Απίστευτο περιστατικό στο Άγιον Όρος: Τον φιλοξένησαν οι "Αόρατοι Ασκητές "

 

«Αόρατοι Ασκητές»: Πολλά έχουν γραφτεί για αυτούς, ενώ διάφορες είναι και οι ονομασίες που τους έχουν αποδοθει. Κάποιοι τους ονομάζουν «αόρατους Ερημίτες,» άλλοι «γυμνούς ασκητές», άλλοι «μυστικούς γέροντες» και άλλοι πάλι «αφανείς αναχωρητές».

Οι «Αόρατοι Ασκητές» είναι μια ομάδα ασκητών, εφτά για κάποιους, κατ’ άλλους δώδεκα και κατ’ άλλους δέκα, οι οποίοι διατρίβουν στις ερημικότερες περιοχές της αθωνικής ερήμου και είναι αόρατοι από τα μάτια των ανθρώπων.

Εμφανίζονται μόνο σ’ όποιον αυτοί θέλουν, ως επί το πλείστον σε απλό και απονήρευτο μοναχό ή και σε ευσεβή και ευλαβή προσκυνητή που έχει καθαρό και χριστιανικό βίο.

Η συγκλονιστική μαρτυρία για τους αόρατες ασκητές είναι από το βιβλίο του μακαριστού Μοναχού, π. Ανδρέα Θεοφιλόπουλου, «Γεροντικόν του Αγίου Όρους», τόμος Α’, 1979 όπως αναδημοισιεύται στο βιβλίο «Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Το μυστήριον της αθωνικής ερήμου”, που έγραψε ο Μοναχός Βλάσιος Αγιορείτης (εκδόσεις Τέρτιος).

Περί το έτος 1978 ένας ορθόδοξος Χριστιανός εκ Λιβάνου, πρόσφυγας στην Κανά της Γαλιλαίας ένεκα του εμφυλίου τότε πολέμου μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών του Λιβάνου, ήρθε ως προσκυνητής στο Άγιον Όρος.

Στο προσκύνημά του στο Όρος περιελήφθη και η Σκήτη της Αγίας Άννης. Δικαίος τότε στην Σκήτη ήταν ο Γέρων Κύριλλος από την Καλύβη των «Αναναίων» του Τιμίου Σταυρού. Αφού φιλοξενήθηκε ο ξένος αυτός στο Κυριακό της Σκήτης, το πρωί ρώτησε τον Δικαίον για να μάθη το μονοπάτι που ανεβάζει προς τον Άθωνα. Αφού του υπέδειξεν ο πατήρ Κύριλλος τον δρόμο προς τον Άθωνα, ο Λιβανέζος ξεκίνησε -αφού τον ευχαρίστησε πρώτα- με πολλή χαρά, διότι ο καιρός ήταν καλός, ήταν 20 Σεπτεμβρίου.

Το βράδυ γύρισε κατάκοπος από την κούραση και το ταξίδι του στον Άθωνα, οπότε απεσύρθη στο δωμάτιό του για ξεκούραση και ύπνο.

Το πρωί της άλλης μέρας, πριν αναχωρήση από την Σκήτη, σκέφτηκε να ρωτήση για κάποιους Μοναχούς που συνάντησε στον Άθωνα και του κίνησαν την περιέργεια.

Όταν κατέβαινε από τον Άθωνα -λέγει στον Γέροντα Κύριλλο με τα σπασμένα ελληνικά ο Λιβανέζος- συνάντησε ένα κελλί στα δεξιά της καταβάσεως προς την «Παναγία», εκεί που είναι ο μεγάλος κατήφορος που λέγεται η τοποθεσία «Βαβύλας», και δύο μοναχούς να παίρνουν νερό από τον κήπο.

Τον καλοσώρισαν και αφού τον οδήγησαν στο κελλί του πρόσφεραν φρέσκα σύκα και έφαγε. Εκεί στο κελλί παρατήρησε ότι υπήρχαν 10 περίπου Μοναχοί οι οποίοι ήσαν ακουμπισμένοι στα μπαστούνιά τους και με το κομποσχοίνι στο χέρι εφαίνοντο ότι εκείνη την ώρα ήσαν προσευχόμενοι.

Αφού τους ρώτησε ο Λιβανέζος πόσο καιρό έχουν εκεί, του είπαν ότι είχαν πολλά χρόνια και τίποτα άλλο δεν κάμνουν παρά μόνο προσεύχονται για όλον τον κόσμο. Και εφαίνοντο να είναι περίπου όλοι της ίδιας ηλικία και δεν ήσαν και πολύ μεγάλης ηλικίας. Και ρωτούσε τον Δικαίον να μάθει λεπτομέρειες.

Ο Δικαίος, αφού σκέφτηκε λίγο απορώντας διά την παράξενη αφήγηση του επισκέπτη του, του είπεν ότι στην περιοχή εκεί την οποίαν περιέγραψε που λέγεται «Βαβύλας» δεν υπάρχει κανένα κελλί ούτε και Μοναχοί, αλλά ο τόπος είναι έρημος.

Και ακολούθως τον ξεπροβόδισε λέγοντάς του:

– Να χαίρεσαι αδελφέ, διότι φάνηκες τυχερός. Φαίνεται ότι η καρδιά σου είναι πιστή, απλή και καθαρή. Διότι αγίους ανθρώπους είδες, οι οποίοι εμφανίζονται σ’ όποιον θέλουν, ο οποίος είναι άξιος. Διότι εμφανίσθηκαν και σ’ άλλους καλούς Μοναχούς και λαϊκούς τέτοιοι άγιοι άνδρες παλαιότερα στην έρημο του Άθωνα.

Και αφού χαιρετίσθησαν, ανεχώρησε ο Λιβανέζος από την Σκήτη πνευματικά χαρούμενος, ο δε πατήρ Κύριλλος έμεινε εκστατικός, διαλογιζόμενος διά τους παράξενους εκείνους αγίους Μοναχούς που του έδειξε ο Θεός του πιστού και απλού αυτού προσκυνητού.

Από το βιβλίο του μακαριστού Μοναχού, π. Ανδρέα Θεοφιλόπουλου, «Γεροντικόν του Αγίου Όρους», τόμος Α’, 1979 όπως αναδημοισιεύται στο βιβλίο «Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Το μυστήριον της αθωνικής ερήμου”, που έγραψε ο Μοναχός Βλάσιος Αγιορείτης (εκδόσεις Τέρτιος).

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ

 

ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ,Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟ 2020-2021,ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΕΤΟΥΣ,ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΝΔΗΜΕΙ ( COVID-19 ).

ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2021,Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΕ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΤΟΥ Ι.Ν.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ,ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΝΑ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΝΑ ΜΗΝΑ.

ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2021 ΜΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΟΜΙΛΙΑ,ΠΙΘΑΝΟΝ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ.

ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΑΣ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

ΕΚ ΤΟΥ Δ.Σ.ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ "

Ο ηρωικός Αγιορείτης μοναχός που επέστρεψε τα μετάλλια στην βασίλισσα Ελισάβετ

Την περίοδο της κατοχής περιέθαλψε στο Άγιο Όρος φυγάδες από το καθεστώς των ναζί, φυλακίστηκε σε κολαστήριο στη Θεσσαλονίκη και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Γερμανούς.

 

Στην κατοχή ο πατέρας Γεώργιος, που είχε γίνει μοναχός το 1937, είχε το διακόνημα του κηπουρού στο μοναστήρι τού Αγίου Παύλου στον Άθωνα. Ασπάσθηκε τον αγώνα της αντίστασης αυθόρμητα όταν έβλεπε κι άλλους Αγιορείτες μοναχούς να πρωτοστατούν στη φυγάδευση Ελλήνων και Νεοζηλανδών που είχαν βρει καταφύγιο στον Άθω. Προδόθηκε όμως από έναν ρουμάνο λαϊκό, ο οποίος εργαζόταν στο Άγιο Όρος. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο στρατόπεδο τού Παύλου Μελά όπου πέρασε Στρατοδικείο.

Εκεί τον ρώτησε ο Γερμανός Δικαστής:

-Γιατί παίρνετε τους εχθρούς μας και τους στέλνετε στη Σμύρνη και στην Αίγυπτο και δεν μας τους παραδίδετε;

-Αφού έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, απάντησε. Αν σου χτυπήσει την πόρτα ο άλλος, τι θα του πεις; Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει, όποιος θέλει βοήθεια να του την προσφέρουμε, απάντησε ο θαρραλέος μοναχός, με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

-Δηλαδή, αν ένας Γερμανός έρθει και σου ζητήσει βοήθεια θα τον βοηθήσεις; Ρώτησε ο Δικαστής.

-Αν έχει ανάγκη από πραγματική βοήθεια, φυσικά. Αλλά εσείς δεν έχετε καμία ανάγκη, έχετε καταπνίξει τον κόσμο στο αίμα και αιματοκυλήσατε όλη την ανθρωπότητα.

Αυτό ήταν. Ο Δικαστής τον καταδίκασε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες. Τον πήγαν στις φυλακές του Επταπυργίου και μετά από δύο μέρες αρρώστησε βαριά από ελονοσία. Τον μετέφεραν στο αναρρωτήριο και τον παράτησαν χωρίς καμία περίθαλψη σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονταν και τρεις άλλοι μοναχοί που είχαν επίσης συλληφθεί από τους Γερμανούς, για τον ίδιο λόγο.

Οι δύο ήταν οι λεγόμενοι «Τυπογράφοι», οι κατά κόσμον Νανόπουλοι, δύο αδέλφια μοναχοί ο Παντελεήμων και ο Θεοφύλακτος από το Κελλί των Τυπογράφων στις Καρυές τού Αγίου Όρους. Ο τρίτος ήταν ο μοναχός Συκιώτης. Οι μοναχοί αυτοί μεταφέρθηκαν αργότερα στο Άουσβιτς. Ο π. Γεώργιος καιγόταν στον πυρετό και είχε πέσει σε κώμα. Ένα από τα επόμενα βράδια μόλις είχε σουρουπώσει συνήλθε θαυματουργικά. Πετάχτηκε όρθιος και είπε στους γύρω του ασθενείς που τον κοιτούσαν εμβρόντητοι ότι τον επισκέφτηκε ένας Άγιος από την Μονή Αγίου Παύλου τον έκανε καλά και του είπε επιτακτικά: «πήδα από το παράθυρο και γύρνα στο μοναστήρι σου με τα πόδια». Πράγματι αφού τους αποχαιρέτησε, ο π. Γεώργιος πήδηξε από τον τρίτο όροφο, έπεσε πάνω σε ένα δέντρο και πράγματι ξεκίνησε να επιστρέφει αγρατζούνιστος στον Άθω.

