 |
| Αναστάσιμη φωτοχυσία στο Κυριακό της Ι.Σκήτης Καυσοκαλυβίων |
Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου στην Romfea.gr
Τό Πάσχα εἶναι ἡ θύρα, ἀνοιχτή κάθε χρόνο, πού ὁδηγεῖ στήν ὑπέρλαμπρη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Εἶναι ἡ πρόγευση τῆς αἰώνιας καί ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πού περιμένει ὅσους, ἀφοῦ συσταυρώθηκαν μέ τόν Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του.
Σέ συνθῆκες κατάνυξης, καί μακρυά ἀπό κοσμικότητες καί πυροτεχνήματα ἑορτάζεται τό Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος.
Ὁλονύκτιες ἀκολουθίες, βυζαντινοί ὕμνοι, ἐπιβλητικές λιτανεῖες, μελωδικές κωδωνοκρουσίες, δημιουργοῦν στά ἱερά ἁγιορειτικά καθιδρύματα, ἀνεπανάληπτες πνευματικές στιγμές, συνεγείροντας τίς ψυχές τόσο τῶν μοναχῶν ὅσο καί τῶν πολυάριθμων προσκυνητῶν.
Γι᾿ αὐτό, ὅσοι βρέθηκαν Πάσχα στόν Ἄθωνα, δηλώνουν ὅτι πρόκειται περί ἀξέχαστης ἐμπειρίας.
Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος δέ σημαίνει μιά ἁπλή θρησκευτική τελετουργία. Σημαίνει συμπύκνωση καί συγκεφαλαίωση ὅλου τοῦ χρόνου καί σύνολης τῆς ζωῆς τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Τό Πάσχα, ἡ «ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων», ἀποτελεῖ τήν κορύφωση τῆς κατάνυξης καί τῆς μεγαλοπρέπειας στό ἁγιορειτικό λειτουργικό τυπικό.
Ὁ καθένας πού, ἔστω καί γιά μία μόνο φορά, ἔζησε αὐτή τή νύχτα «τήν σωτήριο, τήν φωταυγῆ καί λαμπροφόρο», καί πού γεύτηκε ἐκείνη τήν μοναδική χαρά, γνωρίζει ὅτι τό Πάσχα εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μία ἑορτή· πολύ πέρα ἀπό μία ἐτήσια ἀνάμνηση ἑνός ἱεροῦ γεγονότος πού πέρασε.
Τό Πάσχα μᾶς εἰσάγει σ᾿ ἕναν ἄλλο αἰώνα, σέ μία νέα διάσταση πού προαναγγέλει τόν ἀναμενόμενο κόσμο· Βασιλεία πού εἶναι ἤδη παροῦσα, μυστικά καί ὀντολογικά ἀνάμεσά μας:
Ὦ Πάσχα τό μέγα καί ἱερώτατον, Χριστέ. Ὦ Σοφία καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον Σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Σου (Ἀναστάσιμος Κανόνας στόν Ὄρθρο).
Μία ξεχωριστή εὐωδία κατακλύζει τούς προσκυνητές ἀπό τά φύλλα τῆς δάφνης –σύμβολο τῆς νίκης– πού εἶχαν σκορπιστεῖ τό πρωΐ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τήν ὥρα πού ψάλλονταν ὁ ὕμνος «Ἀνάστα ὁ Θεός κρίνων τήν γῆν».
Ὁ ἀθωνικός ναός ἀστράπτει, φαιδρυνόμενος ἀπό τό φῶς τῶν πασχαλινῶν λαμπάδων ἀλλά καί τῶν κεριῶν τοῦ χοροῦ καί τῶν πολυελέων, πού οἱ ἐκκλησιαστικοί ἔχουν κινήσει ρυθμικά, δίνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τόν δοξαστικό τόνο τῆς ἡμέρας.
Ἐκπέμπουν ψηλά ὡς τόν τρούλο καί τούς κατάγραφους τοίχους τήν κινούμενη φωτοχυσία, καταυγάζοντας τίς αὐστηρές ἀσκητικές μορφές τῶν ἱστορημένων ἁγίων, προσδίδοντας μία ὡραιότητα πέραν τοῦ κόσμου τούτου καί ἐξιδανικεύοντας τόν τόπο καί τόν χρόνο.
Ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ὁλονύκτια, μπροστά στά καθολικά τῶν Μονῶν ἤ τά κυριακά τῶν Σκητῶν ὅπου τήν ἴδια ὥρα ἠχοῦν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες.
