδειξε τέλεια αυταπάρνηση και μεγάλη αγάπη προς όλους τους συνασκητές του, τους οποίους έβλεπε ως επίγειους, αγίους αγγέλους του Θεού. Βοηθούσε όλους όσους μπορούσε. Δεν άφηνε κανένα να εισέλθει στο κελλί του, για να μη δει που κοιμόταν. Είχε χαμαικοιτία μέσα στο σπήλαιο. Για στρώμα είχε ένα τρίχινο σάισμα και για προσκέφαλο ένα κούτσουρο. Δεν μαγείρευε και αρκείτο συνήθως σε ξηρά τροφή. Τον χειμώνα δεν άναβε φωτιά για να ζεσταθεί. Το κουρελιασμένο ζωστικό του δεν μύριζε άσχημα, μα μάλλον ευωδίαζε. Λέγεται από πολλούς, που τον γνώρισαν, πως τον κοσμούσε το προορατικό χάρισμα. Το κομποσχοίνι ήταν πάντοτε στο χέρι του και η ευχή του Ιησού στο στόμα του. Πολλοί πολλές φορές τον κάλεσαν στον κόσμο, αλλά ποτέ δεν άφησε τα Καρούλια.

Είχε μία βιβλική μορφή, που τον έκανε σεβάσμιο. Μόνη η όψη του φανέρωνε την ευγενική καταγωγή του. Τον έβλεπες και σου προκαλούσε δέος, σεβασμό και αγάπη. Ήταν σεβαστός και αγαπητός από όλους. Κατά τον επίσκοπο Ροδοστόλου Χρυσόστομο: «Άκρως φιλέρημος και ρέκτης της νήψεως και της νοεράς προσευχής, εκ προοιμίων της εκεί εγκαταστάσεώς του γνωστοποίησε την απροθυμία του για επισκέψεις και συντυχίες και την … ευγνωμοσύνη του για ’κείνους που θα σέβον­ταν τούτη την παράκλησι και θέλησί του. Τροφή του πνευματική η χά­ρις του Θεού, βρώσις του σωματική το παξιμάδι, που του προμήθευαν συνασκηταί, και πόσις του το λιγοστό βρόχινο νεράκι της από προκάτοχο παρακατασκεύαστης στερνούλας». Μας έλεγε ο μοναχός Δανιήλ, της αδελφότητος των Δανιηλαίων, ότι έβαζε στο λίγο χώμα, που εκεί είχε κάτι πατατούλες και δεν τις έτρωγε. Τις έδινε κι αυτές ευλογία σε άλλους με χαρά. Η ασκητική ζωή του συγκινούσε τους πάντες. Το πριγκιπόπουλο για την αγάπη του Χριστού έγινε φτωχός, ερημίτης, σπηλιώτης, Καρουλιώτης …

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 11.1.1959, για ν’ απολαμβάνει αιώνια, στην ατελεύτητη Ουράνια Βασιλεία τη θεσπέσια θέα του Θεού. Την εκδημία του την είχε προαισθανθεί και την προείπε.

Φυλαχτό: Ποια η σημασία του και τι πρέπει να προσέξετε στην διανομή τους

 

Το φυλαχτό έχει μια μακρόχρονη παράδοση. Τα φυλαχτά τα φορούν οι άνθρωποι για να προστατεύονται από το κακό. Χρειάζεται όμως μια ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα αυτό. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν το φυλακτό μαγικό. 

Πιστεύουν δηλααδή ότι δήθεν το φυλακτό έχει κάποιες δυνάμεις ανώτερες εξισώνοντας τα λανθασμένα με την ίδια τη θεότητα. Και σ’ αυτό το κεφάλαιο επικρατεί μεγάλη άγνοια.

Οι χριστιανοί μπερδεύουν διάφορες χριστιανικές αντιλήψεις με δοξασίες, δεισιδαιμονίες και θεία αντικείμενα (όπως ζέον, ευχέλαιο κι άλλα) προκειμένου να πετύχουν να αποκτήσουν ένα φυλαχτό.

Τα φυλαχτά είναι υφάσματα διαφόρων σχημάτων, τετράγωνα ή τρίγωνα που μέσα τους περιέχουν διάφορα αγιωτικά είδη, λαδάκι κανδήλας, σταυρολούλουδα, κηρομαστίχη από τα εγκαίνια ναού ή από τη λευκή στολή του αρχιερέως που τέλεσε τα εγκαίνια, τεμάχια λειψάνων από άμφια αγίων, ή από τις παντόφλες αγίων που κατά παράδοση ως εκ θαύματος φθείρονται.

Εκτός των ανωτέρω φυλαχτών τα οποία συνήθως οι χριστιανοί μας προμηθεύονται από τα ιερά μοναστήρια υπάρχουν και άλλα φυλαχτά τα οποία κυκλοφορούν στους μάγους κι ακόμη σε πανηγύρια που είναι φτιαγμένα από διάφορα είδη μαντικής τέχνης, όπως από πτερά και κόκκαλα νυκτερίδας, σκόρδο, ρίγανη, από πουκάμισο φιδιού κ.ά.

Αυτά φυσικά τα φυλαχτά είναι επικίνδυνα για όσους τα φορούν και χρειάζεται προσοχή ποιος τα διακινεί και για ποιο σκοπό. Καλύτερο φυλαχτό στο στήθος του πιστού ανθρώπου είναι ο τίμιος Σταυρός.

Υπήρχε δε συνήθεια παλαιότερη ο επιστήθιος σταυρός να είναι κατασκευασμένος με κατάλληλη υποδοχή για την τοποθέτηση μέσα σ’ αυτόν διαφόρων αγίων λειψάνων ως ευλογία.

Ο τρόπος όμως αυτός διανομής των ιερών λειψάνων σε διαφόρους ανθρώπους ανευλαβείς οδήγησε την Εκκλησία να σταματήσει νωρίς αυτή την παράδοση από φόβο βεβηλώσεως των οσίων και ιερών και δη των ιερών λειψάνων της πίστεώς μας.

Η χάρη του Σταυρού και μόνο του σχήματός του φυγαδεύει τα δαιμόνια και είναι ότι καλύτερο για φυλαχτό.

Ο Γέροντας Παΐσιος ερωτώμενος για τα φυλαχτά έλεγε: «Καλύτερα να δίνετε σταυρουδάκια, όταν σας ζητούν φυλαχτό. Μην κάνετε φυλαχτά, γιατί και οι μάγοι τώρα κάνουν φυλαχτά. Βάζουν απ’ έξω καμμιά εικονίτσα ή σταυρό, αλλά μέσα έχουν διάφορα μαγικά.

