''Aκούγονται τα βήματα του αντιχρίστου...''~ γερ. Αυγουστίνος Αγιοβασιλειάτης

''Άλλο να πιστεύεις στον Θεό, και άλλο να Τον γνωρίζεις..."
~ Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Άγιον Όρος, αρχές Ιουνίου του 2016, σκήτη Αγίου Βασιλείου, μέρος ευλογημένο, ονομαστοί ασκητές της Ορθοδοξίας μόνασαν εδώ, μεταξύ των οποίων ο Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι...

Ασκηταριό ποτισμένο από τα πνευματικά παλέσματα του Οσίου γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, και της συνοδείας τού, του επί 40 χρόνια αχώριστου συνασκητού και αγιασμένου γέροντα Αρσένιου...

Σήμερα ελάχιστοι προσκυνητές φτάνουν εδώ, δεν βολεύει βρε αδερφέ το μέρος, ανάβαση πολύ, σκληρή και κοπιαστική, Αθωνίτες Πατέρες, ''άγνωστοι'' στα σάιτ του διαδικτύου, στα φώτα των θεολογικών συνεδρίων, της εκκοσμίκευσης, των Ε.Σ.Π.Α., του Ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού... αλλά ίσως γνωστοί στο φως Του Χριστού.

Μορφές ασκητικές, ακραιφνούς πίστεως, αγνής θυσιαστικής αγάπης για Τον Χριστό και τον άνθρωπο... επί 40 έτη άνευ εξόδου εκ της χερσονήσου του Άθω. (...)

''Σήμερα Κυριακή δεν έχει διακόνημα, θα πάμε ''εκδρομή'' να γνωρίσουμε τούς γειτόνους μας...'' ακούστηκε η φωνή του π. Πέτρου στο ασκητικό καλύβι των Κατουνακίων, και του λόγου του φυσικά ως φιλοξενούμενος κάμποσες μέρες τώρα στην έρημο του Αγίου Όρους ο προσκυνητής δεν είχε λόγο να διαφωνήσει...

Μόνο ένα γλυκό φτερούγισμα χαράς και γλυκιάς προσμονής, για το τι μπορεί να έκρυβε αυτή η νέα εμπειρία... που έμελλε να χαραχτεί βαθιά μέσα στην μνήμη της καρδιάς του.

Ο υποτακτικός σοβαρός, και λιγομίλητος... - ''Ο γέροντας Αυγουστίνος εδώ είναι; Θα τον ρωτήσετε έχει ευλογία να τον δούμε; Ο πάτερ Πέτρος, ο νέος πείτε του, από τα Κατουνάκια...''



- ''Περάστε, θα σας δει για λίγο ο γέροντας...'' ήρθε η απόκριση μετά από την ολιγόλεπτη αναμονή.

Μορφή Ασκητική, γλυκιά αλλά ταυτόχρονα και αυστηρή! Μα τι συνδυασμός ήταν τώρα ετούτος! Δεν μπορούσε να τον συλλάβει ο νους του... Το ''σακάκι'' εκείνο πάλι... ίδιο ακριβώς με το γνωστό μαύρο δερμάτινο του γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη!

Ντράπηκε να ρωτήσει αν ήταν το ίδιο, αλλά και κάτι μέσα του, του έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να κάνει την ερώτηση...

Πήραν την ευχή από τον γέροντα, και η κουβέντα ξεκίνησε.. ο νέος κάτοικος των Κατουνακίων, της ερήμου του Αγίου Όρους, συναντούσε τον παλαιό...

Παρακολουθούσε καθηλωμένος την συζήτηση, μια κυριολεκτικά εμπειρία ζωής, αφού σαν να μην ''υπήρχε'' οι δυο Αγιορείτες μιλούσαν εντελώς ελεύθερα στην δική τούς γλώσσα....

Πληροφορίες και λεπτομέρειες της εσωτερικής ζωής των μοναχών, τον έκαναν κοινωνό σε ένα άβατο μυσταγωγίας...

- ''Γέροντα πως τα βλέπετε τα πράγματα, την εποχή μας;'' Ρώτησε ο π. Πέτρος, καθώς μετά το πέρας περίπου μισής ώρας, όλα έδειχναν πως η συζήτηση βάδιζε εις τέλος...
Ακούστηκε στιβαρή και σίγουρη η φωνή του πνευματικού πατέρα...
Πράγμα που δεν έκαμε καμία αίσθηση τότε στον προσκυνητή,  και από ότι είδε ούτε στον πατέρα Πέτρο, που δεν θέλησε να δευτερολογήσει επί αυτού και έκανε αρχή να σηκωθεί από το κάθισμα του...
Ο γέροντας στράφηκε προς τον νέο εκείνο, καθώς είχε καθίσει αμίλητος, ακούνητος, δίχως να θελήσει να ''ενοχλήσει'', να προσθέσει την παραμικρή επιβάρυνση αν θέλετε....

Η Ασκητική μορφή τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια... - ''Πως σε λένε παιδί μου;''
- ''Μανώλη γέροντα''...
- ''Άκουσε να δεις Μανώλη παιδί μου, είσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο, αν παντρευτείς να βρείς γυναίκα της προσευχής, αν δεν βρείς γυναίκα της προσευχής (της ευχής), να μην παντρευτείς. Μετά ένας δρόμος υπάρχει...''

(Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο,
πάνω από την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...)
Είχε κάμποσα χρόνια τότε, δίπλα σε έναν χαρισματικό Ιερομόναχο, πνευματικό και εξομολόγο, που γνώριζε τα πάντα για εκείνον, όλες τις λεπτομέρειες που αφορούσαν την πνευματική του ζωή και τυχόν προβληματισμούς, περί γάμου και μοναχισμού...
και τέτοια λεπτή πνευματικά απάντηση όσο εκείνη, από κάποιον που τον έβλεπε πρώτη φορά στην ζωή τού και δεν γνώριζε ούτε το όνομα του, δεν είχε πάρει!
Σήμερα, 4 μόλις χρόνια μετά, και εκείνες οι δυο απαντήσεις του Γέροντα Αυγουστίνου του Αγιοβασιλιάτη, του συνεχιστή στην σκήτη του Όσιου Ιωσήφ του Ησυχαστή... Έχουν λάβει την επιβεβαίωση τούς.
Aπο την μια στην ζωή του προσκυνητή έχει εμφανιστεί γυναίκα της προσευχής, της ευχής (!) πράγμα σπάνιο στην εποχή μας, (λες και ο γέροντας γνώριζε την εμφάνιση της) και από την άλλη, μπορείς πια να το πεις, πως είχε δίκιο ο Γέροντας, εμείς δεν ''βλέπαμε'', εμείς δεν ακούγαμε πως...
Βέβαια υπάρχουν τώρα και οι αδαείς της πνευματικής ζωής, και δήθεν γνώστες εκκλησιαστικοί, ως αβίωτοι κυκλικής προσευχής, απουσίας ελλάμψεως, «Φῶς ἐκ φωτός, ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπιφανεὶς Θεός, τοῦτον λαοὶ προσκυνήσωμεν» μες το απομεσήμερο, αδυνατούν να δουν και να ακούσουν, ακόμη και όσα συντελούνται στα μάτια μας μπροστά...
Πως βλέπουμε ξεκάθαρα την προετοιμασία για τον ερχομό μίας νέας τάξης και ενός παγκόσμιου ''ηγέτη'' του ονομαζόμενου αντιχρίστου της Αποκαλύψεως του Ιωάννη.
Και μπορεί να είναι θεολόγοι πολυσπούδαστοι, και μοναχοί, και παπάδες και Δεσποτάδες τώρα αυτοί, για αυτό λέγει η Αποκάλυψη του Ιωάννη θα πλανηθούν και οι ''εκλεκτοί'', θα φαίνονται δηλαδή ως τέτοιοι στις ανάλογες θέσεις, αλλά δεν θα έχουν τις πνευματικές προϋποθέσεις να είναι όντως εκεί. Ο Θεός να φωτίζει...

Λένε τώρα πάλι οι Αγιορείτες, πως: ''Όποιος αφήνει τα κόκαλα του στην Έρημο του Αγίου Βασιλείου, αυτός έχει πράγματι ελπίδα σωτηρίας!...''
Ο Ησυχασμός υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο τμήμα της Εκκλησίας, διότι εκεί στην άσκηση της ησυχίας, βιώνετε η όραση του Ακτίστου φωτός, η εμπειρία της θεώσεως, προϋπόθεση του θεολογείν απλανώς... και διάκριση των τελείων στην πνευματική ζωή.
Ισως για αυτό να είναι ανάγκη, να ακούσουμε εκ νέου τι έχουν να μας πούν...
Αυτοί οι Ογδοήτες μοναχοί.
Σε αυτή την τελευταία γενιά των Ογδοητών μοναχών, των Εσχάτων χρόνων, ο Γέροντας Αυγουστίνος Αγιοβασιλιάτης, ζηλωτής της αγάπης του Χριστού, δεόμενος και προσευχόμενος μέχρις τέλους... Ας έχουμε την ευχή του!
''Aκούγονται τα βήματα του αντιχρίστου...''
Γέρων Αυγουστίνος Αγιοβασιλειάτης

Αληθινές ιστορίες προσκυνητών απο τον Άθωνα
Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία

Η αυτοκρατόρισσα Γελένα στην Αθωνική Πολιτεία

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΟΥ

Ο αυτοκράτορας κατέφυγε στο Άγιον Όρος «συν γυναιξί και τέκνοις», καταπατώντας τον αυστηρό κανόνα του Αβάτου σε γυναίκες.
Το Άγιον Όρος μπορεί να έκλεισε τα σύνορα στους επισκέπτες - προσκυνητές του ως μέτρο κατά του κορωνοϊού, τον 14ο αιώνα όμως, όταν η πανώλη θέριζε τις χώρες της Ευρώπης, άνοιξε τις πύλες του για υψηλούς επισκέπτες. Εν μέσω της πανδημίας, τον Αύγουστο του 1347, υποδέχθηκε τον αυτοκράτορα Στέφανο Ούρος (ή Ούρεση) Δ΄ Δουσάν. Η επίσκεψη του ισχυρού μονάρχη στην Αθωνική Πολιτεία δεν είχε μόνο προσκυνηματικό και πολιτικό χαρακτήρα. Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν να γλιτώσουν, ο ίδιος και η οικογένειά του, από τον Μαύρο Θάνατο.
Σύμφωνα με την kathimerini.gr, ο αυτοκράτορας κατέφυγε στο Άγιον Όρος «συν γυναιξί και τέκνοις». Καταπατώντας τον αυστηρό κανόνα του Αβάτου σε γυναίκες, επέλεξε τη Χερσόνησο του Άθω ως ιδανικό τόπο για την προστασία της συζύγου του Ελένης και του γιου τους Ούρεση. Η βασιλική οικογένεια, σύμφωνα με τις πηγές, διέμεινε στο Αγιον Ορος επί οκτώ μήνες. Από τον Αύγουστο του 1347 έως τον Απρίλιο του 1348, ακριβώς έναν χρόνο μετά την ανακήρυξη του Δουσάν (16 Απριλίου 1346) σε αυτοκράτορα των Σέρβων, Ελλήνων, Βουλγάρων, Βλάχων και Αλβανών.
Η πολύμηνη παραμονή του Δουσάν στο Περιβόλι της Παναγίας και, κυρίως, της συζύγου, σώζεται στις θρυλικές παραδόσεις των Αγιορειτών μοναχών. Σύμφωνα με αυτές, η πρώτη αυτοκράτειρα της Σερβίας, Ελένη, δεν πάτησε το πόδι της στο Αγιον Ορος. Εισήλθε στη Χερσόνησο μέσα σε ένα κουβούκλιο το οποίο κουβάλησαν μοναχοί, για να τη μεταφέρουν στη μονή Χιλανδαρίου, σε έναν χώρο ο οποίος είχε προετοιμαστεί ειδικά για τη διαμονή της. Καταφύγιό της κατά τη διάρκεια της απομόνωσης ήταν ο ψηλότερος πύργος της σερβικής μονής.
Την περίοδο εκείνη, ο Στέφανος Δουσάν ήταν ένας από τους ισχυρότερους μονάρχες της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οι αλλαγές στην οργάνωση της Εκκλησίας ήταν μία από τις προτεραιότητές του. Υπό τη σερβική δικαιοδοσία περιήλθε και το Αγιον Ορος. Από τον Νοέμβριο του 1345, οι Αγιορείτες μοναχοί, αποδεχόμενοι την κυριαρχία του και την εγγύηση της αυτονομίας τους, απολάμβαναν οικονομικά και άλλα προνόμια – προπάντων η Μονή Χιλανδαρίου, λίκνο της Σερβικής Εκκλησίας, που ιδρύθηκε από τον πρόγονό του, Αγιο Σάββα.