Καί τί καμπάνες! Περισσότερες ἀπό χίλιες, φτιαγμένες ἀπό τά καλύτερα ὑλικά, μέ τήν μεγαλύτερη ἀπ᾿ αὐτές στήν μονή Ἁγίου Παντελεήμονος νά ζυγίζει δώδεκα τόνους καί ὁ ἦχος της ν᾿ ἀκούγεται ὥς τίς Βόρειες Σποράδες!
Ὁ ἡγούμενος, οἱ ἱερεῖς καί οἱ λοιποί μοναχοί, κρατώντας ἀναμμένες λαμπάδες περιέρχονται τό ναό καί τά παρεκκλήσια, τίς σειρές τά στασίδια, ἀπευθύνοντας ὁ ἕνας στόν ἄλλον τό Χριστός Ἀνέστη.
Τά πρόσωπά τους λάμπουν καθώς ἀπαντοῦν Ἀληθῶς Ἀνέστη, μέ δυνατή φωνή, βέβαιοι γιά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στό θάνατο, τόν θρίαμβο τοῦ φωτός πάνω στό σκοτάδι.
Μέ τήν χαραυγή, ἡ θεία Λειτουργία ὁλοκληρώνεται, ὁπότε μοναχοί καί προσκυνητές παρακάθονται στήν τράπεζα γιά τό πασχαλινό τραπέζι, πού ἀποτελεῖται ἀπό ψαρόσουπα καί ψάρι, συνήθως ροφό, μιά πού στό Ἅγιον Ὄρος δέν κρεωφαγοῦμε.
Οἱ ἐκδηλώσεις τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας κορυφώνονται τήν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα μέ τίς λιτανεῖες, καθώς ὅλες οἱ ἀθωνικές μονές ἔχουν τυπικό νά λιτανεύουν τίς θαυματουργές τους εἰκόνες τῆς Θεοτόκου, τήν Δευτέρα ἤ τήν Τρίτη ἤ ἄλλη μέρα ἕως τοῦ Σαββάτου τῆς Διακαινησίμου, κάνοντας ἁγιασμούς στούς κήπους καί στήν εὐρύτερη περιοχή τους.
Τό Πάσχα πανηγυρίζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· «θανάτου τήν νέκρωσιν, Ἄδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν...», ὅπως ψάλλουμε στόν ἀναστάσιμο Ὄρθρο. Καί αὐτή ἡ «ἄλλη βιοτή», ἡ νέα ζωή πού πρίν δύο χιλιάδες χρόνια «ἀνέτειλεν ἐκ τοῦ τάφου», προσφέρθηκε σ᾿ ὅλους μας.
Ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στόν ἀναστημένο Χριστό, λάβαμε τό δῶρο αὐτῆς τῆς νέας ζωῆς καθώς καί τήν δύναμη νά τήν ἀποδεχθοῦμε καί νά ζήσουμε διά μέσου της.
Λάβαμε τήν δύναμη νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε δυσχερῆ κατάσταση αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὅπως ἡ ὑγειονομική κρίση κατά τήν παρούσα πανδημία, ἀκόμα καί αὐτόν τόν ἴδιο τόν θάνατο· μιά πού μέ τό δικό του σταυρικό θάνατο ὁ Χριστός, ἄλλαξε τήν φύση ἀκριβῶς τοῦ θανάτου.
Τόν ἔκανε πέρασμα-διάβαση-«Πάσχα» στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μεταμορφώνοντας τήν δραματικότερη καί τραγικότερη στιγμή τοῦ ἀνθρώπου σέ αἰώνιο θρίαμβο.
Μέ τό «θανάτῳ θάνατον πατήσας», ὁ Χριστός μᾶς ἔκανε μετόχους τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Τό Πάσχα εἶναι ἡ θύρα, ἀνοιχτή κάθε χρόνο, πού ὁδηγεῖ στήν ὑπέρλαμπρη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Εἶναι ἡ πρόγευση τῆς αἰώνιας καί ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πού περιμένει ἐκείνους τῶν ὁποίων ἡ ψυχή ἔχει νεκρωθεῖ ἀπό τά πάθη, καί ἀφοῦ συσταυρώθηκαν μέ τόν Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του.
Μηνύματα ἀπό τό Πάσχα: Ἡ ἀγάπη καί εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπο.