 

Η Ιερά Μονή Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος

Όταν πλησίαζε το Άγιο Όρος, συναντήθηκε στο δρόμο με τον Ρουμάνο που τον είχε προδώσει στους Γερμανούς, ο οποίος επιχείρησε να βγάλει όπλο και να τον συλλάβει. Ο Γεώργιος αφόπλισε τον Ρουμάνο, κράτησε το όπλο και χάρισε τη ζωή στον καταδότη του, ο οποίος έφυγε τρέχοντας και δεν ξαναπάτησε το πόδι του στον Άθωνα. Ο Γεώργιος, όταν επέστρεψε στο Άγιο Όρος, για λόγους ασφαλείας μέχρι το τέλος τής Κατοχής έμενε έξω από τη Μονή του σε ένα κρυφό ασκητήριο.

Στη συνέχεια υπηρέτησε το μοναστήρι ταπεινά από πολλές θέσεις, ως αντιπρόσωπός στην Ιερά Κοινότητα, ως ζυμωτής, ως κηπουρός και ως Αρσανάρης. Ήταν υπεύθυνος για τον μώλο (αρσανά) της Μονής. Η ζωή του παρέμενε διαρκώς ασκητική, μετακινούταν μόνο με τα πόδια σε όλον τον Άθωνα, φερόταν με αρχοντιά και σεβασμό στους γύρω του και δεν έχανε ευκαιρίες να διδάσκει με χιούμορ εκείνους που του ζητούσαν τη συμβουλή του. Όταν κάποιος ήθελε να αδυνατίσει, του έλεγε: «Θα σου αποκαλύψω το πιο καλό φάρμακο. Ακινησία σιαγόνων. Ο πιο αποδοτικός τρόπος για αδυνάτισμα!»

Μετά το τέλος του πολέμου, δεν αποδέχτηκε τη μεγάλη αποζημίωση και τη σημαντική σύνταξη που του προσέφερε η Κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας για την προσφορά του και ειδικά για τη διάσωση και βοήθεια που προσέφερε στον Νεοζηλανδό δραπέτη Sandy Thomas, του οποίου η περιπέτεια έγινε βιβλίο το 1953 και πούλησε 500 χιλιάδες αντίτυπα σε πολλές γλώσσες. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εν Πλω (Με Τόλμη για την Ελευθερία) και θεωρείται ως μία από τις συναρπαστικότερες αληθινές ιστορίες τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1959 ο μοναχός επέστρεψε ταχυδρομικώς στην Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ τα μετάλλια που του είχε απονείμει η Μεγάλη Βρετανία, λόγω των γεγονότων τής Κύπρου (1955-59 ΕΟΚΑ Α’)!

Κάποτε μετά τον πόλεμο, είχαν επισκεφτεί το μοναστήρι τέσσερις Γερμανοί περιηγητές, οι οποίοι επειδή έφτασαν αργά βρήκαν κλειστή την πύλη κι έτσι κατέβηκαν στον αρσανά. Ο Γεώργιος τους δέχτηκε ατάραχα, τους έφτιαξε φαΐ, τους έστρωσε να κοιμηθούν και το πρωί έφυγαν ευχαριστημένοι, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν την ιστορία του οικοδεσπότη τους. Ο μοναχός Γεώργιος έκανε σε όλη του τη ζωή πράξη την αγάπη προς τον κυνηγημένο και την αγάπη προς τον εχθρό, ως γνήσιος μοναχός αφιερωμένος στο υπερβατικό παράδειγμα του Χριστού.

 

Οι μοναδικές φωτογραφίες του π. Γεωργίου δεν βρέθηκαν κάπου στην Ελλάδα, αλλά στο αρχείο τής Εθνικής Βιβλιοθήκης τής Νέας Ζηλανδίας και χρησιμοποιήθηκαν στο ιστορικό ντοκουμέντο A Visit to Mount Athos, November 1944 (Athos Press, NY), που αφορά στην ευχαριστήρια επίσκεψη των Νεοζηλανδών στο Άγιο Όρος, το Νοέμβριο τού 1944, αμέσως μετά την αποχώρηση των Ναζί από την Ελλάδα.

Ο γερο-Γεώργιος, όπως τον αποκαλούσαν προς το τέλος της ζωής του, δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον φωτογραφίσει ξανά, προς αποφυγήν τής κενοδοξίας όπως έλεγε. Εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 88 ετών, το 1998. Η ιστορία του σώζεται ζωντανή μέχρι και σήμερα μέσα από τις προφορικές και τις γραπτές μαρτυρίες όλων όσοι τον είχαν γνωρίσει.

Πέραν από το παραπάνω βιβλίο Με Τόλμη για την Ελευθερία, αντλήθηκαν πληροφορίες και από τα βιβλία «Απ’ την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση, Άγιο Όρος, 2011″, Μητροπ. Μεσογαίας Νικολάου “Mount Athos the Highest Place on Earth”, Εκδόσεις Εν Πλω, 2007 Γιώργος Γ. Σπανός, Συγγραφέας, Σύμβουλος Ναυτιλιακών & Καινοτόμων Επιχειρήσεων

ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

 

Η Αγία Άννα θεωρείται η προστάτης των παιδιών και της μητρότητος. Πολλές είναι οι αφηγήσεις των μοναχών της Σκήτης για ζευγάρια που είχαν χάσει κάθε ελπίδα τεκνοποίησης και έγιναν γονείς με τη βοήθεια της Αγίας Άννης, όταν με ευλάβεια και πίστη κατέφυγαν σ’ αυτήν και ζήτησαν τη βοήθειά της.

Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω αφήγηση για τη βοήθεια της Αγίας Άννας σε ένα Σουλτάνο. Διαβάστε πώς έφτασε ένας μουσουλμάνος να δωρίσει ένα καντήλι στην Αγία Άννα:

Ο Σουλτάνος της Λήμνου δεν μπορούσε ν’ αποκτήσει παιδί και για το λόγο αυτό ήταν πολύ στεναχωρημένος.

Άκουσε από τους κατοίκους του νησιού, που επισκέπτοντο το Άγιον Όρος και τη σκήτη της Αγίας Άννης, για τα θαύματα της μητέρας της Παναγίας και τη βοήθεια που αυτή προσέφερε στα άτεκνα ζευγάρια, προκειμένου αυτά να αποκτήσουν παιδί.

Πείσθηκε από τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν και για το λόγο αυτό έστειλε με κάποιους προσκυνητές δώρα στη Σκήτη, στη χάρη της Αγίας Άννης και ζήτησε να του φέρουν λάδι και αγίασμα της Αγίας.

Οι χριστιανοί, επειδή ο Σουλτάνος ήτο αλλόθρησκος, πέταξαν τα δώρα και δεν του έφεραν τίποτα.

Ο Σουλτάνος επέμενε και έστειλε πάλι δώρα στη χάρη της Αγίας και ζήτησε πάλι να του φέρουν αγίασμα και λάδι και μάλιστα απείλησε τους προσκυνητές με αυστηρές κυρώσεις, σε περίπτωση που δεν του τα φέρουν.

Οι μοναχοί της Σκήτης, επειδή ο Σουλτάνος δεν ήτο χριστιανός και υπό το βάρος της απειλής, του έστειλαν πόσιμο νερό και όχι αγίασμα και κοινό λάδι.

Η Αγία Άννα, λόγω της πίστεως και επιμονής του Σουλτάνου, τον βοήθησε και απέκτησε ένα υγιέστατο παιδί και αυτός από ευγνωμοσύνη εδώρησε στη χάρη της Αγίας το κανδήλι που φαίνεται στην εικόνα παρακάτω, το οποίο είχε τάξει και επειδή ο κατασκευαστής έκλεψε μέρος του πολύτιμου υλικού, ο Σουλτάνος προσέθεσε στο κάτω μέρος, το αυγό που φαίνεται, ώστε το τάμα να είναι πλήρες.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι τον Απρίλιο του 2013 το καντήλι κουνιώταν σταυροειδώς.

Η παράδοση αναφέρει, ότι όταν το καντήλι κινείται στις εορτές προμηνύει ευχάριστα γεγονότα, ενώ αντιθέτως όταν κινείται στις καθημερινές ημέρες πιστεύεται ότι αυτό το γεγονός είναι ένα προμήνυμα για δυσμενή γεγονότα.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ: ΠΑΡΕ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ ΕΚΕΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΟΥ ΚΑΙ ΣΙΩΠΑ

 

Ιερά Μονή Βατοπαιδίου: Όλοι φορέσετε μάσκα για να προστατέψετε την υγεία σας. - Γέρων Εφραίμ Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, Αγίου Όρους.

Η μάσκα δεν επηρεάζει το ήθος και το δόγμα της Εκκλησίας. Μην μένετε σε αυτά. Είπε το κράτος βάλτε μάσκα, ε βάλτε τη μάσκα σας ρε παιδιά.

Και εγώ στο αεροδρόμιο που πήγα ήταν εκεί η διευθύντρια του αεροδρομίου που την ξέρω στη Θεσσαλονίκη και μου λέει:

Γέροντα επειδή σας ξέρω και σας συνοδεύω κιόλας πρέπει να έχετε μάσκα γιατί θα εκτεθώ.

Και της είπα:

Κόρη μου να είναι ευλογημένο.

Και μου έδωσε μια μάσκα και έβαλα μέχρι το αεροπλάνο, τι να κάνουμε. Τι να κάνω, τι να πω; Δεν φορώ μάσκα διότι αντίκειται στις διδασκαλίες της εκκλησίας;

Που το βρίσκουν αυτό ότι η μάσκα αντίκειται στις διδασκαλίες της εκκλησίας;

Είναι μερικές υπερβολές που γίνονται και δεν είναι σωστό. Πάρε εκεί μία μάσκα εκεί ταπεινώσου και σιώπα.

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΚΑΙ Η ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Η 28η Οκτωβρίου είναι διπλή γιορτή για την Ελλάδα και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γιορτάζουμε το ιστορικό «ΟΧΙ» στους Ιταλούς αλλά και την Αγία Σκέπη της Παναγίας.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, απεστάλη στην Ελλάδα τελεσίγραφο δια του τότε Ιταλού πρέσβη στην Αθήνα, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου να καταλάβει λιμάνια και αεροδρόμια της χώρας τα οποία θα διευκόλυναν τη μετέπειτα προώθηση του στην Αφρική.