ΓΕΛΕΝΑ ( ΕΛΕΝΗ)

Κύριο έργο της Ελένης ήταν η ανακαίνιση το κελιού του Αγίου Σάββα στις Καρυές, όπου μνημονεύεται ως δεύτερη κτητόρισσά του
Μέσα στο ιστορικό αυτό πλαίσιο της αυτοκρατορίας του αλλά και του ρόλου του ως προστάτη του Χριστιανισμού, το Άγιον Ορος έγινε ο τόπος καταφυγής του από την πανώλη, που άρχιζε να εξαπλώνεται στα Βαλκάνια και να μαστίζει τη Σερβία. Την επίσκεψη του Δουσάν και της συζύγου του Ελένης εις το Αγιον Ορος μνημονεύουν ελληνικές και σερβικές σύγχρονες πηγές. Σημαντική μαρτυρία αποτελούν, επίσης, τα διασωθέντα αυτοκρατορικά χρυσόβουλα, ενώ ο «Σταυρός  Δουσάν», ένα λιτό μνημείο, βρίσκεται έως σήμερα έξω από το μοναστήρι όπου οι μοναχοί «υποδέχθηκαν τον Δουσάν μετά της συζύγου του και του υιού του».
«Ούτω, το 1347, ο Σέρβος ηγεμών αφίχθη μετά της συζύγου του Ελένης και του υιού του Ούρεση εις το Αγιον Ορος, προσκομίζων πολύτιμα δώρα τα οποία προσέφερεν εις τας διαφόρους μονάς. Το “Αβατον”, η αρχαιόθεν εν τη πολιτεία του Αθω ισχύουσα απαγόρευσις της εισόδου γυναικών, ελησμονήθη τότε. Εις όλας τας μονάς επέδειξεν το αυτοκρατορικόν ζεύγος μεγάλην ελευθεριότητα, ιδίως δε προς την σερβικήν μονήν Χελανδαρίου», (Χρήστος Σούλης, «Ο τσάρος Στέφανος Δουσάν και το Αγιον Ορος»).

Την παραμονή της αυτοκράτειρας Γελένα στον Αθω αναφέρουν κυρίως σερβικές πηγές. Ορισμένες από αυτές μετέφρασε για την «Κ» η βυζαντινολόγος κ. Ελενα Κόστιτς. Η παρουσία της συζύγου του Σέρβου ηγεμόνα ήταν «διακριτική και η συμπεριφορά της σεμνή. Το πρόσωπο και το σώμα ήταν πάντα καλυμμένο, ενώ περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου προσευχόμενη πάνω σε έναν από τους ψηλότερους πύργους του μοναστηριού. Εγγραφα, ωστόσο, από αρχεία του Αθω, μαρτυρούν ότι επισκέφθηκε και άλλες μονές με πλούσια δώρα», περιγράφει σε μελέτη του ο ακαδημαϊκός του πανεπιστημίου Μέριλαντ, Ντούσαν Κόρατς.
Κύριο έργο της ήταν η ανακαίνιση του Κελιού του Αγίου Σάββα στις Καρυές, ενώ μνημονεύεται ως δεύτερη κτήτορας του. Μετά τον θάνατο του συζύγου της (1355), η αυτοκράτειρα, ως μοναχή Ελισάβετ, παρέμεινε ευεργέτης του Αθω. «Η Αθωνική Χερσόνησος, κατά τη διάρκεια ταραχών, χρησίμευσε ως καταφύγιο για τον ντόπιο πληθυσμό, μεταξύ αυτών και γυναικών, ειδικά στα βόρεια χερσαία σύνορα του», εξηγεί ο Ντούσαν Κόρατς στην ίδια μελέτη (παρουσιάστηκε στο Χάρβαρντ), αιτιολογώντας την «παρουσία δύο ακόμη Σέρβων γυναικών ευγενών στο Ορος: της Ευφημίας, συζύγου του Σέρβου ηγεμόνα των Σερρών Ιωάννη Ούγγλεση (1365-1371), και της Μάρας, κόρης του ηγέτη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς. Και οι τρεις ευεργέτησαν το Αγιον Ορος», αναφέρει ο Κόρατς και προσθέτει: «Το καταφύγιο της αυτοκράτειρας Γελένα από τον “Μαύρο Θάνατο”, η μητρική θλίψη της Ευφημίας για τον μοναδικό δίχρονο γιο της που είχε ταφεί σε καθολικό τάφο της Μονής Χιλανδαρίου, η ευλάβεια και η βαθιά αφοσίωση της Μάρας μετά την έξοδό της από το παλάτι του σουλτάνου Μουράτ Β΄, άγγιξαν τις καρδιές των Αγιορειτών μοναχών σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αγνοήσουν ακόμη και την παράδοση του Αβάτου».

Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΝΕΑ ΣΕΙΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ 12 ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.

ΜΕ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΕΥΣΕΩΝ .

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΣΟΔΕΙΟ : ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ.ΕΚΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΜΕ ΨΑΡΙ ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΣΙΜΗ ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΙΤΑ.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΔΕΞΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ.

Η Κιβωτός του Νώε, ο Τιτανικός και το Καράβι της Εκκλησίας

Του Ιερομονάχου Γεωργίου Αλευρά | Romfea.gr

Σαν χθες  στις 15 Απριλίου 1912 (με το παλαιό ημερολόγιο) το βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο Τιτανικός βυθίστηκε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό μετά από σύγκρουση με ένα παγόβουνο κατά το παρθενικό ταξίδι του από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη.
Στο παρθενικό αυτό ταξίδι του Τιτανικού ταξίδευαν μερικοί από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αγγλίας και του κόσμου, κλείνοντας θέσεις στις πιο πολυτελείς καμπίνες του καραβιού.
Ο Τιτανικός χαρακτηρίστηκε θαύμα της μηχανικής και της ναυσιπλοΐας για την εποχή του και θεωρούνταν «αβύθιστο πλοίο», ενώ χαρακτηριστικό είναι πως όταν καθελκύστηκε στις 31 Μαΐου του 1911 ένας υπάλληλος της ιδιοκτήτριας εταιρίας είπε «Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να βυθίσει αυτό το πλοίο».
Ήταν μία πρόκληση στον παντοδύναμο Θεό η ματαιότητα και η ματαιόδοξία των υπερφίαλων ανθρώπων της εποχής. Δεν πέρασε στο μυαλό κανενός ότι στο παρθενικό του ταξίδι αυτό το καράβι θα πήγαινε σε λίγο χρόνο αύτανδρο στα βάθη του ατλαντικού ωκεανού.
Φημολογείται ότι στο Λονδίνο στοιχηματίζουν για πολλά πράγματα, αν θα καταρρεύσει μία χώρα, ποια ομάδα θα κερδίσει κλπ. αλλά δεν σκεφτόντουσαν ποτέ ότι θα έπρεπε να στοιχηματίσουν αν θα φτάσει αυτό το καράβι στον προορισμό του, την Αμερική.
«Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσιν χάριν» (Παρ. 3,34). Επειδή αυτοί που το έφτιαξαν και αυτοί οι οποίοι ταξιδεύαν διακατέχονταν από αλαζονεία και υπερηφάνεια μεγάλη προκάλεσαν την οργή και τον θυμό του Θεού.
Αυτός που έφτιαξε τις θάλασσες και τους ωκεανούς, Αυτός που εφτιαξε τα παγόβουνα, θα επέτρεπε ο Τιτανικός να συγκρουστεί με ένα παγόβουνο στο παρθενικό του ταξίδι για την Aμερική. Tο τράνταγμα του καραβιού δεν ήταν ανησυχητικό για τους περισσοτέρους εκτός πολλοί ελαχίστων, γιατί είχαν την σιγουριά τους για αυτό το επίτευγμα, σύντομα διαψεύστηκαν!!!
Δεν γνώριζαν τι τους περίμενε σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Όταν αντιλήφθηκαν μετά από λίγη ώρα την σοβαρότητα του προβλήματος, στην πολύ μεγάλη σάλα δεξιώσεων και χορών που έπαιζε μουσική για να διασκεδάζει τους πλουσίους της εποχής άρχισαν να παίζουν ύμνους στον Θεό...!
Άλλαξε αμέσως ο τρόπος του σκέπτεσθαι. Πότε όμως; Όταν γνωρίζαν ότι δεν μπορούν να σωθούν ανθρωπίνως. Ήταν όμως πολύ αργά για να σωθούν οι περισσότεροι και όσοι σωθήκανε ήταν τραυματική η εμπειρία τους.
Ας θυμηθούμε ένα άλλο ταξίδι, αυτό του Αποστόλου Παύλου για την Ρώμη και ας σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν ότι είναι σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ενώ η σημαία της Νέας Υόρκης (ο τελικός προορισμός του Τιτανικού) με τον αετό, μας θυμίζει το χρυσό έμβλημα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επειδή ο Θεός του υποσχέθηκε οτι θα φτάσει στον προορισμό του και ήταν δίκαιος του Θεού, όταν έπεσαν σε τρικυμία, Άγγελος Κυρίου είπε στον Απόστολο Παύλο ότι το καράβι θα περάσει από δυσκολίες άλλα όλο το πλήρωμα θα διασωθεί ένεκα της παρουσίας του. «μὴ φοβοῦ, Παῦλε· Καίσαρί σε δεῖ παραστῆναι· καὶ ἰδοὺ κεχάρισταί σοι ὁ Θεὸς πάντας τοὺς πλέοντας μετὰ σοῦ» (Πραξ. 27,24). Και μόνο ένας δίκαιος σε ένα καράβι είναι αρκετός για να σωθεί όλο το πλήρωμα.
Ας θυμηθούμε κι ας επιστρέψουμε στην εποχή του Νώε. Ο Θεός πληροφόρησε τον Νώε να φτιάξει ένα καράβι όπου εκεί θα διασωθεί όλη η οικογένειά του. «ποίησον οὖν σεαυτῷ κιβωτὸν ἐκ ξύλων τετραγώνων· νοσσιὰς ποιήσεις τὴν κιβωτὸν καὶ ἀσφαλτώσεις αὐτὴν ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν τῇ ἀσφάλτῳ. καὶ οὕτω ποιήσεις τὴν κιβωτόν· τριακοσίων πήχεων τὸ μῆκος τῆς κιβωτοῦ καὶ πεντήκοντα πήχεων τὸ πλάτος καὶ τριάκοντα πήχεων τὸ ὕψος αὐτῆς· ἐπισυνάγων ποιήσεις τὴν κιβωτὸν καὶ εἰς πῆχυν συντελέσεις αὐτὴν ἄνωθεν· τὴν δὲ θύραν τῆς κιβωτοῦ ποιήσεις ἐκ πλαγίων· κατάγαια διώροφα καὶ τριώροφα ποιήσεις αὐτήν. ἐγὼ δὲ ἰδοὺ ἐπάγω τὸν κατακλυσμόν, ὕδωρ ἐπὶ τὴν γῆν καταφθεῖραι πᾶσαν σάρκα, ἐν ᾗ ἐστι πνεῦμα ζωῆς, ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ· καὶ ὅσα ἐὰν ᾖ ἐπὶ τῆς γῆς, τελευτήσει. καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου μετὰ σοῦ· εἰσελεύσῃ δὲ εἰς τὴν κιβωτὸν σὺ καὶ οἱ υἱοί σου καὶ ἡ γυνή σου καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου μετὰ σοῦ». (Γεν. 6,14-19)
Ένεκα της μεγάλης αμαρτωλότητας και αποστασίας των ανθρώπων είπε ο Θεός. «οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γεν.6,3). Και τότε ένεκα του δικαίου Νώε μέσα από την Κιβωτό, κατ' εντολή και ευλογία του Θεού σώθηκε η οικογένειά του, για να φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και ο Θεός Πατέρας να στείλει τον Υιό για να φτιάξει το καράβι της Εκκλησίας, όπου αυτό ο καράβι θα ξεκινούσε με τους 12 Αποστόλους και τους εβδομήκοντα και τους πρώτους τρεις και πέντε χιλιάδες των πιστών.
Ας θυμηθούμε πως ζούσαν στην πρώτη Εκκλησία όπως μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων «Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά.καὶ μεγάλῃ δυνάμει ἀπεδίδουν τὸ μαρτύριον οἱ ἀπόστολοι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ χάρις τε μεγάλη ἦν ἐπὶ πάντας αὐτούς. οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων· διεδίδετο δὲ ἑκάστῳ καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν» (Πραξ. 4,32-35). Αυτό ειναι το πραγματικό καράβι της Εκκλησίας.
Έκτοτε το καράβι της Εκκλησίας πορεύεται εις τους αιώνες και αυτό το καράβι χωράει πολλούς καλοπροαίρετους πιστούς ανθρώπους στον Χριστό, και μέχρι σήμερα πορεύεται παρόλο των κλυδωνισμών και των τρικυμιών. Μέχρις εσχάτων των αιώνων θα πορεύεται διότι ο Κυβερνήτης αυτού του καραβιού είναι ο ίδιος ο Χριστός και το σκάφος είναι το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, γι' αυτό δεν βυθίζεται.
Ο Τιτανικός ήταν το παράδειγμα προς αποφυγή για όλες τις γενεές των ανθρώπων ένεκα της αλαζονείας και της υπερηφανείας τους.
Όποιος θέλει ελεύθερα μπορεί να κόψει το εισιτήριό του και να μπει στο Καράβι της Εκκλησίας και θα είναι πάντα ασφαλής. Ο προορισμός αυτού του καραβιού είναι για το λιμάνι του Θεού Πατέρα, όπου εκεί θα ανταμώσουμε όλοι μας τον Πατέρα μας.
Το Καράβι της Εκκλησίας ειναι αβύθιστο γιατί μας το απέδειξε ο ίδιος ο Χριστός όταν περπατούσε πάνω στα κύματα, ο δε Πέτρος όταν ζήτησε να πλησιάσει τον Χριστό του είπε έλα. Περπάτησε λίγα βήματα αλλά βλέποντας τον άνεμο και τα κύματα βούλιαξε ένεκα της απιστίας του. «ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με». (Ματθ.14, 29-30).
Φυσικά ο Πέτρος βούλιαξε πριν την Πεντηκοστή γιατί μετά την Πεντηκοστή έγινε και αυτός αβύθιστος.
Η απιστία βουλιάζει τον κόσμο στην θάλασσα των προβλημάτων. Σήμερα ας συνετιστούμε όλοι οι άνθρωποι είτε πιστεύουμε είτε δεν πιστεύουμε, διότι η σιγουριά και η υπεριφάνεια για τα επιτεύγματά μας μάλλον θα είναι καταστροφικά και όχι σωτήρια.
Πιστεύω ότι αν δεν μετανοήσουμε όλοι μας σύντομα θα ζήσουμε την οργή και το θυμό του Θεού, όπως και ο Τιτανικός βυθίστηκε και σε πολύ σύντομο χρόνο.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς για τούς έσχατους καιρούς: Κάθε χριστιανός είναι υπεύθυνος για το σύνολο της Χριστιανοσύνης.