Βλέπουν οι άνθρωποι την εικόνα ή τον σταυρό και μπερδεύονται. Να, πριν από μέρες μου έφεραν ένα φυλαχτό από έναν Τούρκο Ιμπραήμ, που είχε και σταυρό κεντημένο επάνω.

Έχω μάθει και για έναν αθεόφοβο ότι τυλίγει διάφορες εικονίτσες και μέσα βάζει τρίχες, ξυλάκια, καρφίτσες, χάνδρες κ.λπ. Όταν η Εκκλησία τον ήλεγξε, είπε: «είμαι μέντιουμ», γιατί είναι ελεύθερα τα μέντιουμ, και έτσι κάνει ό,τι θέλει.

Είπα σε κάποιον που είχε πάθει ζημιά από αυτόν: «Να πας να εξομολογηθείς, γιατί δέχεσαι επιδράσεις δαιμονικές».

Πήγε, εξομολογήθηκε. Έρχεται μετά και μου λέει: «Δεν ένιωσα καμμιά διαφορά». «Βρε, μήπως έχεις τίποτε επάνω σου απ’ αυτόν τον πλανεμένο;», τον ρωτάω. «Ναι, λέει, έχω ένα μικρό κουτάκι σαν μικρό Ευαγγέλιο».

Το παίρνω, το ανοίγω και βρίσκω μέσα διάφορες εικονίτσες τυλιγμένες. Ξετυλίγω-ξετυλίγω και πιο μέσα είχε κάτι χάντρες, κάτι τρίχες, κάτι σαν ξύλα! Το πήρα και ελευθερώθηκε ο άνθρωπος.

Βλέπεις τι τεχνίτης είναι ο διάβολος!» 2. Και συνέχισε ο Γέροντας λέγοντας: «Φορούν οι καημένοι άνθρωποι κάτι τέτοια φυλαχτά, δήθεν για να βοηθηθούν, και ταλαιπωρούνται. Αυτά πρέπει να τα κάψουν και να παραχώσουν την στάχτη ή να τα πετάξουν στην θάλασσα και να πάνε να εξομολογηθούν.

Έτσι μόνον ελευθερώνονται. Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νεαρός που είχε πολλά προβλήματα και βασανιζόταν σωματικά και ψυχικά πάνω από τέσσερα χρόνια. Ζούσε αμαρτωλή ζωή και τον τελευταίο καιρό είχε κλεισθεί στο σπίτι του• δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο.

Δυο φίλοι του που έρχονταν τακτικά στο Άγιον Όρος, τον έπεισαν μετά από πολλές δυσκολίες να τον πάρουν μαζί τους στο Όρος, με σκοπό να τον φέρουν στο Καλύβι.

Στην διαδρομή από την Ουρανούπολη μέχρι την Δάφνη, κάθε φορά που το καράβι έπιανε σε σκάλα μοναστηριού, ο νεαρός σωριαζόταν κάτω.

Οι φίλοι του με τους πατέρες που ήταν στο καράβι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας την ευχή. Με πολλή δυσκολία έφθασαν στο Καλύβι.

Ο καημένος μου άνοιξε την καρδιά του, μου μίλησε για την ζωή του. Είδα ότι βασανιζόταν από κάποια δαιμονική επήρεια. Του είπα να πάει να εξομολογηθεί εκεί σε έναν πνευματικό, να κάνει ό,τι του πει, και θα γίνει καλά. Πράγματι πήγε και εξομολογήθηκε.

Όταν μπήκαν στο καράβι, για να επιστρέψουν, είπε στους φίλους του ότι ο πνευματικός του είπε να πετάξει στην θάλασσα το φυλαχτό που του είχε δώσει κάποιος γνωστός του και το φορούσε επάνω του, αλλά του ήταν αδύνατο να το κάνει.

Όσο κι αν οι φίλοι του τον παρακαλούσαν να σηκωθεί να το πετάξει, εκείνος έμενε σαν άγαλμα. Δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κάθισμα. Τότε τον έπιασαν και με πολύ κόπο τον έβγαλαν έξω στο κατάστρωμα.

Με την βοήθεια τους ο νεαρός κατάφερε να βγάλει το φυλαχτό και να το αφήσει να πέσει στην θάλασσα, γιατί δεν είχε την δύναμη να το πετάξει.

Αμέσως αισθάνθηκε να ελευθερώνονται τα χέρια του και το ταλαιπωρημένο σώμα του απέκτησε δύναμη.

Άρχισε από την χαρά του να χοροπηδά στον διάδρομο γεμάτος ζωντάνια και να δοκιμάζει την δύναμη των χεριών του στα σίδερα και στα τοιχώματα του πλοίου»3.

Τέλος, τα φυλαχτά από μόνα τους δεν σώζουν, εάν δεν υπάρχει πίστη στο Θεό, συνοδευομένη από τη συμμετοχή στα ιερά μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τα φυλαχτά είναι μέσα ιερά προς σωτηρίαν, δεν είναι μόδα. Είναι δε και αυτά τα φυλαχτά μεταδοτικά της χάριτος του Θεού.

1 Για περισσότερα βλ. Παρασκευόπουλος 1, σ. 10-14.

2 Γέρων Παΐσιος Γ΄, σ. 178-179.

3 Γέρων Παΐσίος Γ΄, σ. 179-180.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών ο Γέροντας Γαβριήλ Μάινας

 

Άγιον Όρος: Έφυγε  από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών ο Γέροντας Γαβριήλ Μάινας

 

Ο Γέροντας είχε πέσει σε κώμα. Την ημέρα της εορτής των Θεοφανείων επανήλθε σε επικοινωνία με το περιβάλλον και ζήτησε να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων.

Μετά από λίγη ώρα βυθίστηκε σε κώμα και κατόπιν το πρωί κατέληξε.

Ο μακαριστός Γέροντας γεννήθηκε στις 10-2-1928. Μόνασε στη Μονή του Προφήτη Ηλία Θήρας. Ήλθε στο Άγιον Όρος και μόνασε μέχρι το 1992 στη Μονή Εσφιγμένου.