Χριστός Ἀνέστη! Τίποτε δέν εἶναι τό ἴδιο μετά τήν Ἀνάσταση. Τήν Ἀνάσταση, πού βιώνεται ὡς γεγονός τοῦ παρόντος χρόνου μέσα στήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τό Πάσχα εἶναι ἡ θύρα, ἀνοιχτή κάθε χρόνο, πού ὁδηγεῖ στήν ὑπέρλαμπρη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Εἶναι ἡ πρόγευση τῆς αἰώνιας καί ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πού περιμένει ὅσους, ἀφοῦ συσταυρώθηκαν μέ τόν Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του.
Σέ συνθῆκες κατάνυξης, καί μακρυά ἀπό κοσμικότητες καί πυροτεχνήματα ἑορτάζεται τό Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος.
Ὁλονύκτιες ἀκολουθίες, βυζαντινοί ὕμνοι, ἐπιβλητικές λιτανεῖες, μελωδικές κωδωνοκρουσίες, δημιουργοῦν στά ἱερά ἁγιορειτικά καθιδρύματα, ἀνεπανάληπτες πνευματικές στιγμές, συνεγείροντας τίς ψυχές τόσο τῶν μοναχῶν ὅσο καί τῶν πολυάριθμων προσκυνητῶν.
Γι᾿ αὐτό, ὅσοι βρέθηκαν Πάσχα στόν Ἄθωνα, δηλώνουν ὅτι πρόκειται περί ἀξέχαστης ἐμπειρίας.
Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος δέ σημαίνει μιά ἁπλή θρησκευτική τελετουργία. Σημαίνει συμπύκνωση καί συγκεφαλαίωση ὅλου τοῦ χρόνου καί σύνολης τῆς ζωῆς τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Τό Πάσχα, ἡ «ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων», ἀποτελεῖ τήν κορύφωση τῆς κατάνυξης καί τῆς μεγαλοπρέπειας στό ἁγιορειτικό λειτουργικό τυπικό.
Ὁ καθένας πού, ἔστω καί γιά μία μόνο φορά, ἔζησε αὐτή τή νύχτα «τήν σωτήριο, τήν φωταυγῆ καί λαμπροφόρο», καί πού γεύτηκε ἐκείνη τήν μοναδική χαρά, γνωρίζει ὅτι τό Πάσχα εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μία ἑορτή· πολύ πέρα ἀπό μία ἐτήσια ἀνάμνηση ἑνός ἱεροῦ γεγονότος πού πέρασε.
Τό Πάσχα μᾶς εἰσάγει σ᾿ ἕναν ἄλλο αἰώνα, σέ μία νέα διάσταση πού προαναγγέλει τόν ἀναμενόμενο κόσμο· Βασιλεία πού εἶναι ἤδη παροῦσα, μυστικά καί ὀντολογικά ἀνάμεσά μας:
Ὦ Πάσχα τό μέγα καί ἱερώτατον, Χριστέ. Ὦ Σοφία καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον Σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Σου (Ἀναστάσιμος Κανόνας στόν Ὄρθρο).
Μία ξεχωριστή εὐωδία κατακλύζει τούς προσκυνητές ἀπό τά φύλλα τῆς δάφνης –σύμβολο τῆς νίκης– πού εἶχαν σκορπιστεῖ τό πρωΐ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τήν ὥρα πού ψάλλονταν ὁ ὕμνος «Ἀνάστα ὁ Θεός κρίνων τήν γῆν».
Ὁ ἀθωνικός ναός ἀστράπτει, φαιδρυνόμενος ἀπό τό φῶς τῶν πασχαλινῶν λαμπάδων ἀλλά καί τῶν κεριῶν τοῦ χοροῦ καί τῶν πολυελέων, πού οἱ ἐκκλησιαστικοί ἔχουν κινήσει ρυθμικά, δίνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τόν δοξαστικό τόνο τῆς ἡμέρας.
Ἐκπέμπουν ψηλά ὡς τόν τρούλο καί τούς κατάγραφους τοίχους τήν κινούμενη φωτοχυσία, καταυγάζοντας τίς αὐστηρές ἀσκητικές μορφές τῶν ἱστορημένων ἁγίων, προσδίδοντας μία ὡραιότητα πέραν τοῦ κόσμου τούτου καί ἐξιδανικεύοντας τόν τόπο καί τόν χρόνο.
Ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ὁλονύκτια, μπροστά στά καθολικά τῶν Μονῶν ἤ τά κυριακά τῶν Σκητῶν ὅπου τήν ἴδια ὥρα ἠχοῦν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες.