                                                                                

fdathanasiou.wordpress.com

Διαχείρηση Ιστολογίου

Δημήτρης Ρόδης

Προβολή πλήρους προφίλ

Από το Blogger.

Τις νύχτες στο Άγιον Όρος δεν φωτίζει μόνο το φως του φεγγαριού

ΑΡΣΑΝΑΣ Ι.Μ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓ.ΟΡΟΥΣ

Τις νύχτες στο Άγιον Όρος δεν φωτίζει μόνο το φως του φεγγαριού…
Υπάρχει το άλλο Φως…το ανέσπερο…το αιώνιο…που το νιώθεις με τα άλλα μάτια…
Το αισθάνεσαι….
Έρχεται από την αιωνιότητα και κατακλύζει το γήινο χωροχρόνο ενώνοντας την Γη με τον Ουρανό
Από καιρό έχω καταλάβει ότι ο κύριος χρόνος για την προσευχή είναι στο δρόμο.
Αν είμαι πολύ κουρασμένος το βράδυ ή πρέπει να σηκωθώ νωρίς το πρωί και δεν μπορώ να προσευχηθώ ‘όσον θέλω, τότε θα το χρησιμοποιήσω, με τον τρόπο που δίνει ο Κύριος στην παρούσα κατάσταση, στην εποχή μας.
Πηγαίνετε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή οδηγώντας ένα αυτοκίνητο – να προσεύχεστε. Μην απαντήσετε στο τηλέφωνο, μην διαβάσετε τα προαιρετικά νέα, χρησιμοποιήστε αυτή τη συνήθεια για να αποκτήσετε την ικανότητα της προσευχής – είτε με δικά σας λόγια είτε με κείμενα που γνωρίζετε από την καρδιά σας.
[ Επίσκοπος Maxim Kozlov ]
ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Κάνετε καλό όσο τα χέρια σας είναι ζεστά μετά και να θέλεις, δεν γίνεται!!!
Είμαστε συχνά ευγενικοί με τους ξένους και, σε σχέση με τους αγαπημένους μας, αφήνουμε τον εαυτό μας να είναι αγενείς, σαν να μας δίνει το δικαίωμα σε όλα. Προσπαθήστε να αποφύγετε τις διαμαρτυρίες και τις διαμάχες από την αρχή και να μεταχειριστείτε τον σύζυγό σας όπως κάνατε την πρώτη ημέρα του γάμου σας.
[ Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Karelin) ]
Τα βάσανα της ζωής μια ήμερα θα λήξουν, διότι ο κόσμος παρέρχεται· μόνον ό,τι πράξη κανείς για την ψυχή… »εκείνο αιώνια θα μείνη…»
Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν (Ματθ. 23,14 )

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Βιογραφία
Ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, επισκέφθηκε τους Μαθητές Του στο υπερώον όπου ήταν συνηγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να Τον δη και να ψηλαφίση τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και την πλευρά Του. Ο Χριστός όταν επισκέφθηκε και πάλι τους Μαθητές Του μετά από οκτώ ημέρες, κάλεσε τον Απόστολο Θωμά να ψηλαφήση τα σημάδια των πληγών στο Σώμα Του. Τότε ο Απόστολος Θωμάς Τον ανεγνώρισε και Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του. Τον ανεγνώρισε από τις πληγές του Σταυρού, οι οποίες αποτελούν σημάδι της αγάπης Του, αλλά και της δυνάμεώς Του. Την ομολογία του Θωμά οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν σωτήριο. Και πραγματικά οδηγεί στην σωτηρία όλους εκείνους που την απευθύνουν στον Χριστό εκζητώντας ταπεινά το έλεός Του.

Το γεγονός ότι ο Απόστολος Θωμάς αρχικά απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του, φαίνεται ότι ήταν οικονομία Θεού, για να γίνη πιστευτό το θαύμα της Αναστάσεως και να διαλυθή κάθε είδους αμφιβολία.

Ο Απόστολος Θωμάς, μετά την Πεντηκοστή, κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, τους Πέρσες, τους Μήδους και τους Ινδούς και είχε μαρτυρικό τέλος.

Ιερά Λείψανα:

Η Κάρα του Αγίου Θωμά βρίσκεται στη Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Θωμά βρίσκονται στη Μονή Παντελεήμονος Αγίου Όρους, στο Κοπτικό Πατριαρχείο της Αιγύπτου και στον Συρο - Ιακωβιτικό Ναό της Μοσούλης.

Ο δύσπιστος και όχι άπιστος Θωμάς θυσιάστηκε για το Χριστό

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Ο δύσπιστος, και όχι άπιστος, όπως νομίζουν μερικοί, αδικώντας τον Απόστολο, Θωμάς, έχυσε το αίμα του για το Χριστό.
Είναι κάτι, που δεν τον γνωρίζουν οι πιστοί ευρέως.
Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, μετά την Πεντηκοστή, κήρυξε τον Αναστημένο Χριστό, φθάνοντας μέχρι τις Ινδίες.
Εκεί θανατώθηκε με λόγχη.
Μέσα στην αναστάσιμη χαρά ο Απόστολος Θωμάς εμφανίζει μια ανθρώπινη στάση και συμπεριφορά μπροστά στην Ανάσταση του Κυρίου. Αμφισβητεί και δυσπιστεί... Δεν απιστεί.
Γι' αυτό ό Κύριος του είπε «Να μην γίνεις – και όχι να μην είσαι- άπιστος».
Θέλει να βεβαιωθεί, να αγγίξει με τα χέρια του τα σημάδια του σταυρικού θανάτου για να πιστέψει.
Και ο Κύριος δεν καταδικάζει τη διάθεσή του για έρευνα, δεν λέει πουθενά «πίστευε και μη ερεύνα», αυτό το κυκλοφορούν οι εχθροί της πίστης για να τη δυσφημίσουν.
Απεναντίας ο ίδιος ο Χριστός, που είπε «ερευνάτε τας γραφάς», κάλεσε τον δύσπιστο Θωμά να τον ψηλαφήσει. Του επέτρεψε να τον αγγίξει...
Το πνεύμα της Ορθοδοξίας είναι «ερεύνα και πίστευε».
Εννοείται χωρίς προκαταλήψεις («ου με πείσεις, καν με πείσης»).
Εκείνο, που δεν ταιριάζει, είναι η παράλογη και επιτηδευμένη έρευνα.
Όπως οι διάφορες «θεωρίες», που διατυπώθηκαν για την Ανάσταση του Χριστού, με μοναδικό σκοπό να υπάρξει άρνηση μιας πραγματικότητας, που άλλαξε την τύχη του κόσμου.
Η Ανάσταση του Χριστού, παρότι δεν ήταν μόνο ένα μήνυμα ή μια διδασκαλία, αλλά ένα ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός, δεν μπορεί να ερμηνευθεί στα ιστορικά πλαίσια.
Ξεπερνά και την ιστορία και παίρνει στο διάβα του χρόνου υπεριστορική διάσταση.
Αλλά την Ανάσταση του Κυρίου την αποκαλύπτουν οι ευαγγελικές διηγήσεις και αλήθειες, όπου ο απροκατάληπτος μπορεί να βρει αρκετές και σοβαρές αποδείξεις.
Ο Θωμάς, που αξιώθηκε να δει και να ψηλαφήσει τον Αναστημένο Χριστό, ομολόγησε «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Και ο Θωμάς και οι άλλοι Απόστολοι και οι πρώτοι Χριστιανοί συγκλονίστηκαν από αυτά, που έζησαν, ώστε να πιστέψουν, να αποκτήσουν δηλαδή τη σιγουριά, ότι με την Ανάσταση του Χριστού, ανατέλλει μια νέα ζωή.
Έχουν περάσει από τότε δύο χιλιετίες και αψευδής μάρτυρας της Αλήθειας της Ανάστασης είναι η Εκκλησία. Και μέσω του Απόστολου Θωμά.
Εμείς σήμερα δεν μπορούμε να ψηλαφήσουμε το σώμα του Αναστημένου Χριστού, όπως το έκανε ο Θωμάς. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε κάτι εξίσου σημαντικό.
Να ζούμε έντονα την εμπειρία και την βεβαιότητα της Εκκλησίας, που αποτυπώνεται καθαρά στη λατρευτική της ζωή.
Πολύ ωραία το λέει ο Απόστολος Παύλος: «...Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι χωρίς νόημα το κήρυγμά μας, είναι και η πίστη μας χωρίς νόημα».
Τα όσα περιγράφουν τα Ευαγγέλια για την Ανάσταση του Χριστού είναι πειστικά τεκμήρια.
Και όποιος τα αποδέχεται, βλέπει με τα μάτια της ψυχής του τη δύναμη, που κρύβει η Ανάσταση του Χριστού.