Δυο ώρες μετά ξεκίνησε ο πόλεμος με την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο. Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα» και οι νίκες του ελληνικού στρατού γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου.

Σύμφωνα με την παράδοση, στα χρόνια του Λέοντα του Μεγάλου ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο Όσιος Ανδρέας. Μια νύχτα που γινόταν αγρυπνία στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνων ο Όσιος Ανδρέας μαζί με το μαθητή του Επιφάνιο είδαν την Παναγία να μπαίνει στον Ναό.

28η Οκτωβρίου: Το συγκλονιστικό θαύμα της Παναγίας στον πόλεμο του 1940

Τη συνόδευαν ο Ιωάννης ο Προδρομος , ο Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού τελείωσε την προσευχή της, άπλωσε το ωμοφόριο της στους πιστούς για να τους σκεπάσει και να τους προστατέψει. Χάρη σ’ αυτό το γεγονός η Εκκλησία μας καθιέρωσε τη γιορτή της Αγίας Σκέπης προς τιμήν της Παναγίας η οποία προστατεύει τους πιστούς. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την 1η Οκτωβρίου που εορταζόταν, στην 28η του ίδιου μηνός, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Ιησού για την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων στον πόλεμο.

Ψηφιδωτό στην είσοδο του κελιού της Αγίας Σκέπης στην Βίγλα του Αγίου Όρους

Οι Έλληνες πολεμιστές κατά τη διάρκεια του πολέμου εμπιστεύθηκαν τον αγώνα τους στα χέρια της Παναγίας. Ζήτησαν την βοήθεια και την προστασία της για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες του πολέμου και να φέρουν τη νίκη.

Την Ακολουθία που ψάλλεται αυτή την ημέρα την έγραψε ο Αγιορείτης Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 21 Οκτωβρίου 1952 μ.Χ. όπου και αποφασίστηκε ο συνεορτασμός της εορτής της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής επετείου του «ΟΧΙ» (Συνοδικές Εγκύκλιοι, Τόμος Β’, Αθήνα 1956, σελ. 649).

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΑΣ

 

Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΑΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΕΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ, ΟΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.ΤΟΠΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΘΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΣΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΘΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ.

ΕΚ ΤΟΥ Δ.Σ.

Η γυναίκα που παραβίασε το Άβατο του Αγίου Όρους: «φοβόμουν, ήταν αμαρτία»

 Οκτώβριος του 1948. Οι αντάρτες της Χαλκιδικής μπαίνουν στο Άγιον Όρος. Ανάμεσα τους και γυναίκες. Το άβατον για μία ακόμη, λιγοστή φορά καταργήθηκε. Μεταξύ εκείνων των νεαρών ανταρτών και η Ευγενία Πέγιου από το χωριό Μεγάλη Παναγιά κοντά στην Ιερισσό. Τότε ήταν 17 χρόνων. Πενήντα χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1999, μιλούσε για κείνη την περιπέτεια που κράτησε....

«Έκανα αμαρτία», έλεγε η Ευγενία Πέγιου μιλώντας το 1999 στην εφημερίδα «Τα Νέα»....

 Οι μοναχοί και αυτοί θυμούνται την είσοδο γυναικών στα μοναστήρια. Δεν αναφέρονται σ’ αυτό. Άλλωστε αυτή ήταν και η μοναδική εξαίρεση. Από τότε υπεραμύνθηκαν του άβατου με σθένος και μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι πολλές γυναίκες ζητούν να επισκεφτούν το Άγιον Όρος, αρνούνται κάθε συζήτηση. Η βροχή έφτανε ως το κόκαλο. Το Μάουζερ την κούραζε ακόμη πιο πολύ. Πεινούσε και κρύωνε. Μα πιο πολύ, έτσι όπως στεκόταν έξω από την πόρτα της Μονής Ιβήρων, την τρόμαζε η ιδέα ότι ήταν μια γυναίκα μόνη στο Άγιον Όρος. Ήταν Οκτώβρης του 1948. Σύμφωνα με την μαρτυρία της κ. Εύας Σπυριδάκη, σ’ εκείνο το τμήμα των ανταρτών, μετείχε και η Μίνα Γιάννου, στέλεχος του ΚΚΕ και επί χρόνια βουλευτίνα Θεσσαλονίκης μετά την μεταπολίτευση. Τη συμμετοχή εκείνη, την είχε εκμυστηρευθεί η ίδια η Μίνα Γιάννου στην κ. Σπυριδάκη. Τότε η Ευγενία Πέγιου ήταν μόλις 17 χρόνων. Περνώντας από το χωριό της, τη Μεγάλη Παναγιά Χαλκιδικής, οι άνδρες του Δημοκρατικού Στρατού την πήραν μαζί τους. Μέσα στις επιχειρήσεις που γίνονταν τότε ήταν και αυτή του Αγίου Όρους, για να πάρουν τρόφιμα. Η Ευγενία τους ακολούθησε. Περπάτησε ώρες και παρά τον φόβο της βρέθηκε έξω από τη Μονή Ιβήρων με το όπλο στο χέρι....

Η Ευγενία Πέγιου με τον σύζυγό της. Μπήκε στο Άγιον Όρος με τους αντάρτες. Την ίδια εποχή ο Κώστας εργαζόταν στο δάσος με τον πατέρα του.  Πηγή: εφημερίδα Τα Νέα...

 «Φοβόμουν πολύ. Είχα ακούσει ότι απαγορεύονταν να μπούνε γυναίκες στο Άγιον Όρος. Η διμοιρία μου έφτασε στη Μονή Ιβήρων. Οι καλόγεροι δεν άνοιγαν την πόρτα. Εγώ δεν πυροβολούσα. Δεν κυκλοφορούσε κανείς. Τότε θυμάμαι ότι ένας αντάρτης, «Αλβανό» τον φώναζαν, πήδηξε πάνω από την πόρτα και την άνοιξε. Εγώ δεν μπήκα μέσα. Περίμενα με το όπλο στο χέρι. Ήμουν μόνη. Πρέπει να ήταν και άλλες γυναίκες εκεί κοντά». Οι βρύσες Ακόμη και σήμερα δεν έχει συνειδητοποιήσει πώς έσπασε το άβατο. Αποφεύγει να μιλάει γι’ αυτό. Όμως τότε δεν είχε και πολλά περιθώρια. Ο καπετάνιος της Κώστας Παπαγεωργίου την χρειαζότανε. «Το όπλο ήταν πιο ψηλό από μένα. Θυμάμαι σαν τώρα κάτι βρύσες με κεφάλι φιδιού έξω απ το μοναστήρι. Οι αντάρτες πήραν μουλάρια και φόρτωσαν ρούχα και τρόφιμα. Το αστείο είναι ότι πήραν και αυτά που είχε ο πατέρας μου, ο οποίος δούλευε στο Όρος. Εγώ το έμαθα μετά». Τότε δεκάδες αντάρτες είχαν σκορπιστεί στο Άγιον Όρος και συγκέντρωναν τρόφιμα. Τριακόσια πενήντα μουλάρια είχαν φορτώσει. Δύο μέρες έμεινε η Ευγενία στη Μονή. Άλλοτε για να διώξει τον φόβο της τραγουδούσε το «Πολεμάμε, τραγουδάμε τους φασίστες κυνηγάμε». Καμιά φορά έκανε και τον σταυρό της. «Έγινε ό,τι έγινε, όμως πρέπει να πω ότι κανένας αντάρτης δεν προκάλεσε την παραμικρή ζημιά στα μοναστήρια. Είχαμε ανάγκη από τρόφιμα και ρούχα. Μέρες ζούσαμε τρώγοντας κάστανα. Εγώ φορούσα κάτι παπούτσια μεγαλύτερα από το νούμερό μου. Μέσα είχαν μπει λάσπες. Πονούσα πολύ. Παρακαλούσα να φύγουμε. Στις Καρυές γίνονταν μάχες με τους χωροφύλακες. Οι μοναχοί είχαν κρυφτεί. Δεν κυκλοφορούσε κανείς. Είχαν φοβηθεί». Οι μοναχοί, άλλωστε, είχαν δεχτεί επιθέσεις και το 1947, δεν προέβαλαν καμία αντίσταση και ούτε ήθελαν να μπλέξουν. Οι χωροφύλακες προσπάθησαν να εμποδίσουν τους αντάρτες. Όμως δεν κατάφεραν και πολλά. Έτσι οι μοναχοί, μην έχοντας άλλο τρόπο, προσέφεραν ό,τι μπορούσαν για να γλιτώσουν μια ώρα γρηγορότερα. Ο χρόνος αργούσε για όλους και πιο πολύ για τη νεαρή αντάρτισσα που ένιωθε ότι είχε διαπράξει μεγάλη αμαρτία....

 Ο βομβαρδισμός «Αφού οι αντάρτες πήραν ό,τι πήραν, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Καθίσαμε σε ένα ξέφωτο στο Γομάτι. Μας εντόπισαν τα αεροπλάνα. Εκεί κοντά στα Νέα Ρόδα άρχισαν να μας κτυπούν. Θυμάμαι μια νέα κοπέλα, Πόντια ήταν, που είχε τραυματιστεί. Την μετέφεραν μέσα από ένα μονοπάτι στο βουνό. Στον δρόμο όλο φώναζε «ωχ μανούλα μου λελέβω». Κάποια στιγμή πέθανε». Οι καλόγεροι μόλις έμαθαν για τον θάνατο είπαν ότι την τιμώρησε η Παναγία γιατί μπήκε στο Άγιον Όρος. Πολλοί το πίστευαν, δεν ήταν όμως λίγοι και εκείνοι που βρήκαν την ευκαιρία, σε συνεργασία με τους χωροφύλακες, να διαδίδουν παντού το περιστατικό. Και η ίδια είχε πάντα μέσα της ένα φόβο. Άλλωστε ήταν από αυτούς που επί δυόμισι χρόνια στην ομάδα Παπαγεωργίου δεν πυροβόλησε. «Δεν ήθελα να το κάνω. Δεν ήθελα να σκοτώσω. Τι ήμουν, ένα παιδί» Ο κυβερνητικός στρατός είχε φέρει σε δύσκολη θέση τις μονάδες του Δημοκρατικού Στρατού και στη Χαλκιδική. Η Ευγενία παραδόθηκε στη Γαλάτιστα. Πέρασε στρατοδικείο. Αθωώθηκε. Γύρισε στο χωριό της. Ήταν δύσκολα χρόνια για όλους. Η μικρή αντάρτισσα παντρεύτηκε τον γείτονά της Κώστα. Η ειρωνεία: τότε που μπήκε στο Άγιον Όρος αυτός εργαζόταν στο δάσος μαζί με τον πατέρα του. Με τους πρώτους πυροβολισμούς κρύφτηκε. Όταν σταμάτησε το κακό, διαπίστωσε ότι του είχαν πάρει τα μουλάρια. «Θυμάμαι σαν τώρα τη μάχη που έγινε στο Βατοπεδινό κονάκι. Εκεί ένα χωροφύλακας σκότωσε έναν αντάρτη. Τον έθαψαν λίγο πιο κάτω», λέει ο κ. Πέγιος που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η γυναίκα του ήταν με τους αντάρτες… Τώρα στη Μεγάλη Παναγιά, ένα από τα πλέον όμορφα χωριά, πολλοί έχουν ξεχάσει την ιστορία. Θυμούνται απλώς τον Παπαγεωργίου. Διηγούνται τις περιπέτειες του, τον θάνατό του αλλά για την Ευγενία, που πέρασε στο Άγιον Όρος, κουβέντα. Και η ίδια δεν θέλει να τα θυμάται. Παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά και η ζωή της κύλησε ήρεμα. Ε, κάπου – κάπου όταν μένει μόνη στην αυλή της, ο νους της γυρνάει και σ’ εκείνη την εποχή....