Μετά από χρόνια αποχώρησε και εντάχθηκε στη Μονή Βατοπαιδίου όπου παρέμεινε για μια δεκαετία ως απλός μοναχός. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο ιερό κελί του Αγίου Νικολάου στου Μπουραζέρη στις Καρυές.

Λευκή ομορφιά στην Κερασιά...! Στο περιβόλι της Παναγίας μας.

 Στα λευκά "ντύθηκε" σχεδόν όλο το Άγιον Όρος από την περασμένη Κυριακή, πόσο μάλλον η Κερασιά που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο στο περιβόλι της Παναγίας μας!

   

                                                  Ο επισκέπτης ... κοκκινολαίμης

Το ασκητικό παρεκκλήσιο του Αγίου Παταπίου... τόπος ησυχίας της καρδιάς.

Ιερομόναχος Θεολόγος, έρημος Κερασιάς Αγίου όρους

ΗΓ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE: ΓΕΛΟΙΟ ΤΟ ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ- Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE: Ο πανοσιολογιότατος ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου, κ. Βαρθολομαίος, επικεφαλής της νόμιμης αδελφότητας, με σημερινή του συνέντευξη στον Πανο Γκόρη και το ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE μιλά για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους πιστούς τις δύσκολες μέρες της πανδημίας.

Πως εξελίσσεται το ζήτημα της πανδημίας και πως το βιώνετε εσείς ο ίδιος στο Άγιο Όρος;

Η πανδημία που περνούμε τώρα αυτή την περίοδο είναι κάτι το πρωτοφανές για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για μένα αλλά για όλους τους ανθρώπους. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο γι’αυτό λέγεται Πανδημία. Πανδημίες είχαμε πάντα μέσα στην ιστορία. Όσοι διαβάζουμε, ακούμε και μαθαίνουμε γνωρίζουμε ότι υπήρχαν.

Το ξεχωριστό σε αυτή την Πανδημία είναι ότι πλέον δεν τη διαβάζουμε μέσα από την ιστορία αλλά τη ζούμε εμείς οι ίδιοι. Η πανδημία θα εξελιχθεί θα κάνει το γύρο της, θα πρέπει να περάσουμε αυτά που περνάμε και όπως τα περνάμε, και θα τελειώσει, κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Το μέγα πρόβλημα όμως είναι ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν μπορούμε σαν άνθρωποι, όχι σαν χριστιανοί μόνο,γενικώς σαν άνθρωποι να διαχειριστούμε μία τέτοια κρίση, ένα πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί.

Την πανδημία δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε, ειδικότερα για μας τους Χριστιανούς που είμαστε αγωνιστές του πνεύματος, ο χριστιανός είναι αθλητής ο οποίος προσπαθεί να μάθει τον εαυτό του, να τον ελέγχει και να τον τιθασεύει, φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων.

Δεν μπορούμε να δείξουμε ποιος είναι ο πραγματικός χριστιανός στον κόσμο, να δείξουμε ότι η έννοια της υπακοής είναι δεδομένη, όχι της ανυπακοής.

Όταν δηλαδή έρχεται σαν σώμα η Εκκλησία, σαν αρχή που είμαστε όλοι κάτω από την αρχή και σου λέει κάτι, παίρνει την ευθύνη επάνω της. Πραγματική ευθύνη δεν έχει κανένας χριστιανός τη στιγμή που την αναλαμβάνει η ίδια η εκκλησία.

Αναλαμβάνει την ευθύνη και λέει ”παιδιά μου κάνετε αυτό, συντασσόμεθαμε τους ειδικούς και με την Πολιτεία που έχει την ευθύνη για την υγεία όλων, όχι μόνο των χριστιανών αλλά όλων των ανθρώπων και συντασόθεμα με αυτά τα μέτρα.” Άρα εμένα σαν χριστιανό αυτό που με διέπει είναι η υπακοή. Άρα εγώ θα κάνω υπακοή στην Αρχή μου που είναι η Εκκλησία μου.

Τώρα το πώς έχουν αναγάγει σε πνευματικά θέματα όλα αυτά τα ζητήματα το αν θα φοράμε ή δεν θα φοράμε μάσκα, είναι πολύ λυπηρό γιατί δείχνει το πόσο χαμηλά έχουμε την πίστη μας.

Δηλαδή βάζουμε στην ίδια ζυγαριά την πίστη μας με τη μάσκα, δηλαδή εάν φοράω μάσκα έχω χαμηλή πίστη,εάν δεν φοράω έχω υψηλή πίστη. Αυτό μας δείχνει το πόσο πραγματικά πιστεύουμε. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της αναταραχής είναι αυτή η διχόνοια που προκαλείται.

Δυστυχώς εάν κρατούσαμε από την αρχή, όταν πρώτοακούστηκε το πρόβλημα της πανδημίας στη χώρα μας, στοιχειωδώς τα πρώτα τα μέτρα τα ελαφριά, θα ήμασταν όλοι πολύ άνετοι τώρα, αλλά δυστυχώς ακούγονταν περισσότερο κάποιες φωνές, οι οποίες ήταν λίγες, γιατί ο περισσότερος κόσμος έκανε και υπακοή, έδειξε και υπομονή και δείχνει και υπομονή ακόμη, κρατάει τα μέτραπροσπαθεί και φυλάγεται, αλλά δυστυχώς αυτοί οι λίγοι επέβαλλαν αυτή τη δύσκολη κατάσταση που ζούμε τώρα.

Δεν θέλουν να το παραδεχτούν, δεν θέλουν να το δουν κατάματα και δυστυχώς όλοι υποκείμεθα και το αποτέλεσμα και του lockdown που περνούμε τώρα και αυτή την εξέλιξη είναι αποτέλεσμα πιστεύω αυτής της, να το πω έτσι, δεν μου αρέσει αυτή η έκφραση, αλλά θα το πω: σαν ανεγκεκεφαλιά κάποιων, ο εγωισμός κάποιων, που θέλανε να φανούν πιο πάνω από τους υπόλοιπους, να φανούν πιο ειδικοί των ειδικών.

Δεν έχω δει κάποιον να διαμαρτύρεται όταν κάνει το παιδί του τα εμβόλια που πρέπει να κάνει μέχρι να φτάσει σε κάποια ηλικία, όλα τα παιδιά και εμείς και όλοι και μέχρι και σήμερα όλα τα παιδιά κάνουν κάποια εμβόλια. Κανείς δεν έκανε το κίνημα του εμβολίου και να ρωτήσει τι περιέχουν αυτά τα εμβόλια.