Άγιον Όρος: Λιτάνευση Ιεράς Εικόνας Παναγίας της Βηματάρισσας,Ι.Μ.ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Κατά την παράδοση, ο Αρκάδιος, γιός του Μεγάλου Θεοδοσίου του αυτοκράτορα, βρισκόμενος σε ναυάγιο, μεταφέρθηκε στην στεριά κάτω από μία βάτο, με θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου, στην περιοχή όπου αργότερα θα κτιζόταν η Μονή Βατοπαιδίου, και εκεί βρήκε αυτήν την εικόνα της Παναγίας.
Με την εικόνα αυτή σχετίζεται ένα θαύμα που έγινε τον 10ο αιώνα. Όταν Άραβες πειρατές επέδραμαν στην Μονή, ο ιεροδιάκονος Σάββας πρόλαβε και έρριξε την εικόνα της Παναγίας στο πηγάδι του Ιερού Βήματος μαζί με τον σταυρό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και μία λαμπάδα αναμμένη που πάντοτε έκαιγε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Δεν πρόλαβε όμως ο ίδιος να διασωθεί γιατί οι πειρατές τον συνέλαβαν και τον πούλησαν αιχμάλωτο στην Κρήτη. Οταν μετά εβδομήντα χρόνια ελευθερώθηκε η Κρήτη από τους πειρατές, επί Νικηφόρου Φωκά του αυτοκράτορα, ελευθερώθηκε και ο όσιος Σάββας και επέστρεψε υπέργηρος στην Μονή. Εκεί υπέδειξε στον τότε ηγούμενο της Μονής Νικόλαο να ανοίξουν το πηγάδι, όπου – ω του θαύματος! – βρήκαν την εικόνα και τον σταυρό όρθια πάνω στο νερό και την λαμπάδα αναμμένη όπως την είχε ανάψει πριν από εβδομήντα χρόνια! Συνέβηκε δηλαδή διπλό θαύμα• τα ιερά αντικείμενα που είχαν πέσει μέσα στο νερό δεν καταστράφηκαν, από θαύμα και πρόνοια της Παναγίας, και η λαμπάδα έκαιγε εβδομήντα χρόνια χωρίς να εξαντλείται!
Έκτοτε σε ανάμνηση του θαύματος, ψάλλεται Παρακλητικός Κανόνας προς την Υπεραγία Θεοτόκο κάθε Δευτέρα απόγευμα, και κάθε Τρίτη τελείται στο καθολικό Θεία Λειτουργία
Κατά την παράδοση, ο Αρκάδιος, γιός του Μεγάλου Θεοδοσίου του αυτοκράτορα, βρισκόμενος σε ναυάγιο, μεταφέρθηκε στην στεριά κάτω από μία βάτο, με θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου, στην περιοχή όπου αργότερα θα κτιζόταν η Μονή Βατοπαιδίου, και εκεί βρήκε αυτήν την εικόνα της Παναγίας.
Με την εικόνα αυτή σχετίζεται ένα θαύμα που έγινε τον 10ο αιώνα. Όταν Άραβες πειρατές επέδραμαν στην Μονή, ο ιεροδιάκονος Σάββας πρόλαβε και έρριξε την εικόνα της Παναγίας στο πηγάδι του Ιερού Βήματος μαζί με τον σταυρό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και μία λαμπάδα αναμμένη που πάντοτε έκαιγε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Δεν πρόλαβε όμως ο ίδιος να διασωθεί γιατί οι πειρατές τον συνέλαβαν και τον πούλησαν αιχμάλωτο στην Κρήτη. Οταν μετά εβδομήντα χρόνια ελευθερώθηκε η Κρήτη από τους πειρατές, επί Νικηφόρου Φωκά του αυτοκράτορα, ελευθερώθηκε και ο όσιος Σάββας και επέστρεψε υπέργηρος στην Μονή. Εκεί υπέδειξε στον τότε ηγούμενο της Μονής Νικόλαο να ανοίξουν το πηγάδι, όπου – ω του θαύματος! – βρήκαν την εικόνα και τον σταυρό όρθια πάνω στο νερό και την λαμπάδα αναμμένη όπως την είχε ανάψει πριν από εβδομήντα χρόνια! Συνέβηκε δηλαδή διπλό θαύμα• τα ιερά αντικείμενα που είχαν πέσει μέσα στο νερό δεν καταστράφηκαν, από θαύμα και πρόνοια της Παναγίας, και η λαμπάδα έκαιγε εβδομήντα χρόνια χωρίς να εξαντλείται!
Έκτοτε σε ανάμνηση του θαύματος, ψάλλεται Παρακλητικός Κανόνας προς την Υπεραγία Θεοτόκο κάθε Δευτέρα απόγευμα, και κάθε Τρίτη τελείται στο καθολικό Θεία Λειτουργία.

Άγιος Μάρκος ο Απόστολος και Ευαγγελιστής – Γιορτή σήμερα 25 Απριλίου

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος ήταν ανεψιός του Αποστόλου Βαρνάβα και η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία. Η καταγωγή του ήταν μάλλον από την Κύπρο, αργότερα όμως εγκαταστάθηκε στα Ιεροσόλυμα.
Το ιουδαϊκό όνομα του ευαγγελιστού ήταν Ιωάννης. Μάρκος ήταν το Ρωμαϊκό του επώνυμο, που πήρε κατά τη συνήθεια που υπήρχε τότε. Και μ’ αυτό έμεινε γνωστός στον χριστιανικό κόσμο.
Ο Μάρκος από πολύ νωρίς μπήκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας, συνοδεύοντας το θείο του Βαρνάβα και τον Απ. Παύλο στις διάφορες περιοδείες τους. Επίσης, εργάσθηκε για πολύ καιρό κοντά στον Απ. Πέτρο. Κατά την παράδοση, ο Μάρκος κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Βαρβαρία, και είχε χρηματίσει πρώτος επίσκοπος Αλεξανδρείας.
Ο ευαγγελιστής Μάρκος πιστεύεται ακόμη ότι είναι εκείνος ο νεανίσκος, που, όπως αναφέρει ο ίδιος στο Ευαγγέλιο του (Μαρ. ιδ’, 51-52), ακολούθησε τον Ιησού μετά τον Μυστικό Δείπνο στον κήπο της Γεθσημανής τυλιγμένος σ’ ένα σινδόνι, Μετά τη σύλληψη του θείου Διδασκάλου οι υπηρέτες όρμισαν και προς αυτόν. Μα ο νεανίσκος, για να γλιτώσει, αφήκε το σινδόνι κι έφυγε γυμνός.
Για τον τρόπο του θανάτου του οι γνώμες διίστανται. Η μία αναφέρει ότι πέθανε ειρηνικά στην Αλεξάνδρεια, ενώ η άλλη, ότι πέθανε δια λιθοβολισμού από τους ειδωλολάτρες. Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή, ο Απόστολος Μάρκος, κάποια μέρα που κήρυττε, τον άρπαξαν οι εχθροί της πίστεως, οι εθνικοί κι οι ειδωλολάτρες, κι αφού τον έδεσαν με σχοινιά, τον έσυραν στους δρόμους της Αλεξανδρείας, όπου και πέθανε από τα τραύματα του στις πέτρες. Το άγιο λείψανο του το περιμάζεψαν με πόνο οι χριστιανοί και το έθαψαν σ’ ένα γειτονικό χωριό.
Το σπουδαίο είναι ότι ο Μακρός έγραψε το δεύτερο κατά σειρά στην Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο περί το 65 μ.Χ. και είναι και το συντομότερο από τα τέσσερα κι είναι γνωστό σαν το Ευαγγέλιο των θαυμάτων του Ιησού. Μέσα σ’ αυτό ο ιερός ευαγγελιστής, παρόλο που δεν ήταν από τον κύκλο των δώδεκα αποστόλων, έχει περιλάβει αρκετά από τα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας.
Ολίγα από τη διδασκαλία Του, τα θαύματα Του, τα Πάθη και την Ανάσταση Του. Παραλείπει την επί του όρους Ομιλία και τις πιο πολλές από τις μακρές ομιλίες του Ιησού Χριστού. Πιο πολύ ο ευαγγελιστής διηγείται αυτά που έκανε ο θείος Διδάσκαλος κι όχι αυτά που είπε. Και τούτο, γιατί κύριος σκοπός της συγγραφής του ήταν με την έκθεση αυτή των θαυμάτων να αποδείξει τη θεϊκή του Ιησού καταγωγή και τη δύναμη Του, ιδιαίτερα δια των θαυμάτων.
Γι΄ αυτό και οι αγιογράφοι τοποθετούν δίπλα στον ευαγγελιστή Μάρκο ένα λιοντάρι, που είναι σύμβολο της δύναμης.
Κατά τον 9ο αιώνα έμποροι Ενετοί μετέφεραν τα άγια λείψανα στη Βενετία και τα τοποθέτησαν σ’ ένα πολύ μεγάλο και ωραιότατο ναό, που έκτισαν προς τιμή του.