Ο Κώστας Παπαγεωργίου (στη μέση με την τραγιάσκα κατά τη σύλληψη της ομάδας του), ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ηγήθηκε των ανταρτών που μπήκαν στο Άγιον Όρος με σκοπό να πάρουν τρόφιμα και ρούχα. Πηγή: εφημερίδα Τα Νέα...

1947. Η Ομάδα Παπαγεωργίου συγκρούεται με τη Χωροφυλακή Η αντιπαλότητα ανταρτών και Αγίου Όρους στην ουσία άρχισε το 1945. Τότε, μπροστά στον κίνδυνο, εστάλησαν εκεί 36 χωροφύλακες, οι οποίοι ανέλαβαν την προστασία του Όρους. Το 1947 μια ομάδα ανταρτών, με επικεφαλής τον Παπαγεωργίου, χτυπήθηκε στη Δάφνη με τη δύναμη της Χωροφυλακής. Κατέλαβε τον Αστυνομικό Σταθμό, το Τελωνείο και καταστήματα, για να αναχωρήσει την επομένη με ρούχα και τρόφιμα. Όμως, η ομάδα δεν στάθηκε τυχερή, καθώς από πλοιάρια οι χωροφύλακες τους αιφνιδίασαν. Το 1948, οι αντάρτες επανήλθαν με δύναμη 400 ανδρών. Ανάμεσά τους και γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Ευγενία και η φίλη και συγχωριανή της Μαριάνθη. Οκτώ ώρες κράτησε η μάχη. Σήμερα οι μοναχοί θυμούνται τον διοικητή της Χωροφυλακής Παναγιώτη Παναγιωτάκο να γυρίζει μόνος του με το πιστόλι στο χέρι για να βρει αντάρτες. Ένας αντάρτης σκοτώθηκε όταν επιχείρησε να κάψει μια εκκλησία στο κέντρο των Καρυών. Όπως λένε όσοι έζησαν τα γεγονότα τότε, οι αντάρτες πήραν τρόφιμα και ρούχα από τις Μονές Χιλανδαρίου, Εσφιγμένου, Ιβήρων (στην οποία σκοπό είχαν βάλει την Ευγενία), Καρακάλου, Φιλοθέου και Ζωγράφου. Τότε το Γενικό Επιτελείο Στρατού αποφάσισε να πάρει μέτρα και έδωσε εντολή στους χωροφύλακες για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Στη μάχη κατά των ανταρτών μπήκαν επίσης και τα πλοία, τα οποία περιπολούσαν, αλλά και η Αεροπορία. Πάντως, οι αντάρτες είχαν και μέσα στο Άγιον Όρος υποστηρικτές μοναχούς, κυρίως κελιώτες, που είχαν ενταχθεί στο ΕΑΜ, όπως και πολλούς που ζούσαν σε μοναστήρια, αλλά δεν είχαν λόγο στη διοίκηση του Αγίου Όρους και στην εκλογή ηγουμένων.

 «Τρώγαμε κάστανα κι αυτό μας στήριζε»

 Ήταν καλοκαίρι του 1948. Η 17χρονη τότε Ευγενία καθόταν στο παράθυρο και θαύμαζε τους αντάρτες που περνούσαν. Από το χωριό της κατάγετο ο Παπαγεωργίου. Ένα βράδυ ένοπλοι πέρασαν και από το σπίτι της και την πήραν μαζί τους με άλλα 12 κορίτσια. Έμαθε να τραγουδάει «όλοι στ’ άρματα παιδιά για να ‘ρθει η λευτεριά». Αν και στην αρχή ενθουσιάστηκε, στη συνέχεια προβληματίστηκε για πολλά και κυρίως για τις κακουχίες.  «Την πρώτη ημέρα μας έριξαν λίγα κομμάτια κρέας πάνω σε κάτι τσουβάλια. Δεν μπόρεσα να φάω. Τα πόδια μου είχαν γεμίσει πληγές. Στην αρχή μας έβαζαν σκοπούς. Στήναμε ενέδρες. Εγώ όμως δεν χρησιμοποίησα ποτέ το Μάουζερ. Ήμουν παιδί, ήθελα να γυρίσω σπίτι μου. Δεν με άφηναν». Ήταν παραμονές της γιορτής του Διονυσίου Αρεοπαγίτου όταν η ομάδα Παπαγεωργίου κινήθηκε προς το Άγιον Όρος. «Ξεκινήσαμε νύχτα. Έβρεχε. Θέλαμε τρόφιμα και ο μόνος χώρος, όπως έλεγαν οι παλιότεροι, ήταν τα μοναστήρια. Είχαν τα πάντα. Πεινούσαμε και υποφέραμε. Οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να μας δώσουν ούτε ψωμί. Περάσαμε μέσα από το δάσος. Η πορεία ήταν μαρτύριο. Εμείς κινηθήκαμε προς την Μονή Ιβήρων. Ένιωθα ότι θα έπεφτα κάτω. Τρώγαμε κάστανα και αυτό μας στήριζε. Σκεφτόμουν ότι έκανα μεγάλη αμαρτία. Οι δικοί μου ήταν θεοσεβούμενοι. Ο πατέρας μου δούλευε στο Άγιον Όρος. Είναι αλήθεια ότι φοβήθηκα, όπως φοβόμουν και μετά, μήπως μου συμβεί κάτι κακό. Άκουγες τότε τόσα πολλά. Για τιμωρίες της Παναγίας, για θαύματα και όλα αυτά με επηρέαζαν», λέει. 

Ο μοναχός Ευθύμιος ήταν τσαγκάρης. Οι αντάρτες, μεταξύ αυτών και γυναίκες, πήραν παπούτσια και δέρματα. Δεν λυπήθηκε. «Τα είχαν ανάγκη...

«Έκανε βόλτες με το πιστόλι στο χέρι»

 Ο μοναχός Ευθύμιος ήταν τσαγκάρης. Οι αντάρτες, μεταξύ αυτών και γυναίκες, πήραν παπούτσια και δέρματα. Δεν λυπήθηκε. «Τα είχαν ανάγκη» Ο μοναχός Κοσμάς, 70 χρόνια στο Άγιον Όρος, ήταν ένα από τα «θύματα» των ανταρτών. «Εγώ είχα το τσαγκάρικο στις Καρυές. Μπήκαν μέσα και μας τα πήραν όλα. Παπούτσια, δέρματα και φύγανε. Τα είχαν ανάγκη. Δεν γινόταν διαφορετικά. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Ήταν δύσκολες εποχές». Κοντά στη Μονή Κουτλουμουσίου ο Ευθύμιος ήταν τότε καμπανάρης (υπεύθυνος για ό,τι γινόταν στην εκκλησία) στο Πρωτάτο. Εκείνη την ημέρα ήταν του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Ήταν Σάββατο και, όπως γίνεται, κάναμε τη Θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι, στο κοιμητήρι. Τότε άρχισαν οι πυροβολισμοί. Κάηκε ο τόπος. Προσπαθήσαμε και κρύψαμε έναν χωροφύλακα μέσα στα ξύλα. Σώθηκε». Ο μοναχός θυμάται τους αντάρτες στις Καρυές. Κάποιοι έστησαν χορό στην πλατεία. Είναι, όπως λέει, σαν να έχει μπροστά την εικόνα μιας γυναίκας που έκανε βόλτες με το πιστόλι στο χέρι. Οι αντάρτες πέρασαν και από το κελί του. Ο γέροντας του τους κέρασε τσίπουρο. Στο υπόγειο είχαν αλεύρι, δεν το πήραν. Τώρα καθισμένος στο ξύλινο μπαλκόνι γελάει σαν τα θυμάται. Του φαίνονται όλα τόσο μακρινά. Όσο για τις γυναίκες που αγνόησαν το άβατο δεν είχε πρόβλημα. «Δεν ήθελαν. Τότε πολλά έγιναν με το ζόρι. Οι καταστάσεις ήταν ανώμαλες. Τι να κάνουμε». 

Τα εξαφάνισαν 

Γεγονός είναι πάντως ότι στο Άγιον Όρος αμέσως μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, οι μοναχοί φρόντισαν να ξεχάσουν και να εξαφανίσουν χαρτιά και φωτογραφίες. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν φροντίσει να μην έρθουν σε σύγκρουση με τους αντάρτες. Είχαν στις τάξεις τους και μοναχούς, οι οποίοι ήταν μέλη της Επιμελητείας Του Αντάρτη, την ΕΤΑ, και συχνά τους έδιναν τρόφιμα και ρούχα. «Ο μόνος λόγος που γίνονταν αυτά ήταν για να προστατέψουν τα κειμήλια. Και με τους Γερμανούς τα ίδια γίνονταν. Κανείς δεν θέλει την κατοχή, όμως έπρεπε να προστατευθεί και η παράδοση αιώνων», λέει ο πατέρας Ιωαννίκιος. Όσο για την είσοδο των γυναικών στο Όρος, ήταν κάτι που δεν μπορούσε κανείς να αποτρέψει, από τη στιγμή που οι χωροφύλακες εγκλωβίστηκαν από τους αντάρτες. Ήταν η μοναδική φορά, τουλάχιστον είναι γνωστό, που γυναίκες μπήκαν μέσα περπατώντας από την Ουρανούπολη. Όμως κατά καιρούς κυκλοφορούν διάφορα για γυναίκες που ντύθηκαν άνδρες ή που επιχείρησαν να φθάσουν έως εκεί κολυμπώντας. Οι κανόνες είναι αυστηροί ακόμη και σήμερα, ενώ και αυτοί που εμφανίζονται ως εκσυγχρονιστές συμφωνούν με τη διατήρηση του άβατου. «Είμαστε μια ομάδα ιδιόρρυθμων ανθρώπων, ας το πάρουμε και έτσι. Για ποιο λόγο να χαλάσει μια παράδοση αιώνων. Το Άγιον Όρος είναι σύμβολο του μοναχισμού. Μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο και έτσι πρέπει να παραμείνει», λέει ο πατέρας Ιωαννίκιος....

 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

 

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΙΡ ΠΡΙΚΛΙΟΥΤΣΕΝΙΪ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΩΡΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ,ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

ΙΣΤΟΡΙΑ,ΚΕΙΜΗΛΕΙΑ,ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ  ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΟΛΔΑΒΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΗ.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΜΠΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΚΑΤΩ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ

" Ο Γέροντας Γελάσιος στη Σιμωνόπετρα " ιστορία από τον Μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη

 

Ο μακαριστός Γέροντας Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης (1902-1987) ήταν πρώτα στη Μονή Οσίου Γρηγορίου, στην οποία είχε πάει στις 8 Μαΐου 1930. Κάποτε που τον επισκέφθηκα, κατά τη συζήτηση τον ρώτησα και γιατί έφυγε από τη Μονή του, όπου είχε γίνει και Καλόγερος. Ο Γέροντας πήρε αφορμή και μου είπε τα ακόλουθα.

Στη Μονή του Οσίου Γρηγορίου έμεινα επτά χρόνια, και μετά επεθύμησα να πάω στους Αγίους Τόπους. Ο Γέροντας μου παπα-Θανάσης δεν μου έδινε ευλογία να πάω. Εγώ ζήτησα ευλογία να πάω σαν επισκέπτης στη Σιμωνόπετρα, να παρακαλέσω τον ηγούμενό της αρχιμανδρίτη π. Καισάριο να με βοηθήσει να εκπληρώσω τον σκοπό μου. Εκείνος μου υποσχέθηκε ότι θα με στείλει. Τότε ζήτησα από τον Γέροντά μου απολυτήριο για τη Σιμωνόπετρα και ευχαρίστως μου έδωσε. Μα δεν ήταν όμως θέλημα της Παναγίας και έτσι έμεινα πλέον στη Σιμωνόπετρα.

Όταν ήλθε η νέα συνοδεία των Πατέρων από τα Μετέωρα, εγώ τους έδωσα τα κλειδιά, διότι με είχαν τοποτηρητή της Μονής. Τότε ζήτησα από τον νέο Ηγούμενο να ησυχάσω στον Αρσανά της Μονής πλησίον της Δάφνης. Εκεί έμεινα 11 χρόνια. Καθε χρόνο έπαιρνα τον διορισμό τού διακονήματος ως “φύλαξ Δάφνης και πάσης παραλίας”.

Πολλές φορές με παρακαλούσε ο ηγούμενος π. Αιμιλιανός να ανεβαίνω τουλάχιστον στις πανηγύρεις της Μονής. Εγώ όμως του έλεγα: “Άκουσε, Γέροντα, εγώ αν δεν ακούσω το καλό όνομα για τη Σιμωνόπετρα και την πρόοδό της, δεν θα έλθω μέσα”.

Όλη αυτή την περίοδο είχα μαζί μου συνοδεία δεκάδες γάτες. Καποτε έφθασαν τις 70. Το διακόνημά μου ήταν ψαράς. Ό,τι έβγαζα τα έτρωγα εγώ και η συνοδεία μου. Είναι και αυτά τα γατάκια πλάσματα του Θεού. Μ’ αγαπούν και τα αγαπώ. Κοιμούνται πάνω μου, στο κρεβάτι μου. Είναι καθαρά και όπου πηγαίνω εγώ, έρχονται και αυτά μαζί μου.

Μετά από 11 χρόνια έχασα σε μεγάλο βαθμό την όρασή μου. Κατόπιν κτύπησα στη μέση μου. Επιπλέον άκουσα καλά λόγια για τη Μονή απ’ όλους τους ανθρώπους, και αποφάσισα πλέον να επιστρέψω.

Όταν επέστρεψα, οι Πατέρες εκείνη τη στιγμή έψαλλαν τον Εσπερινό. Μπήκα μέσα, προσκύνησα τις εικόνες του τέμπλου και στεκόμενος κάτω από το κεντρικό πολυέλεο είπα: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα…» Οι Πατέρες έκλαιγαν από συγκίνηση και χαρά. Μου έδωσαν κελλί, μου έπλυναν τα ρούχα και εγώ βλέποντας αυτούς συγκινημένους έλεγα: «Αυτά είναι τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου».

 

Θα σου πω τώρα και μία επίσκεψη που είχα του αγίου Σίμωνα, του Κτίτορα της Μονής, στο κελλί μου.

Ήταν η μνήμη του, 28 Δεκεμβρίου 1986. Όλοι οι Πατέρες και οι προσκυνητές βρίσκονταν στην αγρυπνία. Εγώ, όπως ξέρεις, έμενα στο κελλί μου και από εκεί με ειδική συσκευή άκουγα την Ακολουθία του Αγίου. Ξαφνικά, βλέπω τον άγιο Σίμωνα να μπαίνει στο κελλί μου περιβεβλημένος από άπλετο φως. Με ρώτησε τι κάνω. Έπειτα έκατσε μαζί μου και μιλήσαμε αρκετά πράγματα. Ό,τι μιλήσαμε τα είπα στον Ηγούμενο της Μονής, τον π. Αιμιλιανό. Κατόπιν με ευλόγησε και ανέβηκε στους ουρανούς. Δοξασμένο το όνομα του Θεού και του Κτίτορα, του αγίου Σίμωνα.

 

Το μακάριο τέλος του π. Γελασίου

 

Ο μακαριστός π. Γελάσιος εκοιμήθη στις 23 Αυγούστου του 1987, κατά τη διάρκεια του Εσπερινού. Την επομένη το μεσημέρι διαβάσθηκε στο Καθολικό της Μονής η ειδική για Μοναχούς ακολουθία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε το σκήνωμά του στο κοιμητήρι της Μονής, όπου παρουσία όλων των αδελφών ενταφιάσθηκε. Η χαρά ήταν έκδηλη στα πρόσωπα όλων.

Όταν επιστρέψαμε στο Συνοδικό για να πάρουμε το συνηθισμένο κέρασμα, ο ιερομόναχος π. Δ. μας διηγήθηκε το τελευταίο περιστατικό προ του θανάτου του μακαριστού Παππού:

Χθες το απόγευμα, πλησιάζοντας η ώρα του Εσπερινού, ο υπεύθυνος της εκκλησίας αδελφός κτύπησε το πρώτο τάλαντο και μπήκε μέσα να ανάψει τα καντήλια. Τότε πετάχθηκε έξω από το κελλί του ο Γερο-Γελάσιος. Περίμενε στην αυλή να περάσει ένα τέταρτο, για να κτυπήσει αυτός το δεύτερο τάλαντο. Ένας αδελφός, περνώντας απ’ εκεί, τον πλησίασε και με αγάπη του φίλησε το χέρι. Και το πρόσωπό του είχε πόθο να ασπασθεί, αν δεν τον εμπόδιζε προς τούτο η καλογερική σεμνότητα και ο σεβασμός του προς τον μακαριστό Γέροντα. Τον ρώτησε λοιπόν:

– Γιατί κάθεσαι εδώ, Γέροντα; Μου κάνει εντύπωση αυτή η έξοδός σου και η παραμονή σου σ’ αυτόν τον τόπο.

– Ήλθα να πάρω ευλογία από τον εκκλησιαστικό, να κτυπήσω εγώ το δεύτερο τάλαντο.

– Μα γιατί; Αυτό πρώτη φορά το κάνεις.

Ο Γέροντας του έκανε νόημα με το χέρι να μη επιμένει και ήσυχα του είπε:

– Σσστ, σε λίγο θα δεις.

Ο αδελφός, χωρίς να υποψιασθεί τίποτε, έτρεξε να φωνάξει ένα αδελφό που είχε μαγνητόφωνο και φωτογραφική μηχανή, επειδή του έκανε εντύπωση αυτή η επίμονη επιθυμία του Γέροντα Γελασίου.

Όταν ήλθε η ώρα για το δεύτερο τάλαντο, ο μακαριστός Παππούς πήρε σαν να ήταν νέος Μοναχός το τάλαντο και το κτυπούσε με απλότητα περιφερόμενος πέριξ της εκκλησίας. Πολλοί Πατέρες είχαν σχηματίσει πομπή και τον ακολουθούσαν, κυριολεκτικά συγκινημένοι και απορούντες. Κατόπιν ο διακονητής του τον συνόδεψε μέχρι το κελλί του.

Ο παππούς του είπε: «Εσύ τώρα πήγαινε στην εκκλησία, κι εγώ θα ακούσω τον Εσπερινό από το ράδιο» (εννοούσε την ειδική συσκευή).

Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του. Άρχισε ο Εσπερινός. Έφθασε στην ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Ο διακονητής του πήγε στον Παππού να δει τι κάνει. Τον βρήκε καθισμένο στο κρεββάτι του με γερμένο το κεφάλι του αριστερά. Νόμισε ότι κοιμάται. Του μίλησε, τον σκούντηξε, καμιά απάντηση. Ο Γερο-Γελάσιος είχε φύγει για τις αιώνιες Μονές.

 

Από το βιβλίο: Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, “Σύγχρονοι Γεροντάδες του Άθωνος”, Μοναχός Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης (αποσπάσματα). Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου 2005

Προσφορά αγάπης προς τους Αγιορείτες Πατέρες από την Ι.Μητρόπολη Κούοπιο και Καρελίας της Φινλανδίας

 

Με πρωτοβουλία του Σεβ. Μητροπολίτη Κούοπιο και Καρελίας κ. Αρσενίου (πιστός του Αγίου Όρους με πολλές επισκέψεις ), μία ομάδα πιστών γυναικών στην ενορία της πόλεως Κούοπιο, από αγάπη και σεβασμό προς τους Αγιορείτες Πατέρες, έπλεξαν μαλλινές κάλτσες με σκοπό να τις στείλουν στο Άγιον Όρος.

Την Πέμπτη στις 22 Οκτωβρίου ο Σεβ. Μητροπολίτης Αρσένιος δέχτηκε αυτές τις ενορίτες, οι οποίες είχαν πλέξει εκατόν ζευγάρια κάλτσες από μαλλί.

Οι γυναίκες αυτές, μόνες τους οργάνωσαν την ομάδα για να κάνουν την προσφορά αγάπης προς τους Αγιορείτες Πατέρες, επειδή σκέφτηκαν, ότι το Αγίον Όρος αποτελεί μία μεγάλη έμπνευση της Ορθόδοξης πνευματικότητας και αφού είναι και το γεγονός, ότι στην ιστόρία, μεγάλη ήταν η επιρροή του Αγίου Όρους στα μοναστήρια της Καρελίας.

Οι Ορθόδοξοι στη Φινλανδία είναι πολύ ευτυχισμένοι και ευχαριστιμένοι, όταν Αγιορείτες Πατέρες ακόμα και την εποχή μας έρχονται σε αυτή την Ορθόδοξη περιφέρεια για να τους δυναμώσουν στη πνευματική τους άσκιση.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης θα μεταβιβάσει το δώρο στην Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους.

Φωτογραφίες: Kaj Appelberg

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ: Το θάρρος και το θράσος μέσα στην Εκκλησία

 

Με ομιλητή τον Οσιολογιώτατο Ιερομόναχο π. Αντίπα από το Ιβηριτικό Κελλίο Αγίας Άννης, Αγίου Όρους, συνεχίστηκε η 17η ημέρα (Τρίτη 20 Οκτωβρίου), των ενοριακών εορταστικών εκδηλώσεων με την επωνυμία «ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2020», που πραγματοποιούνται στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Ομωνύμου Δήμου. Θέμα της ομιλίας του ήταν: “Το θάρρος και το θράσος μέσα στην Εκκλησία».

 

Ο ομιλητής αρχικά στην ομιλία του, μεταξύ των άλλων, είπε: “Αν και είναι γνωστό σε όλους τι σημαίνει θάρρος, θα πούμε πως θάρρος είναι η έλλειψη φόβου, η τόλμη, η αποφασιστικότητα. Η ανδρεία και η γενναιότητα μπροστά στα δύσκολα, καθώς και η οικειότητα μεταξύ αγαπητών προσώπων. Ακόμη θάρρος, είναι το ανυποχώρητο μπροστά στο ψέμα, την αδικία, την παρανομία, την αμαρτία, όταν μας σπρώχνουν σε αυτά ανώτεροί μας. Για μας τους χριστιανούς, κυρίως θάρρος είναι να τα βάλεις και με αυτόν τον διάβολο, όταν σε παρακινεί να μην κάνεις υπακοή στο θέλημα του Θεού. Όταν σε σπρώχνει στην αμαρτία, στην άρνηση στην αθεΐα. Αυτό είναι το λεγόμενο χριστιανικό θάρρος, το άγιο θάρρος, το άγιο πείσμα, που είχαν όλοι οι απ’ αιώνος άγιοι του Θεού άνθρωποι που δεν δείλιασαν μπροστά στους ισχυρούς της γης, μπροστά σε μαρτυρία, σε εξορίες, σε διωγμούς, μπροστά σε φρικτά βασανιστήρια, μπροστά σε κρεμάλες και φωτιές. Δεν δείλιασαν ακόμη και σε όσα επέτρεψε ο Θεός, ασθένειες, θεομηνίες «λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς». Αμέτρητοι είναι αυτοί που είχαν το θάρρος να μαρτυρήσουν για το Χριστό, που δεν πρόδωσαν την πίστη τους σε Αυτόν, όπως αμέτρητοι είναι και αυτοί που με θάρρος στάθηκαν όρθιοι μπροστά στις αντιξοότητες της ζωής”.

Στη συνέχεια ο π. Αντίπας είπε: “Το θάρρος όταν ξεπερνά το μέτρο γίνεται θράσος, τουτέστι υπερβολικό και προκλητικό θάρρος. Και το υπερβολικό και προκλητικό θάρρος μόνο κακό κάνει και κανέναν δεν ωφελεί. Σαφώς είναι αναίδεια, αυθάδεια αδιαντροπιά. Και όταν το θάρρος είναι λίαν υπερβολικό, τότε νομίζω δεν αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό, είναι αναισχυντία πραγματική. Το θάρρος και το θράσος θα το δεις και σε μικρούς και σε μεγάλους, άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ, άλλοτε να πληγώνει λίγο και άλλοτε πολύ. Θα το δεις και σε λαϊκούς αλλά δυστυχώς και σε ρασοφόρους κληρικούς και μοναχούς. Θα το βρεις μέσα σε οικογένειες, μέσα σε μοναστήρια και θα το δεις να το χρησιμοποιούν σαν όπλο «λαοί, φυλές και γλώσσες» αρχηγοί κρατών, αλλά και προκαθήμενοι Εκκλησιών. Πανδημία θράσους! Πανδημία αναισχυντίας! Που δεν υπάρχει άραγε; Που δεν θα το βρεις; Δεν υπάρχει σίγουρα εκεί που υπάρχει αγάπη προς το Θεό, εκεί που υπάρχει ταπείνωση και απλότητα, πραότητα και καλοσύνη και υγιής και αληθινή πνευματική χριστιανική ζωή. Δεν θα το βρεις εκεί που υπάρχει αληθινή Ορθοδοξία. Θα το βρεις όμως πλούσιο εκεί όπου υπάρχουν σχίσματα και αιρέσεις. Όπου υπάρχουν πλάνες, όπου υπάρχουν ορθοδοξοαμύντορες και οπαδοί. Όπου υπάρχουν πληρωμένοι προδότες της πατρίδας και της Εκκλησίας μας οι οποίοι λυσσωδώς υποστηρίζουν χάριν των αργυρίων, ξένα συμφέροντα, ξένες κυβερνήσεις και όχι μόνο”.

 

Σε άλλο σημείο τόνισε: “Όπου αγάπη προς τον Χριστό εκεί και θάρρος και όπου υπακοή στο Χριστό εκεί και θάρρος. Άγιος θάρρος χριστιανικό, που το είχαν όλοι οι Μάρτυρες, όλοι οι Ομολογητές, καθώς και όλοι οι Όσιοι της Εκκλησίας μας. Ρίγος διαπερνά το σώμα μας και συγκινούμαστε βαθύτατα όταν διαβάζουμε για τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν οι Άγιοι Μάρτυρες «οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες». Ιλιγγιά ο νους μας μπροστά στη θηριωδία και το θράσος των Τυράννων και των δημίων, αλλά ιλιγγιά επίσης και με το θάρρος των Μαρτύρων και όχι τόσο το μεγάλων στην ηλικία όσο των μικρών. Το θάρρος είναι γνώρισμα όλων των εκλεκτών του Θεού, που όχι μόνο πιστεύουν αλλά και αισθάνονται την παρουσία του Θεού μέσα τους, σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους έργο, κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Είναι γνώρισμα των χριστιανών εκείνων που ζουν «εν Χριστώ» και «δια τον Χριστόν μόνον». Που αγωνιούν και αγωνίζονται επιμελώς για τη σωτηρία τους και για τη σωτηρία των άλλων. Και πού στη ζωή τους πυξίδα έχουν το φόβο του Θεού”.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο π. Λουκάς είπε: “Ο χρόνος της ζωής μας είναι τόσος λίγος που δεν μας επαρκεί για να διορθώσουμε τον εαυτό μας. Ας βιαστούμε επομένως να αγωνιστούμε για τη σωτηρία μας έχοντας πάντα την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας και καλλιεργώντας την αυτομεμψία”.

Η πανήγυρις της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Ι.Μ. Ξενοφώντος

 

Χθες το βράδυ εψάλη ο Πανηγυρικός Εσπερινός, με τους Βατοπαιδινούς πατέρες να τιμούν την Ιερά Εικόνα της Παναγίας, που έφυγε από το Βατοπαίδι για την Ιερά Μονή Ξενοφώντος, απαρτίζοντας τον δεξιό χορό.

 

Η ιστορία της εικόνας

Η εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας έχει θαυμαστή ιστορία, αφού έφυγε από το Βατοπαίδι και βρέθηκε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος. Η Θεομητορική αυτή εικόνα βρισκόταν από απομνημονεύτων χρόνων εντός του Καθολικού (του κεντρικού ναού) της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, επί της κολώνας του αριστερού χορού.

Το 1730, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, ενώ ο ναός ήταν κλειδωμένος, η εικόνα εξαφανίστηκε από την Μονή και για τον λόγο αυτό οι Βατοπαιδινοί Πατέρες το θεώρησαν αυτό ως ιεροσυλία.

Και ενώ άρχισαν να την αναζητούν εντός του χώρου της Ιεράς Μονής, ξαφνικά έμαθαν, ότι η εικόνα βρέθηκε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, η οποία απέχει τρεις ώρες με τα πόδια από τη Μονή Βατοπαιδίου. Χωρίς καμιά καθυστέρηση, οι Βατοπαιδινοί μοναχοί έστειλαν ανθρώπους να μεταφέρουν πίσω την εικόνα.

Όταν την έφεραν την τοποθέτησαν στη ίδια θέση ξανά, και έλαβαν αυστηρότερα μέτρα για την ασφάλεια και την προφύλαξη της.

Και πάλιν, όμως, η εικόνα έφυγε από τη θέση της, και μάλιστα χωρίς να θιγεί η ασφάλεια του ναού, δηλαδή χωρίς να παραβιαστούν οι πόρτες και οι σφραγίδες οι οποίες έμειναν άθικτες.

Όταν το διαπίστωσαν αυτό οι Πατέρες της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, διαβεβαιώθηκαν πλέον για την εκούσια και θαυμαστή αναχώρηση της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου από το μοναστήρι τους. Και όταν πληροφορήθηκαν πως για μια ακόμη φορά η εικόνα βρέθηκε πάλιν στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, δεν έκριναν εύλογο να εναντιωθούν στην απόφαση της Παναγίας να διαλέξει η ίδια τον μόνιμο τόπο διαμονής της.

Για τον λόγο αυτό, πήγαν όλοι μαζί στην νέα της κατοικία μόνο για να την προσκυνήσουν. Αυτό μάλιστα έκαναν για πολλά χρόνια οι Πατέρες της Μονής Βατοπαιδίου, προσφέροντας κεριά και λάδι σε ανάμνηση της θαυματουργίας αυτής.

Η αγία εικόνα της Παναγίας της Οδηγητρίας βρίσκεται εντός του Καθολικού της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, επί της κολώνας του αριστερού χορού, όπως ακριβώς βρισκόταν και στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.

Ποιος φιλοτέχνησε τις πρώτες εικόνες της Παναγίας

 

Ο ιατρός Λουκάς και η Παναγία συνομιλούν. Ο ιατρός της ζητάει την άδεια να την ζωγραφίσει και εκείνη του την δίνει… Κάπως έτσι ξεκίνησε η απεικόνιση των Αγίων μορφών της Ορθοδοξίας μας και η τιμητική τους προσκύνηση. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς ήταν ο πρώτος αγιογράφος της Παναγίας στην Ορθόδοξη ιστορία μας.

Οι πρώτες εικόνες του Ευαγγελιστή Λουκά ήταν της Παναγίας, καθώς κάποια μέρα ένιωσε την επιθυμία να ζωγραφίσει την Παναγία και γι’ αυτό και της το ζήτησε και «πήρε την ευλογία της».

Τότε άγγελος Κυρίου, του έδωσε τρία ξύλα και πάνω σε αυτά έφτιαξε τις τρεις πρώτες εικόνες. Όταν τελείωσε την πρώτη εικόνα την οποία έκανε με χρώματα επάνω στο ένα από τα τρία ξύλα που πήρε από τον άγγελο, πήγε να την δείξει στην Παναγία για να ακούσει την άποψή της.

Η Παναγία, είδε την εικόνα και του είπε ότι ήταν πολύ καλή, όμως είχε ένα έλλειμμα πολύ σημαντικό. Εικονιζόταν μόνη της, δεν είχε ζωγραφίσει ο Λουκάς τον Ιησού Χριστό, βρέφος.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς έκανε και δεύτερη εικόνα, την οποία έκανε με κερί και μαστίχα στο ένα από τα δύο ξύλα που έμειναν από αυτά που του έδωσε ο άγγελος, πήγε πάλι να την δείξει στην Παναγία.

Στο τελευταίο ξύλο που είχε μείνει, ο Ευαγγελιστής Λουκάς έκανε με χρυσό και ασήμι, την τρίτη εικόνα, και την πήγε και αυτή στην Παναγία. Τότε η πανάμωμος Παρθένος ευλόγησε και τις τρεις εικόνες κι είπε:  «Η χάρις του εξ εμού τεχθέντος δι’ εμού μετ’ αυτών».

Δηλαδή, η χάρη του υιού μου να είναι πάντα και με τις τρεις εικόνες. Αυτές τις τρεις εικόνες της Παναγίας έφτιαξε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που έχουν Πατριαρχική αναγνώριση, παρ’ όλο που υπάρχουν πολλές που αποδίδονται σ’ αυτόν και φτάνουν σε διάφορους αριθμούς (70, 80, 150 …)

Η μία από τις τρεις εικόνες της Παναγίας που χάραξε πάνω σε ξύλο ο Ευαγγελιστής Λουκάς και διασώζονται, είναι η Παναγία Σουμελά,στο Βέρμιο ( ήταν στον Πόντο καί μεταφέρθηκε στην Ελλάδα ),

Από τις άλλες δύο, η μία βρίσκεται στη Μονή Κύκκου της Κύπρου

 και η άλλη στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου στην Αχαΐα.

 

Το θαύμα του Αγίου Ορους

 

Μοναχοί, επιστήμονες και τεχνοκράτες εργάστηκαν σκληρά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για να φέρουν εις πέρας ένα έργο μοναδικής αξίας: την ψηφιοποίηση του θησαυρού του Αθω, ανέκδοτου και αδημοσίευτου υλικού, σταχυολογημένο μέσα από τη χιλιόχρονη παράδοσή του.Πνευματική ανάταση σε μια εποχή κατεξοχήν υλιστική. «Αντίδωρο» του Αγίου Ορους στον σύγχρονο κόσμο, κίνηση εξωστρέφειας από την κλειστή μοναστική του κοινότητα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι η ιστοσελίδα στην οποία κείται πλέον ο κειμηλιακός θησαυρός του Αθω, δίχως άβατα και αποκλεισμούς, με ανυπολόγιστο όφελος για την ερευνητική και την εκπαιδευτική κοινότητα. Με ένα κλικ, μπορείτε να καταστείτε – τρισδιάστατα, με όρους εικονικής πραγματικότητας – ομοτράπεζος των μοναχών στη Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. 

Ναόσχημη λειψανοθήκη. Ιερά Μονή Ξενοφώντος

Εχετε τη δυνατότητα να περιηγηθείτε στον καθεδρικό ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές: να θαυμάσετε την εικόνα του Αξιον Εστί, και τις μοναδικές τοιχογραφίες του Μανουήλ Πανσέληνου. Να αποκτήσετε πρόσβαση σε χειρόγραφους κώδικες του 8ου και του 9ου αιώνα, σε σπάνιες εικόνες, φωτογραφίες, υφαντά, και υμνωδίες ακόμη. Στην αγιορείτικη Θεία Λειτουργία (με υποτιτλισμό) και τη μυστηριακή διάσταση του τελετουργικού της. Μοναχοί, επιστήμονες και τεχνοκράτες εργάστηκαν σκληρά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για να φέρουν εις πέρας ένα έργο μοναδικής αξίας: την ψηφιοποίηση του θησαυρού του Αθω, ανέκδοτου και αδημοσίευτου υλικού, σταχυολογημένο μέσα από τη χιλιόχρονη παράδοσή του. Λίγη από τη μεθοδικότητα – μελισσών σε κυψέλη – που τηρήθηκε από τους αγιορείτες, στο πλαίσιο αυτού του έργου, να υιοθετούσαν ιθύνοντες σε τομείς της δημόσιας ζωής εντός συνόρων, η Ελλάδα θα είχε άλλο προφίλ…

Το έργο της «Αθωνικής Ψηφιακής Κιβωτού» παρουσιάστηκε σε διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου, το πρωί της Παρασκευής, και ενώ ήδη πραγματοποιείται στο Μέγαρο Μουσικής οικεία διαδραστική ψηφιακή έκθεση υπό τον τίτλο «Πέρασμα στο Φως» – από τις 16 Οκτωβρίου και για εννέα ημέρες, ως τις 24 του μήνα, με ελεύθερη είσοδο, αλλά και, κυρίως, «Covid – free», όπως χαρακτηρίσθηκε, λόγω της ευλαβούς τήρησης των υγειονομικών κανόνων. Advertisment Scroll to continue «Εκτός του κόσμου, μα και εγγύς» Το βασικό μήνυμα της αγιορείτικης κοινότητας προς το ευρύτερο κοινό, ήλθε λιτά μα συμπυκνωμένα από τα χείλη του γέροντα Επιφάνιου, εκ των ιθυνόντων του εγχειρήματος. «Το Αγιον Ορος είναι εκτός του κόσμου, και ταυτόχρονα εγγύς», τόνισε, επισημαίνοντας ότι ο κόσμος έχει απωλέσει τις έννοιες «του μυστηρίου και του θαύματος», έννοιες που μπορούν πλέον να μεταλαμπαδευτούν μέσα από τις νέες τεχνολογίες. Είναι τα νέα ψηφιακά εργαλεία που επιτρέπουν, άλλωστε, απόλυτο σεβασμό στον πνευματικό, ησυχαστικό χαρακτήρα του Αγίου Ορους, εκπληρώνοντας παράλληλα την υποχρέωση που απορρέει από το Καταστατικό του, για αυτοδιαχείριση της βαριάς κληρονομιάς του. Ο κ. Επιφάνιος σημείωσε ότι η ολοκλήρωση του έργου μόνο εύκολη δεν υπήρξε: το Αγιον Ορος κινείται με βήματα συλλογικά, τα πάντα στους κόλπους του ωριμάζουν με αργούς ρυθμούς. Στο έργο συνετέλεσαν καθοριστικά 12 Ιερές Μονές, μία κοινοβιακή Σκήτη, μια ιδιόρρυθμος Σκήτη, καθώς και το αρχείο Πρωτάτου. Ο άθλος της ψηφιοποίησης Εχει τεράστιο ενδιαφέρον το πώς το Αγιον Ορος έφθασε να μεταφέρει τους θησαυρούς του στις οθόνες μας, αλλά και το τι ακριβώς περιλαμβάνει η Ψηφιακή Κιβωτός του. Τις πρακτικές πτυχές ανέλαβε να παρουσιάσει ο Κωνσταντίνος Πατσέας, υπεύθυνος Σχεδιασμού – συντονιστής της Αθωνικής Ψηφιακής Κιβωτού.

 Σταυρός αγιασμού, εικονίζονται η Βάπτιση και η Σταύρωση στις δυο όψεις. Ιερά Μονή Διονυσίου, 1784 

Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί: 100.000 φωτογραφίες, 70.000 βιβλία, 4.000 χειρόγραφοι κώδικες (εικονογραφημένοι, οτιδήποτε μέχρι και το 1450, οπότε η εφεύρεση της Τυπογραφίας) με 900.000 σελίδες, 1.512 παλαίτυπα με 450.473 λήψεις, 7.000 φορητές εικόνες (που καλύπτουν τόσο τη βυζαντινή όσο και τη μεταβυζαντινή περίοδο), 3.809 αντικείμενα Λαογραφίας (ως και υφαντά), 7.071 νομίσματα, 13.000 αρχιτεκτονικά σχέδια, αντικείμενα Μεταλλοτεχνίας, έργα τέχνης. Εχει καλυφθεί όλη η γκάμα του θησαυρού, στις Μονές του Αθω. Τη θεμέλιο λίθο της ψηφιοποίησης έθεσαν με πρωτοποριακό τρόπο – όπως είπε ο κ. Πατσέας -, πριν από δέκα χρόνια, τρεις Μονές, αυτές του Βατοπαιδίου, του Παντοκράτορος, της Σίμωνος Πέτρας. Εισήγαγαν τις νέες τεχνολογίες στη διάσωση και ανάδειξη του πλούτου τους, και βραβεύθηκαν από την ελληνική Πολιτεία σχετικά. Το παρόν έργο ξεκίνησε ουσιαστικά το 2015 – 2016, και αφού εντάχθηκε στο επιχειρησιακό πρόγραμμα Ανταγωνιστικότητας, ΕΠΑΝΕΚ, στο ΕΣΠΑ της περιόδου 2014 – 2020. Ανάδοχος του έργου ήταν η Cosmote Α.Ε. Το – προς ψηφιοποίηση – υλικό ήταν ασφαλώς διάσπαρτο, σε πλείστες όσες Μονές. Διαμορφώθηκαν, λοιπόν, 14 νησίδες. Κάθε μοναστήρι όρισε τη δική του ψηφιακή νησίδα, το δικό του εργαστήρι ψηφιοποίησης, καθώς και έναν μοναχό, με αρμοδιότητα να παρακολουθεί το έργο. Ομάδα αρχαιολόγων επέλεξε το τι πρέπει να ψηφιοποιηθεί, από το ανεξάντλητο υλικό του Αθω, ενώ άλλη έκανε τη δεικτοδότησή του, την ταυτοποίηση κάθε ψηφιακής σελίδας με αριθμό. 

Κατζίο με μορφή γρύπα. Ιερά Μονή Διονυσίου. 1800 

Ο μοναχός που έβγαζε από το σκευοφυλάκιο της εκάστοτε Μονής το κειμήλιο που είχε σειρά να ψηφιοποιηθεί, μεταφέροντας το στο εργαστήρι και πάλι στη θέση του, το ήλεγχε, το διασφάλιζε με πρωτόκολλο παράδοσης – παραλαβής. Το υλικό στέλνονταν συστηματικά στις Καρυές – όπου ο διοικητικός πυρήνας της αγιορείτικης πολιτείας. Εκεί λειτουργούσε μια πρώτη μορφή αποθετηρίου, στο οποίο είχαν ρόλο 70 – 100 τεκμηριωτές, όχι μόνο Ελληνες, αλλά και Γάλλοι, Αμερικανοί, Κύπριοι, Τσέχοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι. Η αποκωδικοποίηση των ψηφιακών λήψεων είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μεταδεδομένων, τα οποία – κομβική λεπτομέρεια – προφυλάσσονταν ως κόρη οφθαλμού: το VPN δίκτυο στο οποίο φιλοξενούνταν ήταν κλειστό, υψίστης ασφαλείας, και το υλικό κρυπτογραφημένο. Τη σκυτάλη έπαιρνε ομάδα πληροφορικών, που παραμετροποιούσαν το υλικό – αξιοποιήθηκε open source λογισμικό. Το αποθετήριο συνδέθηκε με την πλατφόρμα mountathos.org. Η αναζήτηση γίνεται με λέξεις – κλειδιά, ακόμη και με βάση τη χρονολογία ή το μέταλλο του αντικειμένου που θέλει κανείς να δει. Thumbnail και ιδού, μπορεί κανείς να ξεφυλλίσει, να ερευνήσει, να θαυμάσει τον θησαυρό στην οθόνη του. 

Στάχωση Ευαγγελίου (πινακίδες, ελάσματα, κλείστρα) με περίκλειστο σμάλτο. Ιερά Μονή Ξενοφώντος 

Στο έργο συνέβαλαν καθοριστικά, ο ιστορικός – βυζαντινολόγος, ομότιμος διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών  Κρίτων Χρυσοχοϊδης και ο καθηγητής του ΑΠΘ  Συμεών Πασχαλίδης, καθώς και δυο πατέρες (μεταξύ άλλων) του Αγίου Ορους, ο γέρων Τιμόθεος Βατοπαιδινός και ο γέρων Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης. Σύμφωνα με τη μεταδιδακτορική ερευνήτρια Κέλλυ Μαυρομάτη, που συμμετείχε στη συνέντευξη Τύπου, στο project της Κιβωτού εργάσθηκαν συνολικά 50 γυναίκες, με πρόσβαση για πρώτη φορά σε αδημοσίευτα κείμενα και, γενικότερα, άγνωστο αρχειακό υλικό. Απαιτούμενος χρόνος για την ψηφιοποίηση; Σχεδόν τρία χρόνια, με δουλειά σε καθημερινή βάση. Το Αγιον Ορος δηλώνει «υπερήφανο», για τις καλές πρακτικές του, τη δημιουργία εθνικού προτύπου που θα μπορούσε να ακολουθηθεί σε αντίστοιχα έργα θησαυρών Πολιτισμού, υπογράμμισε ο κ. Πατσέας. Το μεγάλο πεδίο της Τεκμηρίωσης είναι προσβάσιμο όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην αγγλική γλώσσα, με ευγενή φιλοδοξία τα επόμενα χρόνια τη ρωσική, τη γαλλική, και τη γερμανική γλώσσα. Κύριο μέλημα άλλωστε των ιθυνόντων είναι η σύνδεση του υλικού με τον κόσμο της Εκπαίδευσης, αλλά και αυτόν της Ομογένειας. Υπό τη συγκεκριμένη λογική, πάντα σε σχέση με τον κόσμο των μαθητών και φοιτητών, έχουν μάλιστα αξιοποιηθεί πολυμεσικές εφαρμογές, μεταξύ άλλων έχουν οπτικοποιηθεί οι εντυπώσεις – εμπειρίες πέντε λογοτεχνών (της νεοελληνικής λογοτεχνίας), που επισκέφθηκαν το Αγιον Ορος, όπως τις έχουν καταγράψει σε έργα τους. Το ενδιαφέρον του κόσμου, αναμενόμενο για το mountathos.org. Μέχρι στιγμής, έχουν καταγραφεί 1 εκατομμύριο page views, κυρίως από Ελλάδα, αλλά και ΗΠΑ, Ρουμανία, Βουλγαρία – η κυριλλική γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο μέρος του υλικού παίζει τον δικό της ρόλο. Το Αγιον Ορος δεν είναι μουσείο, είναι όμως μνημειακό σύνολο παγκοσμίου ενδιαφέροντος, και στέλνει ηχηρό μήνυμα Πολιτισμού από την ησυχία του βουνού του Αθω. Κάλεσμα στους νέους Ο γέρων Ιερώνυμος Ιερομόναχος Σιμωνοπετρίτης, εκπρόσωπος της Ιεράς Κοινότητας και υπεύθυνος του έργου της Αθωνικής Ψηφιακής Κιβωτού, δήλωσε: «Το έργο της Αθωνικής Ψηφιακής Κιβωτού που παρουσιάζεται μέσω της έκθεσης «Πέρασμα στο Φως» αποτελεί παρακαταθήκη της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους που ανοίγεται πλέον σε όλη την οικουμένη, μέσω των δυνατοτήτων που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία. Καλούμε όλο τον κόσμο -αλλά ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους- να αγκαλιάσουν αυτό το έργο, έχοντας την ελπίδα ότι θα τους βοηθήσει να γνωρίσουν την ιστορική αλλά και τη ζώσα πνευματική και πολιτισμική παράδοση του Αγίου Όρους». Πηγή: Protagon.gr

Οι πνευματικοί σύνδεσμοι των Μετεώρων και του Αγίου Όρους

 

Σύμφωνα με την αγιορείτικη παράδοση και τάξη πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 16 Οκτωβρίου, η υποδοχή του Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κ. Θεοκλήτου στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου επί τη ευκαιρία των εορτασμών της μνήμης του Αγίου Ευδοκίμου του Βατοπαιδινού.

Τον Μητροπολίτη υποδέχθηκαν στην πύλη της Μονής ο Καθηγούμενος Γέρων Εφραίμ Βατοπαιδινός και η Αδερφότητα της Μονής, εν συνεχεία εν πομπή προσήλθαν στο Καθολικό της Μονής όπου εψάλλει δέηση σύμφωνα με το αγιορείτικο τυπικό.

Ο Καθηγούμενος Γέρων Εφραίμ ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο που αποδέχθηκε την πρόσκληση να προσέλθει και να προεξάρχει της λαμπράς για την Μονή πανηγύρεως. Στην προσφώνηση του ο Γέρων Εφραίμ αναφέρθηκε στους πνευματικούς και ιστορικούς συνδέσμους των Μετεώρων και του Αγίου Όρους και ιδιαίτερα με τη Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου καθώς ο άγιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης, εκ των κτητόρων του Μεγάλου Μετεώρου διέμεινε για έτη στην Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, σύμφωνα και με τις ιστορικές πηγές.

Εν συνεχεία αναφέρθηκε σύντομα στην ιστορία και την πνευματική κληρονομιά της Μονής με αφορμή τον βίο του εορταζομένου Αγίου και τα Θεομητορικά σεβάσματα τα οποία έχουν από αιώνων αποτεθησαυριστεί στην Μονή, μεταξύ των οποίων η Αγία Ζώνη, η Θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Βηματάρισσας και άλλες θαυματουργές εικόνες της Κυρίας Θεοτόκου και Ιερά χαριτόβρυτα και ευωδιάζοντα Λείψανα Αγίων γνωστών αλλά και αφανών για τον κόσμο, όχι όμως για τον Κύριο, ο Όποιος τους αξίωσε της αγιότητας δια τους αγώνες τους στα πνευματικά παλαίσματα.

Τέλος, ο Καθηγούμενος Γέρων Εφραίμ ευχήθηκε στον Σεβασμιώτατο και την τιμία συνοδεία του, η οποία αποτελείται από τον Πρωτοσύγκελλο και Καθηγούμενο του Μεγάλου Μετεώρου, και άλλους Μετεωρίτες Καθηγουμένους και Κληρικούς, η παρουσία τους στο Άγιον Όρος, σε έναν τόπο άσκησης και αγιότητας να συμβάλλει στην πνευματική τους ενίσχυση δοξολογούντες τα θαυμάσια του Θεού.

Ο Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ. Θεόκλητος αντιφώνησε τον Καθηγούμενο Γέροντα Εφραίμ εκφράζονται τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη του προς το σεβαστό πρόσωπο του Γέροντα για την πρόσκληση και την ευκαιρία να επισκεφθούν της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου και να συνεορτάσουν την μνήμη του Αγίου Ευδοκίμου του Βατοπαιδινού.

Ο Σεβασμιώτατος τόνισε πως είναι ιδιαίτερη τιμή και παρηγοριά η παρουσία του Γέροντα Εφραίμ και στα Μετέωρα ως πνευματικού της Αδερφότητας της Μονής Ρουσσάνου των Μετεώρων, καθώς πάντοτε αποτελεί ευλογία η παρουσία των Αγιορειτών Πατέρων. Είπε, δε, χαρακτηριστικά πως η Μόνη Βατοπαιδίου είναι μοναδική πανορθοδόξως, αφού αποτελεί το σημαντικότερο Θεομητορικό κειμηλιαρχείο. Κατακλείοντας τον λόγο του, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος να χαρίζει την χάρη και την ευλογία της ώστε η Βατοπαιδινή Αδερφότητα να ευδοκιμήσει στην κατά Χριστόν ζωή.