Γιατί τώρα να γίνεται αυτό. Το χειρότερο είναι ότι γινόμαστε όλοι οι ειδικοί γινόμαστε όλοι οι γιατροί και επιστήμονες και δεν ξέρω πού θα βγάλει αυτό το πράγμα.

Εγώ αυτό που λέω και πως το βιώνω και εγώ προσωπικά και στο Άγιον Όρος, εφιστώ την προσοχή. Θέλει σοβαρότητα, θέλει να δείξουμε αγάπη ο ένας προς τον άλλον, θέλει να δείξουμε υπομονή.

Δοκιμάζεται η πίστη μας. Από την άποψη ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή για να περάσει. Κάνοντας υπομονή, ελπίζεις. Αν δεν ελπίζεις δεν κάνεις υπομονή, αγχώνεσαι και τρελαίνεσαι.

Όταν κάνεις υπομονή, ελπίζεις. Και τι ελπίζεις, σε κάτι που πιστεύεις. Άρα εάν πιστεύουμε πραγματικά στο Θεό και στο Χριστό μας ο οποίος είναι η ελπίδα μας, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Γιατί αυτός είναι πάνω από όλους και από όλα. Αυτός επιτρέπει και Αυτός αποτρέπει.

Πώς βλέπετε τη στάση της εκκλησίας στο θέμα της πανδημίας από την αρχή έως τώρα;

Καταρχάς δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος που θα κρίνω την εκκλησία.

Η στάση της εκκλησίας ήταν επίσημα η επίσημη φωνή της εκκλησίας. Από τη μεριά του Οικουμενικού Πατριάρχου του Πατριαρχείου μας που ανοίκει το Άγιον Όρος και από την μεριά της Εκκλησίας της Ελλάδος που ανήκει η υπόλοιπη Ελληνική επικράτεια.

Και οι δύο στάσεις ήταν να συνταχθούμε με τα μέτρα που επιτάσσει η Πολιτεία, η ελληνική κυβέρνηση και οι ειδικοί.

Μέσα σε αυτό το διάστημα από τον Μάρτιο όταν ξεκίνησε (η πανδημία) μέχρι και τώρα δεν είναι κρυφό υπήρξαν κάποιες φωνές οι οποίες αντιδρούσαν;

Εγώ ήμουν κάθετα αντίθετος στις φωνές που αντιδρούσαν.

Δε σου απαγορεύω να έχεις την άποψη σου.

Όπως έχω και εγώ την άποψή μου το καθένας μπορεί να έχει την άποψή του.

Αλλά σε περιόδους κρίσης, ειδικές περιόδους, όπως είναι μία πανδημία που περνάει μία φορά στα 100 χρόνια, πρέπει αυτές οι καταστάσεις να μας ενώνουν ακόμη περισσότερο και όχι να μας διχάζουν.

Δυστυχώς αυτές οι φωνές δίχασαν τον κόσμο, μπέρδευαν τον κόσμο.

Εκεί ήταν που κάπου ο κόσμος έχει χάσει λίγο από την εμπιστοσύνη του.

Γιατί όταν κάνει το λάθος ένας ο οποίος είναι ρασοφόρος,δυστυχώς, υπάρχει αυτή η νοοτροπία σε πολλούς να στιγματίζεται όλη η εκκλησία.

Όταν κάνει το λάθος ένας.

Δεν παύει μέσα στο χώρο της εκκλησίας αυτοί που ζουν και είτε είναι στα ανώτερα κλιμάκια του κλήρου είτε σε όλα τα επίπεδα δεν παύουν και αυτοί να είναι άνθρωποι και να έχουν τις απόψεις τους και να κάνουν και κάποιο λάθος. Είναι μέσα στη ζωή και ανθρώπινο να κάνουν κάποιο λάθος.

Τι μας διασφαλίζει η υπακοή στην εκκλησία;

Όταν λέει η αρχή, όταν λέει η εκκλησία να κάνουμε αυτό, οφείλουμε εμείς σαν καλοί χριστιανοί να υπακούσουμε.

Αυτό που είπα και προηγουμένως, να υπακούσουμε.

Κάνοντας αυτή την υπακοή, δεν έχουμε πνευματική ευθύνη, αν συμβεί κάτι και πέραν όλων των άλλων θα δείξουμε στους υπόλοιπους τι εστί Χριστιανός.

Πώς θα πούμε στους ανθρώπους που δεν είναι κοντά στο Χριστό που δεν είναι μέσα στο χώρο της εκκλησίας ότι το να είσαι χριστιανός είναι χαρά είναι ζωή είναι φως, όταν εμείς οι χριστιανοί εξαπολυουμε οργή, θυμό, κατάρες εναντίον όσων διαφωνούν μαζί μας; Φαίνεται τελείως έξω από το Χριστό.

Δυστυχώς αυτά στιγμάτισαν το σύνολο της εκκλησίας. Ήταν αυτό το λάθος, ήταν κάποιες φωνές μεμονωμένες.

Η διαφορά με τις προηγούμενες πανδημίες,από αυτήν που περνούμε τώρα (του κορονοϊού), είναι ότι την βοηθάει η διάδοση της μέσω του διαδικτύου.

Στις προηγούμενες πανδημίες δεν υπήρχε διαδίκτυο. Δεν υπήρχε αυτή η διάδοση των νέων, των ειδήσεων και των γεγονότων. Σήμερα όμως αυτό που περνάμε γίνεται και το έχουν σαν όπλο τους αυτοί που θέλουν να δημιουργούν ταραχή, αναστάτωση και διχασμό στον κόσμο.

Εκμεταλλεύονται την δυνατότητα που τους δίνεται μέσω του διαδικτύου, όποτε βρίσκει ο ιός την δύναμη να κολλάει πλέον όχι μόνο με την επαφή αλλά κολλάει και μέσω του διαδικτύου.

Δεν στιγματίζω το διαδίκτυο αλλά τη χρήση συγκεκριμένων ανθρώπων (του διαδικτύου).

Βλέπουμε ότι πέρασαν τόσοι μήνες.Πέρασε μία περίοδος που κάναμε μία παύση από τα lockdown και τους περιορισμούς. Ξαναμπήκαμε σε μία περίοδο στην οποία άρχισαν να σφίγγουν τα μέτρα (το lockdown)τους περιορισμούς.

Φτάσαμε στο lockdown που ζούμε τώρα ,σε αυτό τον αποκλεισμό.

Πρέπει να μείνουμε όλοι στον εγκλεισμό, μέσα στα σπίτια μας. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι δεν είναι κάτι το ξένο πλέον, η διασωλήνωση στο νοσοκομείο ή ακόμη χειρότερα ο θάνατος.

Έχουν χτυπήσει τις πόρτες όλων.

Παρόλο που ο θάνατος έχει χτυπήσει τις πόρτες όλων, εξακολουθούν κάποιοι να είναι όχι απλά γραφικοί,αλλά δυστυχώς να είναι και επικίνδυνοι πλέον για τη δημόσια υγεία.

Ποια η γνώμη σας για τα μέτρα που έχουν ορίσει οι ειδικοί αλλά και για το ζήτημα του εμβολίου καθώς από ότι φαίνεται πηγαίνουμε σε μία νέα εποχή πλέον δηλαδή αυτό που αναφέρατε πριν από λίγο για αυτούς που βλέπουν το εμβόλιο σαν μία πολύ καλή λύση και σε αυτούς που δεν θέλουν να εμβολιαστούν;

Το λεγόμενο αντιεμβολιαστικό κίνημα, που από ότι φαίνεται αρχίζει να μεγαλώνει και εδώ .

Ποια η γνώμη σας για αυτό και ποια η γνώμη σας για τα μέτρα που έχουν ορίσει οι ειδικοί;

Το λέει και η λέξη οι ειδικοί. Όταν είναι κάποιος ειδικός έχει εξειδικευτεί σε κάποιον τομέα. Άρα όταν έχουμε πανδημία όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα το οποίο άπτεται της υγείας και όχι μόνο της προσωπικής υγείας, αλλά της Δημόσιας Υγείας θα ρωτήσουμε τους ειδικούς. Είναι οι επιστήμονες και οι γιατροί, αυτούς θα ρωτήσουμε. Εγώ αν αρρωστήσω θα πάω στο γιατρό, θα παω στο νοσοκομείο, έτσι και σε μία τέτοια περίπτωση θα ρωτήσουμε τους ειδικούς.

Σε συνεννόηση η ελληνική πολιτεία με τους ειδικούς ορίζουν κάποια μέτρα. Πως πρέπει να διαχειριστούμε μία κατάσταση. Η πολιτεία πρέπει να συμφωνεί ή όχι με τους ειδικούς και να παίρνει τις αποφάσεις για την εκτέλεση των απαιτούμενων πράξεων.

Ο τρίτος παράγοντας, ο βασικός είμαστε εμείς, να δείξουμε αυτή την ευθύνη την υπεύθυνη σταση που έχουμε δείξει έως τώρα. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση πρέπει να δείξουμε αυτή την υπευθυνότητα και να σεβαστούμε τους ειδικούς και την πολιτεία.

Υπάρχει αυτό το αντιεμβολιαστικό κίνημα το οποίο εγώ το θεωρώ, συγνώμη για την έκφραση, γελοίο, γιατί δεν έχω δει καμία άλλη αντίδραση τέτοιου είδους που να έχουν αναγάγει σε υψίστης σημασίας, ότι μας κυνηγούν φαντάσματα με το θέμα του εμβολίου και έχουμε ακούσει ότι το πιο γραφικό υπάρχει.

Θα έχουνε τσιπάκι μέσα για να μας παρακολουθούν, έρχεται ο αντίχριστος, όλα αυτά τα χαζά στην κυριολεξία που ακούγονται, λέγονται και διασπείρονται τόσο εύκολα και έχουν δημιουργήσει ένα τρόμο στον κόσμο και ένα πανικό .

Δηλαδή το λέω από τη μεριά τη δική μας, που είμαι εγώ ένας άνθρωπος ο οποίος έχει τάξει τον εαυτό του να ζει μέσα στο χώρο της εκκλησίας, μέσα στο μοναστήρι μέσα στο Άγιο Όρος.

Έχει μεγαλύτερη εξουσία δηλαδή ο διάβολος από το Χριστό για να με πιάσει μία τρομοκρατία;

Δηλαδή εάν ήθελαν αυτοί να μας επιβάλλουν κάποια πράγματα είτε λέγονται τσιπ είτε οτιδήποτε άλλο φανταστεί το μυαλό τους, θα περίμεναν δηλαδή τώρα να τα περάσουν;

Έχουν δημιουργηθεί τόσα φάρμακα και δίνονται. Όλοι τρέχουμε και παίρνουμε.

Και μάλιστα από διάφορες εκθέσεις που έχουν συνταχθει στο παρελθόν μας έχουν χαρακτηρίσει ίδιως τους Έλληνες σαν τους μεγαλύτερους καταναλωτές αντιβιώσεων.

Χρησιμοποιούμε μεγάλο ποσοστό αντιβιώσεων με το παραμικρό. Έχει γίνει ποτέ ένας έλεγχος; τι είναι αυτά τα φάρμακα; γιατί τώρα, ειδικά τώρα που βλέπουμε ότι πλέον ο θάνατος είναι πολύ κοντά μας;

Δεν τον βλέπουμε μόνο στις οθόνες αλλά τον μυρίζουμε.

Tα τηλέφωνά μας δεν σταματούν ποτέ.

Είτε δια ζώσης είτε με μηνύματα να μας μιλούν οι άνθρωποι με πόνο για τους δικούς τους που υποφέρουν, έχουν ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή.

Τόσο τραγικά ζουν και περνούν πάρα πολλοί άνθρωποι.

Δηλαδή αν υπήρχε δυνατότητα να δει κάποιος τα μηνύματα που έρχονται συνέχεια και τις τηλεφωνικές κλήσεις που γίνονται συνέχεια και σε τι απόγνωση και λύπη έχει φτάσει ο κόσμος δεν ξέρω ποια θα ήταν η άποψη του καθενος.

Θα άλλαζε πλέον ακόμη και το πιο αρρωστημένο μυαλό.

Πονάει ο κόσμος, υποφέρει και θα πρέπει και εμείς σαν άνθρωποι οι οποίοι έχουμε ταχθεί να είμαστε όλη μας τη ζωή μέσα στο χώρο της εκκλησίας, να δείχνουμε το καλό παράδειγμα.

Οτι συντασσόμεθα στον πόνο των ανθρώπων, προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο τους και προσευχόμαστε για τους ανθρώπους.

Προσευχόμαστε ακόμα περισσότερο εμείς για αυτούς που τους έχει καταβάλει ο πόνος, η λύπη και η στεναχώρια .

Ζητούμε το έλεος του Θεού, να βρεθεί όπως ακούγεται πως έχει ήδη βρεθεί  το εμβόλιο, και να δοθεί στους ανθρώπους έτσι ώστε να βρει ο κάθε άνθρωπος υγεία του και από κει και πέρα να προσπαθήσουμε να επανέλθουμε σε μία κατάσταση όσο γίνεται καλύτερη.

Όπως ήμασταν πριν και ακόμη καλύτερα

Μήνυμα προς τον κόσμο

Θα πω κάτι μέσα από το Ευαγγέλιο ” Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία”.

Έτσι είπε ο Χριστός. Να κρατήσουμε την ειρήνη μας, να κρατήσουμε τη γαλήνη μας. Να κάνουμε την υπομονή μας, να δείξουμε την εμπιστοσύνη μας στον ίδιο τον Θεό.

Μέσα από αυτή την δοκιμασία πραγματικά δοκιμάζεται η πίστη μας, αλλά δοκιμάζεται από μας τους ίδιους και αν πραγματικά πιστεύουμε στον ίδιο το Θεό, και από κει και πέρα να μην προκαλούμε τον Θεό αλλά να ζητούμε το έλεος Του για να έρθει κοντά μας.

Όσο δεν παρακαλούμε τον Θεό να έρθει το έλεος ΤΟΥ επάνω μας, τόσο περισσότερο θα περνούμε ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία.

Ο Θεός μας δίνει την υπομονή ας δώσει τη φώτιση στους ειδικούς να βρουν τα φάρμακα και ότι χρειάζεται για την ανθρωπότητα για να έχουμε μία ζωή όσο το δυνατόν υγιή και να προσπαθήσουμε στα χρόνια που ζούμε σε αυτόν τον κόσμο να πορευόμαστε με γαλήνη, με ηρεμία και το βλέμμα μας και η σκέψη μας πάντα προς το Χριστό, ελπίζοντας σε Αυτόν.

Η ελπίδα μας είναι ο Χριστός, πότε δεν έχει χαθεί η ελπίδα, ελπίζουμε στο Χριστό μας, είναι η μόνη μας ελπίδα να δώσει φως σε μας να βλέπουμε τα λάθη μας, να δώσει φως τους γιατρούς να βλέπουν και αυτοί τους ανθρώπους.

Να δώσει δύναμη πάνω από όλα και στους νοσηλευτές μας που τη χρειάζονται αυτές τις δύσκολες ώρες που περνούμε, και από κει και πέρα όλοι μαζί ενωμένοι να δώσουμε τον αγώνα μας να ξεπεράσουμε και αυτό τον κίνδυνο.

Γιατί σαν άνθρωποι είμαστε ασθενικοί και αδύναμοι αλλά όταν ενωνόμαστε γινόμαστε ένα, τότε γινόμαστε μια μεγάλη δύναμη που μπορούμε να ξεπεράσουμε την κάθε δυσκολία.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΤΟ “ΠΤΗΝΟΝ ΤΟΥ ΑΘΩ”

 

Λόγω των συχνών μετακινήσεων του έκαιγε την καλύβα του για να συνηθίσει στην πλήρη ακτημοσύνη. Γι αυτό το λόγο ονομάσθηκε Καυσοκαλύβης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 1365 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.Σύμφωνα με τη διήγηση του γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη (1846-1926) η Παναγία έδωσε στον Άγιο Μάξιμο Καυσοκαλυβίτη και τη χάρη να ίπταται.Ο Γέρων Δανιήλ έλεγε: «Μας εδιηγούντο οι Γεροντάδες μας ότι ο Άγιος Μάξιμος ησκείτο στη Μεγίστη Λαύρα. Παρακαλούσε συνεχώς την Παναγία να του δώσει την «καρδιακή προσευχή». Να τον φωτίσει, δηλαδή, να προσεύχεται με την καρδιακή, τη νοερά προσευχήν.

Η Παναγία εισήκουσε τις προσευχές του και του έδωσε την εντολή να πάει στην κορυφή του Αθωνος, λέγοντάς του συγχρόνως: «Ελα κι εκεί θα σου αποκαλύψω το αιτούμενον»! Ο πατήρ Μάξιμος μια και δυο πήρε το μπαστουνάκι του και ξεκίνησε. Βάδιζε, βάδιζε ώρες ολόκληρες, έξι, επτά, οκτώ, 10 ώρες! Με το ένα χέρι κρατούσε το ραβδάκι και με το άλλο τραβούσε το κομποσχοίνι του. Κάποτε έφθασε στην κορυφή.Γονάτισε αμέσως κι άρχισε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία μας. Έμεινε γονατιστός, προσευχόμενος τρία μερόνυκτα! Κάποια στιγμήν ο Γέροντας αισθάνθηκε μίαν άρρητη ευωδία και συγχρόνως είδε άπλετο φως να τον κατακλύζει”. Η παράδοση θέλει την Παναγία να του δίνει την ιδιαίτερη χάρη να ίπταται! Μάλιστα, γι’ αυτό τον ονομάζουν το «πτηνόν του Αθω»! Συγκεκριμένα, στους Χαιρετισμούς των Αγιορειτών Αγίων διαβάζουμε: «Χαίροις, Μάξιμε πάτερ, αετέ υψιβάμον»!»

Γεννήθηκε στη Λάμψακο κατά τον 14ο αιώνα από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι τον αφιέρωσαν στον ναό της Θεοτόκου. Όταν ήταν 17 ετών οι γονείς θέλησαν να τον παντρέψουν, αλλά ο όσιος έφυγε για το όρος Γάνου στη Θράκη, επί της Προποντίδος, και έγινε υποτακτικός κοντά στον ασκητή Μάρκο παίρνοντας το όνομα Μάξιμος. Όταν ο γέροντάς του κοιμήθηκε, ο όσιος Μάξιμος πήγε στο Παπίκειο όρος (το όρος Ρίλα της Βουλγαρίας) και λίγο αργότερα στο ναό της Οδηγήτριας στην Κωνσταντινούπολη, ανυπόδυτος, μ’ ένα τρίχινο ένδυμα υποκρινόμενος τον σαλό. Τον κάλεσε τότε ο βασιλιάς Ανδρόνικος στα ανάκτορα και συνομίλησαν, θαυμάζοντας τη σοφία του, αν και ο όσιος ήταν αγράμματος. Ο όσιος συχνά έβλεπε τον Πατριάρχη Αθανάσιο, μιας και κατοικούσε στο προαύλιο του ναού της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Κάθε νύχτα αγρυπνούσε, έκανε νηστείες και έκλαιγε, ενώ την ημέρα παρίστανε τον σαλό. Μετά από καιρό πήγε στη Θεσσαλονίκη, στο ναό του Αγίου Δημήτριου, για να βρεθεί έπειτα στη Λαύρα του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη στο Άγιον Όρος. Εκεί, αν και ζούσε στο κοινόβιο, δεν είχε δικό του κελλί, αλλά αναπαυόταν στα στασίδια των παρεκκλησιών. Κάποτε, Κυριακή των Αγίων Πατέρων, του φανερώθηκε η Θεοτόκος κρατώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό στην αγκαλιά της λέγοντας: «Ακολουθεί μοι πιστότατε Μάξιμε και ανάβα εις Άθωνα διά να λάβης την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπως επιθυμείς» Τρεις φορές είδε αυτό το όραμα ο όσιος και μετά από μία εβδομάδα ανέβηκε στον Άθωνα μαζί με άλλους μοναχούς. Εκεί, επί τρία μερόνυχτα ο όσιος προσευχόταν. Εμφανίστηκε ξανά η Θεοτόκος ως βασίλισσα συνοδευομένη από λαμπρούς νέους, κρατώντας στην αγκαλιά της τον Κύριο Ιησού Χριστό λέγοντάς του: «Λάβε χάρι κατά δαιμόνων ο σεπτός αθλοφόρος και κατοίκησε εις τους πρόποδας του Άθω». Τούτο είναι θέλημα του Υιού μου ν’ ανέβης εις ύψος αρετής και να γίνης διδάσκαλος πολλών να σωθούν». Οι μοναχοί νόμιζαν ότι ήταν τρελός διότι έχτιζε αχυροκαλύβες και τις έκαιγε, γι’αυτό τον ονόμασαν Καυσοκαλύβη. Δεν απέκτησε καλύβη, ούτε εργαλεία ούτε τρόφιμα, ούτε ιμάτια. Ήταν ανυπόδητος, μονοχίτων και περιφερόμενος. Όταν κάποτε ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης βρέθηκε στο Άγιον Όρος ζήτησε να του φέρουν τον όσιο Μάξιμο. Αφού συνομίλησαν, ο άγιος Γρηγόριος τον παρακάλεσε να μείνει σε έναν τόπο για την ωφέλεια των μοναχών. Έκανε υπακοή και με χόρτα έχτισε καλύβη, έσκαψε μάλιστα και τον τάφο του. Προγνώρισε τον θάνατό του και ποίοι θα παρευρεθούν στην κηδεία του, τους οποίους ανέφερε ονομαστικά. Την 13η Ιανουαρίου του 1365 εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 95 ετών.

Ο Γέρων Δανιήλ έλεγε: «Μας εδιηγούντο οι Γεροντάδες μας ότι ο Άγιος Μάξιμος ησκείτο στη Μεγίστη Λαύρα. Παρακαλούσε συνεχώς την Παναγία να του δώσει την «καρδιακή προσευχή». Να τον φωτίσει, δηλαδή, να προσεύχεται με την καρδιακή, τη νοερά προσευχήν.Η Παναγία εισήκουσε τις προσευχές του και του έδωσε την εντολή να πάει στην κορυφή του Αθωνος, λέγοντάς του συγχρόνως: «Ελα κι εκεί θα σου αποκαλύψω το αιτούμενον»! . Η παράδοση θέλει την Παναγία να του δίνει την ιδιαίτερη χάρη να ίπταται! Μάλιστα, γι’ αυτό τον ονομάζουν το «πτηνόν του Αθω»! Συγκεκριμένα, στους Χαιρετισμούς των Αγιορειτών Αγίων διαβάζουμε: «Χαίροις, Μάξιμε πάτερ, αετέ υψιβάμον»!»

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και οι πρόσφυγες μοναχοί

 

[Γράφει ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, Αγίου Όρους, Ιερομόναχος Στέφανος για την φυγή από το Μοναστήρι μετά την μάχη της Κασσάνδρας μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων και τους Τούρκους (30 Οκτωβρίου 1821)]:1

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ: «…έπεσεν η Κασσάνδρα [Χαλκιδικής], αιχμαλωτίσθησαν όλοι από τους Αγαρηνούς, οι οποίοι απειλούσαν και το Άγιον Όρος να αιχμαλωτίσουν. Βλέποντες οι πατέρες την ορμήν των Τούρκων, εσήκωσαν τα κειμήλια των και έφυγον εις το Ρωμαίικο.

Απ’ αυτούς που ανεχώρησαν ήμουν και εγώ ο ταπεινός με τα ιερά μας κειμήλια και με όσους πατέρας ηθέλησαν να έλθουν μόνοι των… όθεν αναχωρήσαμεν από το Μοναστήρι εις τας 23 Φεβρουαρίου 1821 [μάλλον 1822]· την νύκτα, όπου εμπαρκάραμεν, εσηκώθη μεγάλη φουρτούνα… εκινήσαμε λοιπόν και όπου μας επήγαινε η θάλασσα. Εφθάσαμε το βράδυ εις την Αμουλιανή (2) και αράξαμεν. Εκεί ήλθον όλα τα καΐκια των κλεπτών [πειρατών], πλην δεν εσυγχώρησεν ο Θεός να μας πειράξουν.

Το πρωί εσηκώθημεν -επειδή έγινε καλωσύνη εις τον καιρόν- και αρμενίζαμε για να περάσωμεν και πάλιν από το Μοναστήρι, διά να πάρωμεν μερικά πράγματα που μας έμειναν και τους επτά πατέρας. Όμως ευρέθη ένα καράβι ψαριανό και μας εκυνήγησε να μας πιάση· έριξε και τέσσερις κανονιές κατεπάνω μας, όμως εφύγαμεν εις τον λιμένα της Συκιάς και δεν μας έφθασεν.

Αρμενίζοντας, λοιπόν, εις το πέλαγος, απαντήσαμεν πολλούς κινδύνους από κακούς ανθρώπους ομοπίστους μας, πλην ο Άγιος Θεός μας ηλευθέρωσεν από όλα. Τέλος, επλεύσαμεν εις την νήσον καλουμένην Πόρον.

Εκεί μας εδέχθηκαν οι χριστιανοί, όμως εις τας αρχάς επάσχισαν μερικοί κακοποιοί να μας κακοποιήσουν, όμως δεν μας άφησεν ο Τίμιος Πρόδρομος. Μάλιστα ένας κακοποιός άρπαγας ήλθε και μας εζήτησε να του δώσωμεν ασήμι, ν’ ασημώση τις πιστόλες του, και αν δεν του δώσωμεν, έχει να έλθη την νύκτα να μας κάμη πολλά κακά. Όθεν βλέποντες τα δύο «στενά», του έδωσα ένα καντήλι 80 δράμια, και αυτήν την κρίσιν ας την κάμη ο Τίμιος Πρόδρομος.

Λοιπόν, απερνώντας ολίγες ήμερες, απέθανεν εκείνος ο ταλαίπωρος, όπου επήρε το ασήμι με μίαν δυσεντερίαν. Τότε ελάλησα εις τον αδελφόν του, όπου ήτο καλώτατος άνθρωπος και του είπα όλα τα τρέχοντα· εκείνος έμεινε περίλυπος και λέγει μοι: «Βέβαια ο Τίμιος Πρόδρομος τον εθανάτωσεν…».

Τρέχει δρομαίος εις το σπίτι του αδελφού του· εξετάζει αν αληθεύη αυτό το πράγμα και τέλος ευρήκεν όλο το ασήμι και μας το έφεραν με μαύρα δάκρυα εις τα ομμάτιά τους…

Άλλος ένας, πρώτος καπετάνιος του Πόρου, μας επήρε τα κουπιά της βάρκας με το ζορμπαλήκι(3) του και πηγαίνοντας με το καΐκι του εις την Πιάδα, εμάλωσαν αναμεταξύ των και ρίχνοντες τις πιστόλες τους, ένα μολύβι(4) εκτύπησε σ’ ένα κουπί από τα ιδικά μας και το τρύπησε και από το κουπί επέρασε και ελάβωσε τον πρώτον καπετάνιον εις το μηρόν.

Αυτός τότε εγύρισεν εις τον Πόρον και μας έδωσεν τα κουπιά οπίσω και μετενόησεν. Επήρε και το λείψανο του Τιμίου Προδρόμου και έκαμε δύο φορές αγιασμούς, πλην δεν ιατρεύθηκε, αλλά απέθανε με όλον όπου η πληγή του δεν ήτο θανατηφόρος.

Η λειψανοθήκη με την θαυματουργό Αγία Δεξιά του αγίου Ιωάννου Προδρόμου ιερό θησαύρισμα της Ιεράς Μονής Διονυσίου, Αγίου Όρους.

Αυτά λοιπόν εκηρύχθησαν εις τον κόσμον και έγιναν γνωστά τοις πάσιν.

Τι το εντεύθεν; Εκείνοι οι κακοποιοί, όπου ετοιμάζονταν να έλθουν την νύκτα να μας πατήσουν και να μας πάρουν τα πράγματά μας, αυτοί έγιναν ύστερον προστάται μας.

Μάλιστα έστειλε και η Βουλή καράβι και γράμμα εις τους προεστούς του Πόρου να μας μπαρκάρουν, να μας στείλουν εις Κόρινθον, όπου την είχαν τότε παρμένην από τους Τούρκους· πλην δεν μας άφησαν οι Ποριώται με κανέναν τρόπον και αυτό ήτο θαύμα του Τιμίου Προδρόμου, επειδή, αν μας άφηναν, βέβαια θα εχάναμε τους θησαυρούς του Μοναστηρίου, επειδή και μετ’ ολίγον καιρόν, επήραν οι Τούρκοι πάλιν το κάστρον της Κορίνθου.

Οι Ποριώται αυτό το καλό μας έκαμαν και ο Τίμιος Πρόδρομος τους έκαμε πολλάς χάριτας· από τας πολλάς μίαν σας λέγω:

Επί επτά χρόνους είχαν την πληγήν της ακρίδος και τους αφάνιζαν όλα τους τα υποστατικά. Και όχι μόνο κανένα πράσινο φύλλο δεν τους άφηναν, αλλά και τις φλούδες των δένδρων από τις λεμονιές έτρωγαν.

Αφού εμείς εκάναμεν την λιτανείαν και αγιασμούς με την πάντιμον Δεξιάν του Προδρόμου, έγινεν άφαντος η ακρίδα και επαρηγορήθησαν οι άνθρωποι και άρχισαν να μαζώνουν καρπόν από τα υποστατικά τους.

Τότε δη, τότε, και εις τους ασθενείς άλλον ιατρόν δεν είχαν ειμή τον Τίμιον Πρόδρομον. Από τας πολλάς ευεργεσίας όπου απελάμβαναν από τον Τίμιον Πρόδρομον, ηθέλησαν να μας δώσουν το Μοναστήριόν τους της Ζωοδόχου Πηγής, όπου έχουν εις τον τόπον τους.

Πράγματι μας το έδωσαν και εκατοικήσαμεν εκεί και εζούσαμεν με αυτάρκειαν εις τα σωματικά. Πλην, μετά την πυρπόληση της νήσου Ψαρών, εφοβήθημεν και αναχωρήσαμεν εις τα Επτάνησα, εις νήσον Ζάκυνθον. Εκεί μας εδέχθησαν οι χριστιανοί φιλοφρόνως και εκαθίσαμεν κατά πάντα ευχαριστημένοι και ήσυχοι χρόνους τέσσαρες. […]

1. Από τον κώδικα 627 της μονής, χρονικό του μοναστηρίου από το 1733-1833.

2. Μικρό νησί με φυσικό λιμάνι στο βάθος του Σιγγιτικού κόλπου.

3. Έκφρασις της εποχής, ερμηνεύεται «με το θέλημά του».

4. Εννοεί μία σφαίρα από μολύβι.

Από το βιβλίο του Μοναχού Λάζαρου Διονυσιάτη, “Διονυσιάτικαι διηγήσεις”, Άγιον Όρος/ pemptousia.gr

ΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ 2021

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΚΟΠΗ ΟΛΙΓΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΛΟΓΩ ΕΟΡΤΩΝ,ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΘΑ ΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΗ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ 2021,ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΓΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΣ.

ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ,ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠ'ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΚΑΘΕ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ.

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 2021

ΕΚ ΤΟΥ Δ.Σ.