Χριστός Ανέστη Αληθώς

Γράφει η Νίκη Τσάγγου στην Romfea.gr
Κλινική ψυχολόγος και θεολόγος

Ας πούμε και κάτι ευχάριστο: Τα ευαγγέλια ζυμώνουν την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αγάπη με τον τρόπο του Θεού.
Για μας τα κτίσματα, τους ανυποψίαστους περαστικούς από αυτή την ζωή, ο θεϊκός τρόπος θα παραμένει ασύλληπτος.
Εμείς είτε συνειδητά πιστοί με μυστηριακή ζωή εντός εκκλησίας, είτε ολιγόπιστοι χλιαροί τη πίστει, εθιμοτυπικά προσερχόμενοι, είτε άπιστοι δογματικά άθεοι, πρέπει να περάσουμε από μια οδυνηρή διαδικασία μετά-νοιας, επιστροφής προς το αρχικό ζητούμενο, τον θεό δημιουργό, το κατ εικόνα, ώστε να μπορέσουμε λίγο να κοντέψουμε, να οσμιστούμε αυτό που έχει μέσα η ιερή καρδιά του Χριστού, (son sacré coeur).
Διαβάζοντας το ευαγγέλιο δεν καταλαβαίνουμε όλοι τα ίδια πράγματα.
Αλλά και η ανάγνωση του ευαγγελίου από τον ίδιο πιστό ακόμη και καθημερινά, εξαρτάται πάντα από την πνευματική του κατάσταση, όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας.
Η ορθόδοξη θεολογία είναι αλήθεια αποκάλυψης. Όχι απόδειξης και πειράματος.
Η πίστη που δεν είναι επιστημονικό εργαλείο είναι απαραίτητη, προηγείται, για να συμβεί η αποκάλυψη.
Ακόμη και η δίψα για Θεό, που έχει έντονα ένας άθεος εμβληματικού τύπου ως ο μεγάλου διαμετρήματος λογοπλάστης Καζαντζάκης, υποβόσκόντας σε κάθε δείγμα γραφής του, μετράει για τον Θεό. Πόσο μάλλον για την εκκλησία Του.
Εκ των υστέρων και διαβάζοντας πολλές αντίθετες και αντικρουόμενες απόψεις κληρικών, Αγιορειτών βασανίστηκε η σκέψη μου και θεωρώντας πως όλοι υποπτευόμαστε έναν διχασμό που μας αποθαρρύνει, μας αγριεύει, μας τρομάζει, μας μπερδεύει, περνώντας από ένα φίλτρο μετανοίας την ίδια μου την σκέψη, κατέληξα ταπεινά στα εξής: Εάν η διοικούσα Εκκλησία Ελλάδος αλλά και όλων των πατριαρχείων, αρχής γενομένης του οικουμενικού συνειδητά επέλεξαν αυτή την υπακοή, τον εκούσιο εξευτελισμό, την ταπείνωση μες από αυτήν την υποτιθέμενη αρμονική συνεργασία με την πολιτεία;
Η σιωπή της Διοικούσας Εκκλησίας (διότι μόνον γι αυτό κατηγορήθηκε) δεν θα ερμηνεύονταν ως φόβος. Αλλά ως συνειδητή θέση. Παράδοξη πλην όμως συνειδητή και οπωσδήποτε εμπνευσμένη.
Εάν η πολιτεία συνειδητά επέλεξε την ευκαιρία της επιβεβαιωμένης μεταδοτικότητας, ώστε να νοικοκυρέψει ένα τοπίο που ήταν κατά κοινή ομολογία τοπίο προχειρότητας (τραγωδία στο Μάτι, σύνορα αφύλαχτα, εμπόριο κάθε είδους ανεξέλεγκτο, τραγική ασέβεια στον δημόσιο χώρο, υψηλή εγκληματικότητα και βία σε κάθε δελτίο ειδήσεων) αυτό εγκατάλειψη και παρακμή ενός ολοκλήρου λαού και μιας χώρας;
Εάν και οι δυο θεσμοί όρισαν την μετάνοια και την υπακοή (ακόμη και με ακραία απαγορευτικότητα, η πολιτεία με εξοντωτικά πρόστιμα και sms, και η Εκκλησία θυσιάζοντας ακόμη και την μετοχή του λαού στην θυσία του Χριστού, μετοχή που την συνιστά μυστικό Του σώμα, μόνο και μόνο για να επιτελεστεί ένα θαύμα;
Σε εποχή κρίσης κάποιοι πληρώνουν πρόστιμα χωρίς πρόβλημα, και καθώς πρώτα ανοίγουν κομμωτήρια και ινστιτούτα ομορφιάς, επιτρέπεται να σκεφτούμε πως ο νεοέλληνας συνεχίζει να βρίσκει τρόπους επιβίωσης και απόλαυσης υλικής και πνευματικής.
Άνθρωποι συνέχισαν να εργάζονται κρυφά, να κουρεύονται κρυφά, να κοινωνούν κρυφά (Δόξα τω Θεώ)! Η πολιτεία μπόρεσε να βάλει τάξη στις μετρήσεις της..
Έχουν αναπτυχθεί όχι μόνο στην χώρα αλλά και παγκόσμια θεωρίες και τάσεις συνομωσιολογίας, παράνοιας (προσωρινά) που μένει να αποδειχθεί ή να απορριφθεί η εγκυρότητα της. Φύλαγε τα ρούχα σου για ναχεις τα μισά.
Εάν όμως η Εκκλησία δεν έκλεισε την αγκαλιά της, εάν οι πιστοί δεν πήγαν στην Ανάσταση διότι δεν είναι όλοι το ίδιο δυναμικοί αποδέκτες του χαρούμενου μηνύματος της δεν έχουν εύρος πνευματικότητας, και η Εκκλησία επιχειρεί για πρώτη φορά το αυτοκοίταγμα της, συκοφαντούμενη αδίκως, διαπομπεύομενη και αυτοτραυματιζόμενη, έχοντας όμως, πλήρη επίγνωση των ενεργειών της;
Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε, όχι το σύνολο των αρχιερέων. Μετρούσε κι αυτή την υπακοή της, αλλά και την γνησιότητα του ευγενούς ζήλου των διαφοροποιημένων.
Αυτό θα ήταν το απόλυτο και επιζητούμενο θαύμα. Η πλήρης ανατροπή των δεδομένων.
Η μετάνοια ενός ολοκλήρου λαού η ακόμη ολόκληρων λαών (για την νοοτροπία μιλάμε), ή αλλιώς η οικουμενική διάσταση της ορθοδοξίας που συνιστά πολύ μεγάλο ζήτημα.
Με απλά λόγια, είναι γεγονός πως οι νεοέλληνες έχουμε ξεφύγει από την τάξη της Εκκλησίας, το ταπεινό ήθος που πρέπει να κυριαρχεί, φαίνεται στον τρόπο που γίνονται τα μυστήρια του γάμου, της βάπτισης, της κηδείας, του χρίσματος, της Θείας Κοινωνίας και της εξομολόγησης με προχειρότητα και ανετοιμότητα και ανεπάρκεια.
Όλα μπερδεύονται, το πνεύμα με το εμπόριο, η βιασύνη με την υπομονή, όχι όλοι, όχι πάντα.
Για ν' αφήσουμε τον θρησκευτικό τουρισμό ο οποίος οχι μόνο συνιστά σκάνδαλο εδώ και δεκαετίες, ήταν και πέτρα σκανδάλου εφέτος: από την Αγία Ιερουσαλήμ ξεκίνησαν τα κρούσματα.
Το μόνο που θα ήθελα να πω, είναι πως η Θεία Λειτουργία άλλοτε στο Ναό της Αναστάσεως και άλλοτε παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Φανάρι, είχε καταντήσει σκάνδαλο από τις ορδές και την απρέπεια των τουριστών.
Όχι όλων, όχι πάντοτε. Όμως με ποιόν τρόπο θα μπει οικουμενικά μια τάξη, εάν όχι από την αλλαγή της νοοτροπίας, δια του ταπεινώς φρονείν και φέρεσθαι; Χάθηκε η τάξη και μαζί το νόημα.
Εάν η Εκκλησία επιθυμεί ξαφνικά να θυσιάσει μια μεγάλη βδομάδα για να συνταράξει τον κόσμο οικουμενικά, θα είναι Μέγα θαύμα.
Γι' αυτό ακούμε συχνά πως έχει τεράστιο έργο διαποίμανσης που λείπει σήμερα, ιερείς συνειδητοποιημένους και οχι υπαλλήλους του κράτους, λειτουργούς του Θεού ταπεινούς που δεν βιάζονται να τελειώσουν, δεν έχουν συνέχεια το μυαλό στην τσέπη, το ίδιο Αρχιερείς που δεν επείγονται να φανούν και οπωσδήποτε το καλοχτενισμένο ποίμνιο της Κυριακής που κατακρίνει λίγο πριν κοινωνήσει σπρώχνοντας κ.λ.π
Οραματίζεται λιτότητα και μεγαλοπρέπεια στα του οίκου της. Και μεις μαζί της.
Οι συνομωσιολόγοι που βλέπουν οικουμενιστική διάσταση, όπως διαφαίνεται σε λεγόμενα και γραφόμενα τούτη την εποχή, θα αποδειχτούν μια προσωρινή εκτροπή νοός προς την παράνοια.
Εάν όμως οι συνομωσιολόγοι επαληθευτούν, θα διαφανεί πως η Εκκλησία δεν υφίσταται όπως την επιθυμούμε Σώμα Χριστού, έχει πλανηθεί αυτή η ίδια και δεν διαθέτει προσευχή γνήσια όπως υποστηρίζει.
Έχουμε εκτεθεί ανεπανόρθωτα αυτές τις μέρες όσοι εκφράσαμε δημόσια άποψη για τους κλειστούς ναούς και την κατάργηση των Ακολουθιών, της Θείας Λατρείας, της Θείας Ευχαριστίας, για να παρηγορήσουμε, παρηγορούμενοι εν μέσω τέτοιας οδυνηρής και βέβηλης απαγορευτικότητας την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου.
Άκουσα σήμερα τον κ. Γανωτή να λέει: όταν οι πιστοί δεν πηγαίνουν στην Ανάσταση, πηγαίνει Αυτή σ' αυτούς.
Ας αποφύγουμε για μια φορά τους χαρακτηρισμούς πλάνη.. βεβήλωση (δικοί μου οι χαρακτηρισμοί και η κατάκριση εναντίον της εκκλησίας) κι ας ονειρευτούμε.
Ο π.Βασίλειος Γοντικάκης έχει δίκιο: οι άπιστοι περιεργάζονται την πίστη μας, εμείς οι πιστοί πρέπει ν' ανοίξουμε αγκαλιά σε όλους. Οικουμενικά.
Είναι παρά πολύ μεγάλη υπόθεση, να χωράει η καρδιά, όλους τους αλλόγλωσσους ορθόδοξους αρχικά (δεν φτάσαμε ακόμη στους εχθρούς), όπως ήδη γίνεται στο Άγιον Όρος, ή στο μοναστήρι του Εσσεξ ή σε άλλες Μονές στην ενδοχώρα που απαρτίζονται από πολλές εθνικότητες γύρω από το Ορθόδοξο φρόνημα και πίστη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο που αγκαλιάζει πολλές φυλές ορθοδόξων, ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος απευθύνεται πλέον στα έθνη όπως λένε τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας, ο Απόστολος Παύλος μεταστραφείς αυτή την εργασία επιτελεί, διατρέχοντας την Μεσόγειο και την μικρά Ασία, η ορθόδοξη ιεραποστολή, όλοι προσπαθούν, να φτάσει το φως Χριστού, το Ευαγγέλιο Του παντού.
Να μην μείνει κανείς ανενημέρωτος, αφώτιστος. Αυτό είναι και η αγιότητα και καρδιακότητα της Ορθοδοξίας. Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών αρχικά σημαίνει πως ελπίζω σε κάτι αναπόδεικτο.
Εκτός από την πίστη στους Αγίους, στην θαυμαστή παρουσία και επέμβασή τους μετά τον θάνατο τους, δεν έχουμε άμεσα πρόσβαση στην Ανάσταση του Χριστού. Αυτοί τον έχουν δει, εμείς είμαστε ανάξιοι.
Για μια φορά ας προτείνουμε μια φωτεινή ελπίδα σε μια εποχή απαγορεύσεων, αντιφάσεων, ταχύτατης πληροφόρησης σε τόσο διευρυμένο πεδίο που δεν ξέρουμε πως να την διαχειριστούμε υγιώς, εποχή αβεβαιότητας όπου η πίστη ζυγιάζεται (για να μην πω αντιπαρατίθεται) με τις πιθανότητες των στατιστικών μοντέλων και αυτή την στιγμή επιχειρείται σύγκλιση τους με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο, πίστη και επιστήμη επιχειρούν να συμπορευτούν, χωρίς να καταφέρουν να πείσουν πάντοτε.
Ωστόσο για να διατηρηθεί η ελπίδα χρειάζεται αγαθός λογισμός. Εαν όλο αυτό επιχειρείται εκ του πονηρού, ο Ίδιος ο Θεός δεν θα του επιτρέψει να πάει μακρυά. Αυτή είναι η αρχική συμφωνία.
Ο πειρασμός που είναι πάντοτε ευλογημένος ζητάει άδεια από τον Θεό να πειράξει τον άνθρωπο για να τον διδάξει, να του δώσει γνώση αληθινή, πνεύμα άγιο και φωτεινό.
Αυτή την στιγμή ο πειρασμός είναι των εθνών, ολόκληρα κράτη, έθνη, χώρες απειλούνται χωρίς εξαίρεση.
Πρώτη φορά κρίνεται ο θάνατος πολιτών μιας χώρας σε σύγκριση με άλλων χωρών καθημερινά, δημοσιευμένος σε στατιστικούς, διαδραστικούς πίνακες και δημιουργεί τέτοιο εύρος συμπόνοιας πλανητικά.
Κι αν είναι ο τρόπος για να φέρει όλους αυτούς ο Θεός κοντά Του, εις επίγνωσιν Του;
Σύντομα θα φανεί, διότι ποτέ ο Θεός δεν αφήνει τον πειρασμό να πειράξει το πλάσμα Του περισσότερο απ' ό,τι αντέχει.
Κατά τα άλλα, δεν θα μπούμε στον πειρασμό των κριμάτων του Θεού. Στην λογική της σκέψης Του. Συνιστά την μεγαλύτερη αμαρτία όλων.
Στην άβυσσο των κριμάτων Του χανόμαστε. Ας καθίσουμε στην όχθη, στον γιαλό, κι ας παραμονεύουμε... με αγαθό λογισμό προσευχόμενοι. Εν αγία υπακοή.
Ο Γέροντας Πορφύριος αγίασε υπακούοντας σε δυο γέροντες που διαφωνούσαν μεταξύ τους! Η απόλυτη παραδοξότητα. Και μάλιστα όταν ήταν έφηβος...
Σύντομα, νόημα πολιτείας και εκκλησίας θα διαφανεί. Στόχοι θα επιτευχθούν, τρόποι θ' αλλάξουν.
Με αγαθό λογισμό θα ξαναμπούμε στην εκκλησία, οχι με μάσκα, αυτό είναι τερτίπι.

Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης: Η Ανάσταση τούτη την χρονιά μας λέει πολλά πράγματα!

Ομιλία του Γέροντα, π. Βασιλείου, Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους, μετά την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στην τράπεζα της Μονής (2020).

Ομιλία του Γέροντα, π. Βασιλείου, Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους, μετά την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στην τράπεζα της Μονής (2020).
Τούτη τη χρονιά η Ανάσταση μας λέει πολλά πράγματα. Αν τυχόν πιστεύουμε και ζούμε αυτό που ψάλλουμε ότι «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχής», τότε δε φοβόμαστε τίποτα. Και κάθε μια απειλή αυξάνει τη δύναμη της παρουσίας του αναστάντος Κυρίου.
Αυτό που έγινε φέτος με τον κορονοϊό είναι ένας πειρασμός, αλλά όλοι οι πειρασμοί μετατρέπονται σε ευλογίες. Ψάλαμε: «…είπωμεν αδελφοί και τοις μισούσιν ημάς». Kι αυτοί που μας μισούνε περιμένουν την αγάπη μας, κι αυτοί που δεν πιστεύουν περιμένουν τη δύναμη της πίστεώς μας. Εάν ένας λοιπόν πιστεύει, μ’ αυτή τη δοκιμασία φέτος έκανε καλύτερο Πάσχα. Mε το να κάνεις καλύτερο Πάσχα τη στιγμή που δεν κάνεις Πάσχα, νιώθεις τη δύναμη του αναστάντος και κάνεις συντροφιά με όλους τους ανθρώπους.
Και ενώ πάει ο πειρασμός με μια αρρώστια να δημιουργήσει προβλήματα, φανερώνεται η δύναμη του αναστάντος Κυρίου. Μέσα από τα μνήματα και μέσα από τις ψυχές των ανθρώπων όλων βγαίνει μια παρηγοριά. Λέει το τροπάριο της Κασσιανής: «Aμαρτιὠν μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους, τίς εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου»… Από τη μια μεριά υπάρχει ένα σύνολο αμαρτιών και αδυναμιών. Κι από την άλλη μία άβυσσος οικτιρμών, ένας ωκεανός χωρίς βυθό, οπότε οποιαδήποτε τρικυμία σ’ αυτόν τον ωκεανό τον χωρίς βυθό, γίνεται αφορμή όχι για να βγούνε τίποτε σαβούρες που βγαίνουνε από τις λίμνες τις αβαθείς, αλλά βγαίνει ιώδιο υγείας.
Οπότε η εκκλησία χαίρεται περισσότερο την παρουσία του αναστάντος μ’ αυτή τη δοκιμασία. Και ταυτόχρονα δοκιμάζεται η αντοχή των υλικών της πίστεώς μας και φανερώνεται η αδυναμία αυτού ο οποίος δεν πιστεύει, αλλά πιστεύει στον εαυτό του και στην αρετή του. Οπότε έχουμε αυτό το φαινόμενο τώρα. Κάποιοι πιστοί -δεν ξέρω πώς να τους ονομάσω- πάνε να δώσουν παρηγοριά και κατακρίνουν. Κατακρίνουν την Εκκλησία και ουσιαστικά υπογραμμίζουν τη δική τους αδυναμία. Οπότε ευχαριστούμε τον Χριστό τον αναστάντα, την μητέρα Του την Υπεραγία Θεοτόκο και όλους τους αγίους που μας κρατούν μέσα στον παράδεισο της ζωής.
Ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας ενισχύσει την αλήθεια της ταπεινώσεώς μας, δηλαδή να νιώθουμε τη δική μας αδυναμία ώστε όλος ο εαυτός μας να είναι ο Χριστός. Και να λέμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο «εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν του Κυρίου εσμέν». Είτε είμαστε ζωντανοί, είτε είμαστε πεθαμένοι κατά σάρκα, η ζωή μας είναι ο Χριστός. Οπότε «Ανέστη Χριστός εκ νεκρών και ζωή πολιτεύεται, Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος». Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ ΤΟ  ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ  ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΚΑΤΩ  ΔΕΞΙΟ ΑΚΡΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ Η ΟΘΟΝΗ.

Άγιος Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος

Βιογραφία
Ο λαοφιλής Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος γεννήθηκε περίπου το 275 μ.Χ. στην Καππαδοκία, από γονείς χριστιανούς. Ο πατέρας του, μάλιστα, πέθανε μαρτυρικά για το Χριστό όταν ο Γεώργιος ήταν δέκα χρονών. Η μητέρα του τότε τον πήρε μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη, όπου είχε και τα κτήματα της. Όταν έγινε 18 χρονών, στρατεύθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Αν και νέος στην ηλικία, διεκπεραίωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τέλεια. Όλοι τον θαύμαζαν για το παράστημα του. Γι' αυτό, γρήγορα τον προήγαγαν σε ανώτερα αξιώματα και του έδωσαν τον τίτλο του κόμη και ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.

Ομολογητής
Από την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο ο Διοκλητιανός, το 283 μ.χ., η Χριστιανική Εκκλησία μεγάλωσε πάρα πολύ, γιατί επικρατούσε ειρήνη. Οι Χριστιανοί πήραν πολλές δημόσιες θέσεις, έκτισαν πολλούς και μεγάλους ναούς, διάφορα σχολεία και οργάνωσαν την διοίκηση και τη διαχείριση των εκκλησιών και της φιλανθρωπίας.

Ο Διοκλητιανός αρχικά εργάστηκε για την οργάνωση του κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς για βοηθούς του που τους ονόμασε αυτοκράτορες και Καίσσαρες κι αφού πέτυχε να υποτάξει τους εχθρούς του κράτους και να σταθεροποιήσει τα σύνορα του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς, στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής Θρησκείας για να ανορθώσει την ειδωλολατρία. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, κάλεσε τους βοηθούς του Καίσσαρες το 303 μ.χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Ανάμεσα τους βρισκότανε και ο 28χρονος Γεώργιος, που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους.

Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση και τον αφανισμό της Χριστιανικής πίστης. Πρώτος μίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σε όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική Θρησκεία από το Ρωμαϊκό κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος σηκώθηκε και είπε: «Γιατί, βασιλιά και άρχοντες, θέλετε να χυθεί αίμα δίκαιο και άγιο και να εξαναγκάσετε τους Χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα»; Και διακήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής Θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού.

Μόλις τέλειωσε, όλοι συγχυστήκανε μ' αυτή την ομολογία του και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήσει για όσα είπε, καταπραΰνοντας έτσι και τον Διοκλητιανό. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διακήρυσσε την Χριστιανική του πίστη.

Στη φυλακή
Οργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή κα να του περισφίγξουν τα πόδια στο ξύλο και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα, να βάλουν πάνω στο στήθος του μεγάλη και βαριά πέτρα.

Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιο για να τον ανακρίνει . Και πάλι αυτός έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις του αυτοκράτορα διακήρυττε την πίστη του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε από τα λόγια του και διέταξε τους δήμιους να δέσουν τον Άγιο σε ένα μεγάλο τροχό για να κομματιαστεί το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύτηκε την ανδρεία του Αγίου και τον κάλεσε να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχτηκε με ευχαρίστησε να υποστεί το φοβερό αυτό μαρτύριο, που χώριζε σε μικρά λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω γύρω από τον τροχό υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που μοιάζανε με μαχαίρια. Πραγματικά μόλις ο τροχός κινήθηκε τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε : «Μη φοβάσαι, Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο, λύνοντας τον από τον τροχό και θεραπεύτηκε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.

Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημα του, με όψη αγγελική, παρουσιάστηκε στον Διοκλητιανό που είχε πάει με άλλους να κάνει θυσία. Μόλις τον είδαν έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μερικοί δε ισχυριζόντουσαν ότι είναι κάποιος που του μοιάζει και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Καθώς όμως σχολιάζανε το γεγονός, εμφανίστηκαν μπροστά στον βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος (βλέπε 23 Απριλίου) με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε αμέσως.

Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκο με ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα τον Γεώργιο, να τον αφήσουν μέσα τρεις μέρες και τρεις νύχτες έτσι που να διαλυθούν και τα κόκκαλα του.

Πραγματικά οι δήμιοι ρίξανε τον Άγιο στον ζεματιστό ασβέστη και κλείσανε το στόμα του λάκκου. Μετά από τρεις μέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες να ανοίξουν το λάκκο. Με μεγάλη τους έκπληξη όμως βρήκαν τον Γεώργιο όρθιο, μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: «Ο Θεός του Γεωργίου είναι μεγάλος». Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιο, που έμαθε τις μαντικές τέχνες και πως τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι τα γεγονότα ήταν αποτέλεσμα της θείας χάρης και δύναμης και όχι μαγείας και γοητείας.