Καί τί καμπάνες! Περισσότερες ἀπό χίλιες, φτιαγμένες ἀπό τά καλύτερα ὑλικά, μέ τήν μεγαλύτερη ἀπ᾿ αὐτές στήν μονή Ἁγίου Παντελεήμονος νά ζυγίζει δώδεκα τόνους καί ὁ ἦχος της ν᾿ ἀκούγεται ὥς τίς Βόρειες Σποράδες!
Ὁ ἡγούμενος, οἱ ἱερεῖς καί οἱ λοιποί μοναχοί, κρατώντας ἀναμμένες λαμπάδες περιέρχονται τό ναό καί τά παρεκκλήσια, τίς σειρές τά στασίδια, ἀπευθύνοντας ὁ ἕνας στόν ἄλλον τό Χριστός Ἀνέστη.
Τά πρόσωπά τους λάμπουν καθώς ἀπαντοῦν Ἀληθῶς Ἀνέστη, μέ δυνατή φωνή, βέβαιοι γιά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στό θάνατο, τόν θρίαμβο τοῦ φωτός πάνω στό σκοτάδι.
Μέ τήν χαραυγή, ἡ θεία Λειτουργία ὁλοκληρώνεται, ὁπότε μοναχοί καί προσκυνητές παρακάθονται στήν τράπεζα γιά τό πασχαλινό τραπέζι, πού ἀποτελεῖται ἀπό ψαρόσουπα καί ψάρι, συνήθως ροφό, μιά πού στό Ἅγιον Ὄρος δέν κρεωφαγοῦμε.
Οἱ ἐκδηλώσεις τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας κορυφώνονται τήν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα μέ τίς λιτανεῖες, καθώς ὅλες οἱ ἀθωνικές μονές ἔχουν τυπικό νά λιτανεύουν τίς θαυματουργές τους εἰκόνες τῆς Θεοτόκου, τήν Δευτέρα ἤ τήν Τρίτη ἤ ἄλλη μέρα ἕως τοῦ Σαββάτου τῆς Διακαινησίμου, κάνοντας ἁγιασμούς στούς κήπους καί στήν εὐρύτερη περιοχή τους.
Τό Πάσχα πανηγυρίζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· «θανάτου τήν νέκρωσιν, Ἄδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν...», ὅπως ψάλλουμε στόν ἀναστάσιμο Ὄρθρο. Καί αὐτή ἡ «ἄλλη βιοτή», ἡ νέα ζωή πού πρίν δύο χιλιάδες χρόνια «ἀνέτειλεν ἐκ τοῦ τάφου», προσφέρθηκε σ᾿ ὅλους μας.
Ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στόν ἀναστημένο Χριστό, λάβαμε τό δῶρο αὐτῆς τῆς νέας ζωῆς καθώς καί τήν δύναμη νά τήν ἀποδεχθοῦμε καί νά ζήσουμε διά μέσου της.
Λάβαμε τήν δύναμη νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε δυσχερῆ κατάσταση αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὅπως ἡ ὑγειονομική κρίση κατά τήν παρούσα πανδημία, ἀκόμα καί αὐτόν τόν ἴδιο τόν θάνατο· μιά πού μέ τό δικό του σταυρικό θάνατο ὁ Χριστός, ἄλλαξε τήν φύση ἀκριβῶς τοῦ θανάτου.
Τόν ἔκανε πέρασμα-διάβαση-«Πάσχα» στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μεταμορφώνοντας τήν δραματικότερη καί τραγικότερη στιγμή τοῦ ἀνθρώπου σέ αἰώνιο θρίαμβο.
Μέ τό «θανάτῳ θάνατον πατήσας», ὁ Χριστός μᾶς ἔκανε μετόχους τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Τό Πάσχα εἶναι ἡ θύρα, ἀνοιχτή κάθε χρόνο, πού ὁδηγεῖ στήν ὑπέρλαμπρη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Εἶναι ἡ πρόγευση τῆς αἰώνιας καί ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πού περιμένει ἐκείνους τῶν ὁποίων ἡ ψυχή ἔχει νεκρωθεῖ ἀπό τά πάθη, καί ἀφοῦ συσταυρώθηκαν μέ τόν Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του.
Μηνύματα ἀπό τό Πάσχα: Ἡ ἀγάπη καί εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπο.
Χριστός Ἀνέστη! Τίποτε δέν εἶναι τό ἴδιο μετά τήν Ἀνάσταση. Τήν Ἀνάσταση, πού βιώνεται ὡς γεγονός τοῦ παρόντος χρόνου μέσα στήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου