Ο Άγιος των διωγμών και των θαυμάτων!

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για την Romfea.gr

Όχι μόνο στη Ρωσία και σε άλλες Ορθόδοξες χώρες, αλλά και στην Ελλάδα είναι πολλά τα προσκυνήματα προς τιμή του Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλως και Κριμαίας, αγίου Λουκά του ιατρού και μεγάλη η συμμετοχή των πιστών στις λατρευτικές εκδηλώσεις, αφού βιώνουν ζωντανά θαύματά του.
Η ζωή του Αγίου Λουκά του ιατρού, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας (η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Ιουνίου), υπήρξε ένας ύμνος στο Θεό.
Τόσο με την προσφορά του στον άνθρωπο, όσο, κυρίως από αυτό, μέσα από τις διώξεις από το αθεϊστικό καθεστώς της Ρωσίας, που περιελάμβαναν φυλακίσεις, εξορίες και βασανιστήρια.
Παρὀτι στην επιτέλεση του έργου του Θεού του ορθώθηκαν πολλά εμπόδια σε μια περίοδο, που δεν ήταν ομαλή, εργάστηκε με αφοσίωση και ανιδιοτέλεια γι' αυτό και με τη στάση του έδειξε το σωστό δρόμο της πίστης.
Τα λόγια του, από τα τελευταία, στο ναό Αγίας Τριάδας Συμφερουπόλεως, είναι χαρακτηριστικά: "Όταν σήκωνα το βαρύ σταυρό του Χριστού, δεν τον ένιωθα βαρύ, και ο δρόμος αυτός ήταν ο δρόμος της χαράς, επειδή το ένιωθα απόλυτα και το διαισθανόμουν, ότι δίπλα μου πορεύεται ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός και ότι με βοηθάει να σηκώνω το σταυρό μου".
Πολλά τα θαυμαστά, τα φωτεινά γεγονότα από τη ζωή του. Και όλα εξίσου σημαντικά και διδακτικά. Ενδεικτικές αναφορές θα γίνουν σ' αυτό το σημείωμα.
Σε μια εποχή, που διώκονταν η Ορθοδοξία στη Ρωσία, το 1921, ένας σπουδαίος και φημισμένος καθηγητής ανατομίας και χειρουργικής στο νοσοκομείο της Τασκένδης, ο Βαλεντίν Βόϊνο-Γιασενέτσκι, αποφάσισε να γίνει κληρικός.

Προτίμησε το "ξεβόλεμα" από τις τιμές του κόσμου και το "βόλεμα" στο σταυρό του Χριστού, όπου αληθινά δοξάστηκε...
Αλλά δεν ήταν καθὀλου τυχαία αυτή η επιλογή. Από την παιδική του ηλικία ζούσε χριστιανικά και ήξερε ότι ο Χριστός απαλλάσσει τους ανθρώπους, που βρίσκονται κάτω από το σκοτάδι και τη σκια του θανάτου, από τα προβλήματα, την αγωνία και το άγχος, στα οποίο ζουν.
Πριν από κάθε εγχείρηση, που έκανε, προσευχόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, που δεν έλειπε ποτέ από το χειρουργείο, και όσες φορές οι κομματικοί προσπάθησαν να την απομακρύνουν, αρνιόταν να χειρουργήσει. Αλλά και σταύρωνε τον ασθενή, πριν την χειρουργική επέμβαση, στο σημείο της τομής.
Έτσι, λοιπόν, ασκούσε την ιατρική, ομολογώντας τη δύναμη του Χριστού, που είναι δύναμη καλοσύνης, αγάπης, αρετής.
Με απόλυτη επιτυχία έκανε εγχειρήσεις στον εγκέφαλο, στην κοιλιά, στις αρθρώσεις, στην καρδιά στα μάτια, πόσοι και πόσοι τυφλοί δεν βρήκαν το φως τους από τα χέρια τους, ενώ μεταμόσχευσε για πρώτη φορά νεφρό από ζώο σε άνθρωπο.
Σταματούσε μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και στη δυστυχία, άνοιγε τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής του και έδινε κάθε δυνατή βοήθεια στους πάσχοντες. Και δεν το θεωρούσε αυτό από τα επουσιώδη και πάρεργα, αλλά αποτελούσε τη μεγαλύτερη επιταγή και αποστολή της ζωής του, γιατί τον έφερνε κοντά στο Θεό.
Και το έκανε και μέσα στη φυλακή και στην εξορία, μην υπολογίζοντας τα δικά του τραύματα, τις δικές του ασθένειες.
Από τις άθλιες φυλακές της Μόσχας, όπου κρατούνταν, εκτοπίστηκε στο απομακρυσμένο και παγωμένο Τουρουχάνσκ. Και μετά στο χωριό Πλάχινο, πέρα από τον πολικό κύκλο, όπου υπέφερε φρικτά Και έπειτα στη Βόρεια Ρωσία. Και ύστερα στα υπόγεια των φυλακών της Τασκένδης, όπου τον κρατούσαν επί δεκατρία μερόνυχτα άυπνο.
Όμως, ήταν ήρεμος και γαλήνιος πάντοτε, γιατί είχε εμπιστευθεί τα πάντα στο Χριστό. Η εμπιστοσύνη αυτή τον αναγεννούσε. Ήταν το φως στο σκοτάδι.
Τι και αν προσπαθούσαν να μεταβάλλουν την Ορθόδοξη Ρωσία σε μια απέραντη και φλογισμένη έρημο απιστίας, αυτός οδοιπορούσε με την ψυχή του σε όαση, σε κήπο με πολύχρωμα λουλούδια, στον ανθόκηπο του Κυρίου. Και τον ακολουθούσαν και άλλοι... Πολλοί...
Στην πνευματική του διαθήκη προς τα βιολογικά παιδιά και εγγόνια του προτρέπει: "Σκοπό της ζωής να έχετε την ύψιστη αλήθεια και να μην παρεκκλίνετε απ' αυτό το δρόμο, αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας, καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού. Να είστε ακόμη έτοιμοι και για το μαρτύριο, εφόσον πάτε κόντρα στο ρεύμα".
Δεν εκνευριζόταν με τους διώκτες του, ούτε τους καταδίκαζε, αλλά προσευχόταν για τη σωτηρία τους, παρότι φαινόταν αμετανόητοι.
Και τους βοηθούσε κιόλας, όπως ελεούσε και τους φτωχούς και συμπαραστεκόταν στους εξόριστους, μοιράζοντας το μ ισθό του, αλλά και το χρηματικό βραβείο "Στάλιν", που του αποδόθηκε το 1946, αλλά και κάνοντας εγχειρήσεις χωρίς καμιά απολύτως αμοιβή.
Όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στη χώρα του, αν και εξόριστος, ζήτησε να διακονήσει, και του επιτράπηκε, ως εθελοντής γιατρός σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Αν και η κρατική εξουσία τον καταδίωκε, εκείνος δεν υποχωρούσε από το καλό, αλλά γινόταν όλο και περισσότερο μέτοχος των θείων βουλών και επιδιώξεων.
Έτσι αξιώθηκε σε ηλικία 70 ετών να χειροτονηθεί Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Αν και σωματικά εξαντλημένος από τα ατέλειωτα βάσανα, με νεανικό ενθουσιασμό εργάστηκε στην εκτεταμένη επαρχία του, όπου οι εκκλησιές ήταν ερειπωμένες ή κλειστές, οι άνθρωποι εξαθλιωμένοι, για να φέρει την παρηγοριά και την ανάσταση.
Και το κατορθώνει, ενεργώντας και ζώντας σύμφωνα με το πνεύμα του Θεού, μακριά από άσκοπες φιλοδοξίες, αδικίες, εγωισμούς και πάθη.
Κερδίζει το σεβασμό ακόμη και των εχθρών του. Ο σκληρός Στάλιν ανέφερε κάποτε γι' αυτόν: "Τέτοιους ανθρώπους δεν τους εξοντώνουμε".
Στις 11 Ιουνίου 1961, τυφλός στα σωματικά μάτια, με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής, πορεύεται προς τον ουρανό. Μπορεί τα Χριστούγεννα του 1960 να σταμάτησε να λειτουργεί, γιατί δεν έβλεπε, ωστόσο μέχρι την τελευταία του αναπνοή κήρυττε το λόγο του Θεού.
Στη νεκρώσιμη ακολουθία, παρά την κινητοποίηση του κομματικού μηχανισμού να τους εμποδίσει, χιλιάδες άνθρωποι, ήταν παρόντες. Σμήνη από εκατοντάδες περιστέρια πετούσαν πάνω από το σκήνωμά του στην πομπή, που σχηματίστηκε, με το φέρετρό του μπροστά, σ' ἐνα δρόμο, που είχε στρωθεί με τριαντάφυλλα.
Απαρνούμενος κάθε τι αμαρτωλό και αντίθετο στο θέλημα του Θεού, κέρδισε την αιωνιότητα. Κάτι, που φανερώθηκε και την ημέρα ανακομιδής των οστών του, το 1996, που ευωδίαζαν, και πολλοί άρρωστοι θαυματουργικά θεραπεύτηκαν.
Ο άγιος ο Λουκάς ο Ιατρός έδωσε τα πάντα για το Χριστό. Δεν υπολόγισε κινδύνους. Δεν φοβήθηκε περιπέτειες. Δεν απέφυγε τους κόπους και τις θυσίες.
Με ευσέβεια, έκανε πράξεις ηρωισμού και καθήκοντος. Αντικειμενικός του σκοπός ήταν ο Χριστός. Και αυτό είναι, που δείχνει το γνήσιο προσανατολισμό της ψυχής του την καυτή ώρα του χρέους.
Ο Χριστός ήταν η πηγή της έμπνευσής του, Αυτός ήταν και ο χορηγός του θάρρους και της τόλμης του, της αντίστασής του στο ρεύμα του αθεϊσμού, των συμβιβασμών και των παρεκκλίσεων.