Ο Διοκλητιανός οργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και τον εξαναγκάσουν να περπατά. Ο Άγιος προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να πάθει τίποτα. Πάλι διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφτηκε να φωνάξει του άρχοντες για να συσκεφτούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιο. Και αφού τον δείρανε τόσο πολύ με μαστίγια και καταπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, που έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιο να λάμπει σαν Άγγελος. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι το φαινόμενο αυτό οφειλόταν στις μαγικές του ικανότητες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο (βλέπε 23 Απριλίου), για να λύσει τα μάγια του Γεωργίου.

Αβλαβής από το δηλητήριο
Ήλθε, λοιπόν ο μάγος Αθανάσιος, κρατώντας στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία, όπου υπήρχε δηλητήριο. Στο πρώτο αγγείο το δηλητήριο προξενούσε τρέλα, ενώ στο δεύτερο τον θάνατο.

Αμέσως οδήγησαν τον Άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Ο Άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε , λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμον τι πίωτιν, ου μη αυτούς βλάψει, θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε απολύτως τίποτα!

Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε απολύτως τίποτα, ο βασιλιάς διέταξε να του δώσει ο μάγος και το δεύτερο αγγείο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι από αυτό το θαύμα. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επειμένει ότι για να μην πεθάνει ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον αληθινό Θεό. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και φόνευσαν τον Αθανάσιο αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα (βλέπε 21 Απριλίου), που ομολόγησε την πίστη της στον αληθινό Θεό. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένη να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή, παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Το μαρτυρικό τέλος του Αγίου
Ο Άγιος Γεώργιος κλείστηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στ' όνειρο του τον Χριστό, που του ανάγγειλε ότι θα πάρει το στεφάνι του μαρτυρίου και θα αξιωθεί της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε διατάχτηκαν οι στρατιώτες από τον ο Διοκλητιανό να παρουσιάσουν μπροστά του τον Άγιο. Πραγματικά ο Άγιος βάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφτασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρισε ο Διοκλητιανός, του πρότεινε να πάνε στον ναό του Απόλλωνα για να θυσιάσει στο είδωλο του. Όταν μπήκε ο Άγιος στον ναό, σήκωσε το χέρι και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλο να πέσει. Αμέσως τούτο έπεσε και έγινε κομμάτια.

Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσο πολύ θύμωσαν, που φώναζαν στον βασιλέα να θανατώσει τον Γεώργιο. Ο Διοκλητιανός έβγαλε διαταγή και του έκοψε το κεφάλι.

Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το Άγιο λείψανο του Μάρτυρα μαζί με αυτό της μητέρας του Αγίας Πολυχρονίας (βλέπε 23 Απριλίου) και το μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.

Κατά την Εκκλησία μας, ο ένδοξος αυτός μεγαλομάρτυρας είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, ο αριστεύς ο θείος, ο λέων ο ένδοξος, ο αστήρ ο πολύφωτος, του Χριστού οπλίτης, της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος.

Οι ιστορίες πίσω από τις θαυματουργικές εικόνες του Αγίου Γεωργίου στο Άγιον Όρος

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Ι.Μ.ΖΩΓΡΑΦΟΥ -ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Στο Άγιο Όρος φιλοξενούνται θαυματουργικές εικόνες του Αγίου Γεωργίου, εικόνες που κρύβουν πίσω τους δυνατά γεγονότα, τα οποία συνέβησαν χάρις στην Αγιότητά του.


Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου που μεταφέρθηκε από τη Μονή Φανουήλ
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Λέοντα του Σοφού (886 – 912 μ.Χ.) ήσαν τρεις γνήσιοι αδελφοί, ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Βασίλειος και η καταγωγή τους ήταν από την μεγαλύτερη Λιγχίδα, που μετονομάστηκε αργότερα σε Αχρίδα. Αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το κόσμο, τον πλούτο, τη δόξα και να πάρουν το αγγελικό σχήμα. Έφτασαν στο Άγιο Όρος και αφού βρήκαν ήσυχο τόπο, κατασκεύασαν σκηνές, όπου έμεναν για αρκετό διάστημα και συναντιόνταν μόνο την Κυριακή. Διαδόθηκε, λοιπόν η φήμη της αρετής τους και γι’ αυτό πολλοί έρχονταν κοντά τους και δεν έφευγαν.
Βρήκαν ένα χώρο όπου έκτισαν μοναστήρι. Αφού έκτισαν και τον ναό σκέπτονταν πως να τον ονομάσουν. Άλλοι έλεγαν να τον αφιερώσουν στον Άγιο Νικόλαο, άλλοι στον Άγιο Κλήμεντα, αρχιεπίσκοπο Αχρίδος που ήταν και συμπατριώτης τους και ο καθένας γενικά ήθελε να δώσει στο ναό το όνομα του Αγίου, που έτρεφε μεγαλύτερη ευλάβεια. Επειδή, λοιπόν, δεν συμφωνούσαν αποφάσισαν να προσφύγουν στην προσευχή στο Θεό και να δεηθούν ώστε Αυτός για να αποφασίσει για να διατάξει σε ποιο από τους Αγίους Του θα αφιερώσουν το ναό και ποιαν εικόνα θα ζωγραφίσουν στο ξύλο που ετοίμασαν.
Προσευχήθηκαν και οι τρεις, ο καθένας στο ησυχαστήριο του. Στην διάρκεια που προσεύχονταν διαχύθηκε από τον νεόκτιστο ναό ένα ασυνήθιστο φως, λαμπρότερο από τις ακτίνες του ήλιου γύρω από τα κελιά των μοναχών. Οι μοναχοί κατελήφθησαν από φόβο και απορία και έμειναν προσευχόμενοι όλη νύχτα.
Την επομένη το πρωί όταν κατέβηκαν οι μοναχοί στην εκκλησία είδαν με θαυμασμό ότι στο ξύλο που ετοίμασαν να ζωγραφίσουν, ζωγραφίστηκε η εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου Γεωργίου.
Απ’ αυτή μάλιστα έβγαινε η λάμψη που φώτιζε τα ταπεινά ησυχαστήρια. Έτσι λοιπόν, αφιερώθηκε η εκκλησία στον Άγιο Γεώργιο και η μονή ονομάσθηκε Ζωγράφου.
Η θαυματουργή εικόνα υπήρχε στην Μονή του Φανουήλ που βρίσκεται στην Συρία κοντά στη Λύδδα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του καθηγούμενου της Μονής Φανουήλ, Ευστρατίου, όταν κάποτε ο Θεός θέλησε, να τιμωρήσει τη Συρία και να την παραδώσει στους Σαρακηνούς, η ζωγραφιά της εικόνας ξαφνικά αποχωρίσθηκε από το ξύλο και αφού υψώθηκε κρύφτηκε σε άγνωστο μέρος. Οι μοναχοί τότε, επειδή φοβήθηκαν και λυπήθηκαν από το θαύμα, αφού γονάτισαν, προσεύχονταν στο Θεό θερμά και με δάκρυα και τον παρακαλούσαν να τους αποκαλύψει που κρυβόταν το πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου.
Ο πανάγαθος Θεός άκουσε την δέηση των μοναχών και ο Άγιος παρουσιάστηκε στον ηγούμενο και του είπε: «Μη λυπάστε για μένα. Εγώ βρήκα για τον εαυτό μου Μονή της Παναγίας στο Άθω. Αν θέλετε πηγαίνετε και εσείς προς τα εκεί, γιατί η οργή του Κυρίου είναι έτοιμη να πέσει πάνω στην διεφθαρμένη Παλαιστίνη και σχεδόν σ’ όλη την Οικουμένη, επειδή οι Χριστιανοί αμαρτάνουν».
Αφού συγκέντρωσε όλους τους μοναχούς ο καθηγούμενος ανακοίνωσε τα συμβάντα. Έπειτα κάλεσε και τους προύχοντες της πόλης Λύδδας και τους ανάγγειλε όσα συνέβησαν σχετικά με την άγια εικόνα. Ύστερα του παράγγειλε τα εξής: «Εμείς φεύγουμε, για την αγία πόλη των Ιεροσολύμων για να προσκυνήσουμε τον Άγιο Τάφο του Κυρίου και ας γίνει το θέλημα Του. Σεις εγκατασταθείτε στην Μονή για να την προφυλάξετε».
Με δάκρυα ξεκίνησαν. Αφού έφτασαν στην Ιόππη βρήκαν πλοίο και αναχώρησαν για το όρος Άθω. Ύστερα από αρκετές μέρες έφτασαν στην μονή Ζωγράφου. Όταν μπήκαν στο ναό, με έκπληξη και θαυμασμό, είδαν την ζωγραφιά του Αγίου Γεωργίου, που είχαν στην μονή Φανουήλ, νάνε προσκολλημένη χωρίς καμιά αλλοίωση σ’ ένα καινούργιο ξύλο. Τότε με συγκίνηση και δάκρυα γονάτισαν μπροστά στην εικόνα και έλεγαν:
«Γιατί μας προξένησες τόση λύπη, Μεγαλομάρτυρα Γεώργιε;» Οι μοναχοί της Ζωγράφου απορούσαν, γιατί συνέβησαν όλα αυτά τα παράξενα. Όμως εκείνοι τους διηγήθηκαν τα συμβάντα και όλοι δόξαζαν ολόψυχα τον Κύριο και τον Άγιο Γεώργιο. Τον δε καθηγούμενο Ευστράτιο τον έκαμαν Ηγούμενο τους.
Από τότε άρχισαν να γίνονται από την αγία εικόνα πολλά θαύματα. Γι’ αυτό ο κόσμος πήγαινε στην μονή Ζωγράφου , να προσκυνήσει τον Τροπαιοφόρο Γεώργιο. Η φήμη των θαυμάτων έφθασε μέχρι και τον βασιλέα Λέοντα τον Σοφό, που ήταν πολύ ευσεβής. Μάλιστα αποφάσισε να πάει προσωπικά στο Άγιο Όρος για να προσκυνήσει και χαρεί πνευματικά με τις ψυχοφελείς συζητήσεις που θα έκανε με τους ασκητές Μωυσή, Ααρών και Βασίλειο που έγιναν ξακουστοί για την αρετή τους.
Ύστερα από τον Λέοντα επισκέφτηκε τη Μονή και ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ιωάννης από το Τίρναβο. Με την πλούσια βοήθεια του άρχισε να κτίζεται η μεγαλοπρεπής Μονή του Ζωγράφου. Αργότερα η ιερά Μονή κατεδαφίστηκε από τους βαρβάρους και τους πειρατές. Η τωρινή Μονή κτίστηκε από τον Ηγεμόνα της Μολδαβίας Στέφανο.
Η Αγία εικόνα έχει μέχρι σήμερα το άκρο του δάκτυλου κάποιου ολιγόπιστου Επίσκοπου. Αυτός καταγόταν, σύμφωνα με την παράδοση, απ’ τα Βοδενά (Έδεσσα) και όταν άκουσε για τα θαύματα της εικόνας θέλησε μαζί με την συνοδεία του να πάει να διαπιστώσει αν πραγματικά ήσαν αληθινά αυτά που διαδίδονταν ή ήσαν εφευρέσεις των μοναχών, για λόγους φιλοχρηματίας. Όταν έφτασε στο Άγιο Όρος πήγε και στην Μονή του Ζωγράφου όπου οι μοναχοί εκεί τον υποδέχτηκαν με την πρέπουσα τιμή. Στην συνέχεια τον οδήγησαν στο ναό για να προσκυνήσει τον Άγιο Γεώργιο.
Αλλά ο επίσκοπος αντί να φανεί ταπεινός και σεμνός φάνηκε περήφανος και ολιγόπιστος. Αφού με αδιαφορία είδε τον ναό στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και με αλαζονικό ύφος είπε προς τους μοναχούς: «Ώστε αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα του Αγίου».
Αμέσως όμως το δάκτυλο του κόλλησε στην εικόνα και μάταια προσπαθούσε να το ξεκολλήσει. Η αγωνία του και ο φόβος του μεγάλωσαν όσο αγωνιζόταν να το ξεκολλήσει. Κάθε φορά που προσπαθούσε να το ξεκολλήσει ένοιωθε πόνους γιατί αυτό ήταν κολλημένο πολύ γερά. Στο τέλος ο δυστυχής επίσκοπος δέχτηκε, να του κόψουν το δάκτυλο του. Έτσι πήρε μια γεύση της γνησιότητας των θαυμάτων του Αγίου Γεωργίου.
Το θαλάσσιο ταξίδι της εικόνας από την Αραβία
Υπάρχει κοντά στον κίονα του αριστερού χορού που βρίσκεται η εικόνα του Αγίου Γεωργίου η πιο κάτω χειρόγραφη διήγηση:
Η αγία εικόνα ήρθε από την Αραβία και βρέθηκε στο λιμάνι της Μονής Βατοπεδίου. Η απροσδόκητη άφιξη της εικόνας προκάλεσε ταραχή και θόρυβο στο Άγιο Όρος. Γιατί η φήμη ξάπλωσε γρήγορα και οι μοναχοί ερχόντουσαν απ’ όλα τα μοναστήρια για να προσκυνήσουν την άγια εικόνα που με θαύμα φανερώθηκε στο λιμάνι. Μάλιστα κάθε μοναστήρι επεδίωκε να αποκτήσει το θησαυρό αυτό και οι γέροντες αρνούνταν να την δώσουν στη Μονή Βατοπεδίου.
Τελικά αποφάσισαν να βάλουν κλήρο και να δεχτούν την απόφαση της άγιας εικόνας. Πραγματική πήραν ομόφωνα απόφαση όλοι οι γέροντες να φορτώσουν την εικόνα σ’ ένα ξένο και άγριο μουλάρι που δεν ήξερε τους δρόμους και τα Μοναστήρια και αφού το αφήσουν ελεύθερο να το ακολουθήσουν από μακριά. Εκεί που θα σταματούσε θα έπρεπε να μείνει η εικόνα.
Έτσι και έγινε. Αφού οδήγησαν το μουλάρι στο δρόμο Θεσσαλονίκης – Αγίου Όρους το άφησαν στη θέληση του. Και το μουλάρι με αργό και ισόμετρο περπάτημα σαν να ένοιωθε ότι μετέφερε ιερό φορτίο πέρασε από δύσβατους τόπους, δάση και υψώματα και έφτασε στην Μονή Ζωγράφου και στάθηκε ακίνητο σ’ ένα πολύ ωραίο λόφο.
Με τον τρόπο αυτό πληροφορήθηκαν όλοι ότι η θέληση του Αγίου Γεωργίου ήταν να μείνει η ιερή εικόνα στη Μονή Ζωγράφου. Όλοι οι μοναχοί δέχτηκαν στη Μονή με χαρά και με πνευματικό πανηγύρι την ιερή εικόνα και την τοποθέτησαν στον κίονα του αριστερού χορού. Το μουλάρι που μετέφερνε την άγια εικόνα πέθανε και το έθαψαν στον τόπο εκείνο . Σε ανάμνηση για τον ερχομό της ιερής εικόνας του Αγίου Γεωργίου έκτισαν στον λόφο ένα κελί και μικρή εκκλησία στο όνομα του Αγίου.
Αφιέρωση της Άγιας εικόνας από τον Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Στέφανο
Στο βορειοδυτικό κίονα, που στηρίζεται και ο τρούλος, είναι αναρτημένη και άλλη εικόνα του Αγίου Γεωργίου , που γι’ αυτή υπάρχει η πιο κάτω χειρόγραφη διήγηση στην Μονή Ζωγράφου.
Ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος είχε, όπως είναι γνωστό, συνέχεια πολέμους με τους Τούρκους. Κάποτε συγκεντρώθηκαν τα αναρίθμητα Τούρκικα ασκέρια, για να τον αφανίσουν. Όταν είδε ο Στέφανος το πλήθος του εχθρού φοβήθηκε. Αμέσως όμως συνήλθε και με θερμή προσευχή στο Θεό ζήτησε τη βοήθεια του. Στον ύπνο του εμφανίστηκε ο Άγιος Γεώργιος που ήταν λουσμένος σ’ ένα λαμπρό θαυμάσιο φως και με μάτια που άστραφταν. Ο Στέφανος αν και κοιμόταν φοβήθηκε πολύ. Τότε ο Άγιος του είπε: «Έχε θάρρος στον Κύριο σου και μη φοβάσαι το πλήθος αυτό.
Αύριο συγκέντρωσε όλο το στράτευμα σου και οδήγησε το εναντίον των εχθρών του Χριστού με φωνές πανηγυρικές και σάλπιγγες και θα δεις την δύναμη του Θεού που πάντα σε βοηθά. Για το λόγο αυτό στάθηκα εδώ για να σου αποκαλύψω ποιος θα νικήσει και να σου αναφέρω ότι η δύναμη του Θεού είναι μαζί σου και ότι ακόμα και εγώ θα σε βοηθήσω στην μάχη αυτή. Για όλα αυτά ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου που είναι στο όνομα μου, και που ερημώθηκε. Στείλε μάλιστα και την δική μου εικόνα που έχεις μαζί σου».
Ο Στέφανος πήρε θάρρος από την εμφάνιση του Αγίου και ακόμη από την υπόσχεση που του έδωσε ότι θα τον βοηθούσε με την βοήθεια της θείας χάρης. Αφού μάλιστα έφερε και την άγια εικόνα μαζί του με την φωνή των σαλπίγγων κτύπησε ξαφνικά σαν λαίλαπας τον όγκο των Οθωμανών και τους σύντριψε χωρίς χρονοτριβή.
Ύστερα από λίγο καιρό έστειλε και την άγια εικόνα στο Άγιο Όρος και ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου, σύμφωνα με την θέληση του Αγίου, αφού αφιέρωσε σ’ αυτή πολλά αφιερώματα.
Κάποιος Ρώσος συγγραφέας αναφερόμενος στην άγια εικόνα του Αγίου Γεωργίου γράφει τα εξής: «Μέσα στο 15ο αιώνα φάνηκε και άλλος ευεργέτης της Μονής Ζωγράφου, Ο Στέφανος που ήταν επίσημος Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας, και αγωνίστηκε πολλές φορές εναντίον των Οθωμανών νικηφόρα. Όταν τον περικύκλωσαν κάποτε αμέτρητα πλήθη εχθρού σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα μπορούσε να σώσει τους περίβολους του φρουρίου.
Τότε φάνηκε πάνω στο τείχος η μάνα του που του είπε: «Δεν θα επιτρέψω ποτέ στους εχθρούς σου ν’ ανοίξουν τις πύλες του φρουρίου σου. Αν δεν νικήσεις και δεν μπορέσεις να αντισταθείς σ’ αυτούς στο πεδίο της μάχης πολύ λίγη ελπίδα σου απομένει για τους περιβόλους».
Εκείνο, λοιπόν, το βράδυ φάνηκε ο Άγιος Γεώργιος στο συγχυσμένο Στέφανο και του υποσχέθηκε ότι θα νικούσε. Επίσης τον διέταξε να αποστείλει την άγια εικόνα που είχε πάντα μαζί του στην Μονή Ζωγράφου, και να την ανακαινίσει γιατί ήταν ήδη ερημωμένη. Η νίκη έστεψε το Στέφανο που εκπλήρωσε την εντολή του Αγίου Γεωργίου.
Η θαυμαστή εικόνα του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στην ιερά Μονή του Ξενοφώντα
Στο Άγιο Όρος σώζεται η αρχαία προφορική παράδοση και για την άγια εικόνα που υπήρχε στους χρόνους των ασεβών εικονομάχων, που με βασιλικά διατάγματα καίονταν οι άγιες και σεβαστές εικόνες.
Στα χρόνια εκείνα λοιπόν οι υπηρέτες του παράνομου βασιλιά ερευνούσαν και προσπαθούσαν να βρίσκουν τις άγιες εικόνες για να τις συντρίψουν και να τις ρίξουν στη φωτιά. Βρήκαν λοιπόν και την άγια αυτή εικόνα και την έριξαν στην φωτιά για να καεί. Αλλά μάταια κοπίαζαν οι ανόητοι, διότι η άγια εικόνα έμεινε άφλεκτος μέχρι που η φωτιά έσβησε τελείως. Οι εικονομάχοι όταν είδαν ότι η φωτιά πολύ λίγο άρπαξε τα φορέματα του Αγίου και το πρόσωπο του τίποτα δεν έπαθε απόρησαν.
Ένας μάλιστα περισσότερο ασεβής έμπηξε μαχαίρι στο πηγούνι του Αγίου και αμέσως έτρεξε καθαρό αίμα. Τότε όλοι όσοι είδαν το θαύμα έφυγαν ο καθένας για το σπίτι του. Ένας ευσεβής Χριστιανός αφού παράλαβε την άγια εικόνα και ήλθε στην θάλασσα, προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο για να σταματήσει η φρικτή θύελλα της εικονομαχίας.
Έπειτα αφού γύρισε προς την Άγια εικόνα είπε: «Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Τροπαιοφόρε Γεώργιε, συ που και στη ζωή και μετά τον θάνατο έκαμες άφλεκτη την άγια εικόνα, διαφύλαξε την και τώρα από την θάλασσα και μετέφερε την όπου εσύ γνωρίζεις και επιθυμείς για να δοξασθεί ο Θεός μας». Και μόλις τελείωσε έβαλε την εικόνα στη θάλασσα.
Ο Άγιος Γεώργιος φρόντισε ώστε η άγια εικόνα να φτάσει στο Άγιο Όρος, όπου και άλλες εικόνες οδήγησε η θεία πρόνοια. Η εικόνα τοποθετήθηκε κοντά στην Μονή Ξενοφώντα όπου έτρεχαν τα ιαματικά όξινα νερά. Υπήρχε μάλιστα εκεί μια μικρή Μονή αφιερωμένη στο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Ακόμα σώζεται ο μικρός αυτός ναός, όπου οι μοναχοί σαν είδαν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου την μετάφεραν εκεί γεμάτοι χαρά και ευλάβεια.
Ύστερα έκτισαν ναό κοντά στο μικρό ναό. Όταν αυξήθηκαν οι μοναχοί και μεγάλωσε και η Μονή ονομάσθηκε του Αγίου Γεωργίου. Οι μοναχοί γιορτάζουν καθημερινά μαζί με τον Άγιο Γεώργιο και τον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο και τους μνημονεύουν στις απολύσεις των ακολουθιών.
Η άγια εικόνα βρίσκεται στο μεγάλο Καθολικό ναό του Αγίου Γεωργίου στον ανατολικό κίονα του δεξιού χωρού και έχει ζωγραφισμένο ολόσωμο τον Μεγαλομάρτυρα και σε ένδειξη του θαύματος φέρνει και την πληγή στο πηγούνι και το αίμα του είναι πηγμένο σ’ αυτή. Μέχρι σήμερα το θαυμαστό φαινόμενο κηρύττει περίτρανα τα πάμπολλα θαύματα που έκανε και κάνει ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος Γεώργιος.

Ι.Μ.ΖΩΓΡΑΦΟΥ -ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